ข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว - บันทึกนักอยากเขียน

ข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว
โดย สุทธ์
.
เศรษฐีหนุ่มเสร็จจากทำธุรกิจที่ต่างจังหวัด
จึงแวะจังหวัดบ้านเกิดสมัยที่ยังเป็นเด็ก
ที่นั่นเขานึกถึงชีวิตแสนลำบาก
และร้านอาหารตามสั่งแสนอร่อยเจ้าเดิมในหมู่บ้าน
.
ว่าแล้วเศรษฐีก็ไปนั่งกินร้านอาหารตามสั่งในความทรงจำ
เขาสั่งข้าวผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาวที่แสนอร่อยในความทรงจำมากิน
แต่พอชิมไปได้สามคำ ก็รู้สึกไม่พึงพอใจ
เศรษฐีจึงเรียกพ่อครัวมาถามว่า
ทำไมอาหารรสชาติไม่อร่อยเหมือนเดิม
.
พ่อครัวพิจารณาใบหน้าของเศรษฐีก็ระลึกอดีตได้
พ่อครัวจึงถามเศรษฐีว่าไปวัดในหมู่บ้านมาหรือยัง
เศรษฐีก็บอกว่ายัง
พ่อครัวบอกว่าตอนนี้ยังไม่เที่ยง ให้ไปไหว้พระก่อน
อาหารจานนี้ไม่คิดเงิน เดี๋ยวไหว้พระแล้วกลับมาจะผัดจานใหม่ให้กิน
.
เศรษฐีกล่าวว่า วัดอยู่ตั้งไกล
รถก็เข้าไปไม่ได้ ต้องเดินเอา
กว่าจะกลับมาอาจจะบ่ายทีเดียว
.
พ่อครัวตอบว่า อยากกินอาหารรสอร่อยเหมือนในความทรงจำไหม
ถ้าอยากก็ให้ไปวัดก่อนแล้วกลับมา
.
เศรษฐีนึกอยาก ก็เดินไปวัดตามคำขอของพ่อครัว
ระหว่างทางก็ระลึกถึงอดีต
สมัยตอนเด็กที่ต้องหิ้วปิ่นโตไปวัดกับแม่
.
ทางไปวัดยังวิบากและไกลเช่นเดิม
ระหว่างทางมีบ้านเก่า ๆ ของเพื่อนบ้านสมัยเด็ก
ความทรงจำที่ผุดพรายขึ้นในหัวของเขา
คือภาพของเขาและเพื่อน ๆ วิ่งเล่นกันตามถนนลูกรังแห่งนี้
.
แต่ตอนนี้เบื้องหน้าเขาพบรถจักรยานโซ่หลุดจอดอยู่ริมทาง
หญิงสาวคนขี่ลงจากรถยืนหันไปหันมาหาคนช่วย
เศรษฐีหนุ่มจำได้ ว่านั่นคือเพื่อนสมัยเด็กของเขา
มณี เด็กหญิงที่มักมาซื้อของชำที่ร้านของเขา
.
มณีจำเขาไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
เขาช่วยมณีซ่อมจักรยานจนเสร็จ
เพราะอากาศร้อนทำให้เหงื่อไคลของเขาไหลโทรมกาย
มณีขี่จักรยานจากไปแล้ว
เขาเสียเวลาไปมาก จึงเร่งเดินให้ถึงวัด
.
ในอุโบสถเก่า ๆ ที่มีพระประธานปางสมาธิประจำอยู่
เขากราบพระแล้วก็เริ่มรู้สึกหิว และกระหายน้ำ
"เป็นอย่างไรบ้าง นพ" เสียงพระแก่ ๆ องค์หนึ่งทักเขา
"หลวงพ่อ" "หลวงพ่อจำผมได้"
"กินข้าวมาหรือยัง" หลวงพ่อพูด
"ยังครับ" เขาตอบ
"ข้าวก้นบาตร กับข้าวก็ยังเหลือจะกินไหม"
.
ใช่ แต่ก่อนตอนเป็นเด็ก ชีวิตเขาลำบากมาก
วันที่ไม่มีเงินค่าอาหาร เขาต้องมาขอข้าวหลวงพ่อกินที่วัด
สมัยนั้นข้าววัดไม่อร่อยนัก แต่มันก็ทำให้เขาอิ่มได้
.
"ลุงแช่ม พ่อครัวบอกว่า ถ้าอยากกินของอร่อยสมัยเด็กให้มาวัดก่อน
แล้วกลับไปจะทำให้กินน่ะครับ" เศรษฐีหนุ่มตอบ
"เออสิ ข้าววัดจะไปอร่อยกว่าผัดกระเพราแกได้ไงเนอะ"
หลวงพ่อพูด
.
คำของหลวงพ่อทำให้เขาระลึกได้ว่า ความอร่อยของผัดกระเพราลุงแช่มอยู่ที่ไหน
เขากราบลาหลวงพ่อแล้วค่อย ๆ เดินกลับมาที่ร้านอาหารตามสั่ง
.
เวลาผ่านมานานจนบ่ายแก่ ๆ แล้ว
เศรษฐีหนุ่มจำได้ว่าเป้นช่วงเวลาที่ร้านมีคนเยอะมากต่อคิวรอกินอาหารฝีมือลุงแช่ม
และก็เป็นดังคาด เขาต้องรอคิวอีกนานกว่าลุงแช่มจะว่างผัดกระเพราให้เขา
.
ตอนนี้เขากลับนึกถึงร้านอาหารหรูในกรุง
ที่สั่งปุ๊บได้ปั๊บมีให้เลือกหลายอย่าง
ร้านราคาแพงไม่ต้องรอคิว เพราะคนมีปัญญาจ่ายค่าอาหารมีน้อย
นั่นสิในเวลานี้ ถ้าเขาอยู่ในเมืองเขามีทางเลือกมากมาย
อยากได้อะไรขอเพียงจ่ายได้ก็ต้องได้
แต่ที่นี่ ร้านลุงแช่ม รวยแค่ไหนก็ต้องรอตามคิว
.
"นพ... นพหิวหรือยัง" เสียงลุงแช่มตะโกนถาม
ชายหนุ่มนึกแปลกใจที่ลุงแช่มจำชื่อเขาได้ แม้ไม่ได้เจอกันนานหลายปี
"หิวแล้ว นี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
"ดีแล้ว เดี๋ยวผัดกระทะนี้เสร็จจะผัดให้"
.
บทสนทนาเดิม ๆ ในอดีตของเขากับลุงแช่มถูกรื้อฟื้นขึ้นมาในความทรงจำ
.
"นพ...นี่ ข้าวผัดกระเพราหมูสับไข่ดาว"
ชายหนุ่มตักข้าวกับกับเข้าปากกิน
เขาแทบลืมไปแล้วว่า ความหิวและความเหน็ดเหนื่อยชูรสอาหารได้เพียงใด
.
"จานนี้อร่อยเหมือนเดิมหรือยัง" พ่อครัวถาม
"อร่อยแล้ว...อร่อยมาก..อร่อยเหมือนเดิมเลย"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น