เริ่มต้นด้วยกันปั่นจักรยานไปรอบเมือง ก็ยังไปไม่ถึงเมืองจอร์จทาวน์ ที่เป็นแหล่งรวม Street Art ของเมืองปีนัง ที่ที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเชิญชมกันสักครั้งในชีวิต ที่ยังไปไม่ถึงสักที เพราะการคมนาคมของปีนัง ที่รถสวนทางกันไม่ได้ ทำให้เรางงและปั่นจักรยานหลงไปทั่วทั้งเมือง แถมยังเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะจักรยานที่ปั่น ออกตัวช้าจนรถมอเตอร์ไซต์ไปถึงลำปางแล้ว แต่เรายังอยู่ที่อยุธยา แล้วเรารถยนต์ก็ตามหลังมาติดๆ ที่รังสิตแล้ว เราเกือบตาย เพราะเจอรถยนต์บีบแตรใส่รัวๆ (เปลี่ยนเป็นหัวใจได้ไหมคะพี่) ในใจเราขอโทษขอโพยดังมาก โปรดเห็นใจเราด้วย เราไม่รู้จริงๆ ดูสิ เราเป็นนักท่องเที่ยวนะ อย่าโกรธเรา อย่าด่าเรา จากเหตุการณ์นี้เอง ทำให้เราเสียเวลากว่า 2 ชั่วโมง บนท้องถนนอันโกลาหลของปีนัง และพบว่า ไม่มีคนท้องถิ่น ใช้จักรยานเป็นพาหนะเลย คงมีแต่นักท่องเที่ยวหลงทางอย่างเรานี่แหละ ที่ปั่นจักรยานอยู่กลางสี่แยก หลังจากเกือบตายอยู่หลายรอบ เราจึงใช้วิธีการ จอดรออยู่ข้างทางก่อน ให้รถมอเตอร์ไซต์และรถยนต์ไปก่อน หลังจากนั้น เราค่อยปั่นจักรยานไปอย่างเชื่องช้า ระดับความเร็วและความเร่งอยู่ที่... เท่าไหร่ก็ได้ ไม่ให้ติดไฟแดงอีกรอบน่ะ

แต่ก็ใช่ว่าระหว่างที่หลงทาง จะไม่มีอะไรดีๆเลย อย่างน้อยก็ได้ไป ในที่ที่คนอื่นไม่เคยไป ได้เห็น ในสิ่งที่คนอื่นอาจจะไม่ได้เห็น คือได้เห็นบรรยายกาศรอบๆเมือง 

ขุมทรัพย์ที่เราได้จากการผจญภัย ไม่ใช่แค่รูปถ่ายที่เป็นหลักฐานของความทรงจำ แต่รางวัลที่แท้จริง ที่เราได้จากขุมทรัพย์แห่งศิลปะนี้คือ การฝ่าฟันอุปสรรคแห่งความร้อน อุปสรรคของเสียงแตรรถ และสุดท้ายมีรูปลง IG อวดเพื่อนแล้วเว้ยยยยย!