ไม่รู้ว่าฉันจะลอยอยู่อย่างนี้ถึงเมื่อไหร่
มันไม่มีพื้นเบื้องล่าง ไม่มีเพดานเบื้องบน
แล้วแสงสว่างเจิดจ้าก็ฉายมาตรงหน้า
ฉันเห็นเส้นขอบฟ้าเป็นสีดำตัดแบ่งความสว่างเป็นสองฟาก
ฉันพยายามเคลื่อนเข้าหาเส้นขอบฟ้าสีดำนั่น
มีใครบางคนลอยอยู่ตรงหน้าไกล ๆ
ชายผู้มีร่างกายส่องแสงเรืองรองลอยอยู่ตรงนั้น
"เมื่อเธอหันหลังให้ฉัน จากตรงนี้ไปคือความมืดหม่นที่ไร้ที่สิ้นสุด" เขาพูด
"มีด้วยหรือ ที่ ๆแสงของคุณส่องไปไม่ถึง" ฉันถาม
เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า "ทันทีที่เธอหันหลังให้ฉัน"
น่าประหลาด ยิ่งเขายืนยัน ฉันยิ่งอยากทดลอง
ฉันจึงเคลื่อนตัวผ่านเขาไป
เส้นขอบฟ้าสีดำพุ่งเข้ามาใกล้ และตรงหน้าฉันก็กลายเป็นความมืดไร้ที่สิ้นสุด
"นี่คือความมืดมิดในเงาของเธอเอง"
เสียงแหบพร่ากล่าว
"ณ ที่นี้มีแต่เสียงของฉันเท่านั้น ความมืดมิดที่อยู่ในก้นบึ้งของจิตใจเธอ"