ในความเงียบของห้องพักผู้ป่วยจิตเวช
ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่หน้ากระดานหมากรุก
เขาครุ่นคิดแล้วขยับตัวหมากอย่างช้าๆ แล้วเงยหน้ามองเก้าอี้ที่ว่างเปล่าด้านตรงข้าม
ชายชรายิ้มที่มุมปากจากนั้นก็ส่งเสียงสะอื้นไห้
"แกอยู่ไหน คู่แข่งของฉัน"
บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่
"ผมจะเดินหมากเป็นเพื่อนลุงเอง" ชายหนุ่มกล่าวแล้วยิ้ม
"เธอรู้จักหมากกระดานนี้น้อยไปนะ พ่อหนุ่ม หากเธอเดินหมากตัวใดตัวหนึ่งแล้ว เธอจะไม่สามารถลุกไปจากเก้าอี้ได้อีกเลยจนกว่าจะจบเกม" ชายชรากล่าว
"แล้วคุณลุงเดินหมากคนเดียวแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วครับ" ชายหนุ่มยิ้ม ท่าทางเขาไม่เชื่อที่ชายชราบอก
"สิบปีแล้ว นับตั้งแต่คู่แข่งของฉันตายจากไป" ชายชราทำหน้าเศร้า แล้วเอื้อมมือไปหยิบตัวหมากฝ่ายตรงข้ามขึ้น
"คุณลุงเลยเล่นคนเดียวมาตลอด" ชายหนุ่มพูด
ชายชราพยักหน้า "ฉันทำอะไรไม่เป็นนอกจากเล่นหมากรุก"
"คุณลุงก็เลยเล่นอยู่คนเดียว ไม่แพ้ ไม่ชนะตัวเองสักที"
"ใช่ หมากรุกกระดานนี้เป็นหมากรุกแห่งความจริง เราไม่อาจเสแสร้งแกล้งแพ้ได้ ตัวหมากแต่ละตัวจะไม่ยอมให้เธอแกล้งแพ้"
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม "แล้วคนที่แพ้จะเป็นยังไงหรือครับ"
"เขาก็จะมีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกสิบปี" ชายชราตอบ
"คนชนะเท่านั้นที่จะได้สิทธิในการตาย"
"ตลกจริงๆ มา เดี๋ยวผมจะเล่นกับลุงเอง ตาหน้าขอให้ผมลองเดินก็แล้วกัน" ชายหนุ่มกล่าว
ชายชราเดินหมากของเขาอีกครั้ง
ทั้งสองเล่นหมากรุกกันไปสักพักหนึ่ง จนชายหนุ่มรู้สึกเบื่อ
'แกล้งแพ้ดูสักตาดีกว่า จะได้ลุกไปทำอย่างอื่น' ชายหนุ่มคิด
แต่แล้วเขาก็ไม่อาจขยับตัวหมากบนกระดานได้ ชายหนุ่มตกใจจนหน้าซีดเผือด
"ฉันบอกเธอแล้ว" ชายชราพูด
"ถ้าอย่างนั้นผมขอเลิกเล่น" เขาพยายามลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่ก็ไม่เป็นผล
"ฉันบอกเธอแล้ว ตานี้เธอต้องรุกฆาต" ชายชราถอนหายใจ