ฉันเคยฝันเห็นชายผู้หนึ่งยืนอยู่บนขอบระเบียงของความเชื่อ

เมื่อทวยเทพเรียกหา เขาจำต้องหันหลังให้กับโลก

เมื่อโลกเรียกหา เขาจำต้องหันหลังให้กับทวยเทพ

ยามที่มวลมนุษย์ถวายเครื่องบูชาแด่ทวยเทพ โลกจะเรียกหาเขา

ยามที่เขาถวายเครื่องบูชาแก่มวลมนุษย์ ทวยเทพจะเรียกหาเขา

คนผู้นั้นยืนอยู่ที่ขอบระเบียงแห่งความเชื่อ

ณ ที่นั้นมีแต่ผู้ยื่นมือให้เขา

.

บัดนี้ ฉันเองก็ยืนอยู่บนระเบียงเดียวกัน

สายลมแรงพัดหวนขึ้นมาจากเบื้องล่าง

มันหนาวยะเยือก จนทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

.

‘นี่สินะความรู้สึกของใบไม้ที่กำลังปลิดปลิว’

.

ในความฝัน นานมาแล้ว

ระหว่างที่ฉันกำลังร่วงตกลงไปในความมืด

กลับมีมือของผู้อารีมาโอบรับฉันเอาไว้

เจ้าของสัมผัสที่เบาบางราวขนนกได้โอบอุ้มฉันขึ้นมา

พลันร้องว่า "ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว"

กลิ่นของเธอหอม และสะอาดนัก

เธอใช้แขนสองข้างโอบกอดฉันไว้อย่างอบอุ่น

“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ”

แล้วดวงตาที่ปิดสนิทของฉันก็เปิดออก

ภาพใบหน้าของเธอก็พลันปรากฏ

ฉันตกใจแสงสว่างเรืองจนร้องจ้า

เธอร้องเพลง และเห่กล่อมฉันให้หลับลง

แต่ฉันไม่อยากหลับตาอีก

เพราะในความมืดนั้น ฉันกลัว

กลัวว่าฉันจะร่วงตกลงไปอีกครั้ง

.

ตอนนี้ ฉันกำลังยืนอยู่บนขอบระเบียงแห่งความเชื่อ

ดุจเดียวกับชายผู้นั้น

บนขอบระเบียงแห่งนั้น ฉันเอื้อมมือขึ้น

เบื้องหน้า เหมือนมีทวยเทพเอื้อมมือมารอรับ

เบื้องหลัง ไม่มีแม้แต่มือของผู้ใดมาเหนี่ยวรั้งฉันไว้
.

“อย่าทิ้งฉันไปนะ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

ฉันรู้ทันทีว่านั่นคือเธอ คนที่เคยโอบอุ้มเห่กล่อมฉันในคราวนั้น

“ขอโทษด้วย” ฉันเอ่ย

ด้วยแรงดึงดูดของโลก ทำให้มือของฉันลดต่ำลง

ตัวฉันหนัก และหนัก และหนักนัก

ฉันหันหลังกลับมาหาเจ้าของเสียงเรียก

แล้วทอดสายตามองตามเงาของตัวเองที่ทาบทามไปบนร่างของผู้คนเบื้องหน้า

.

'ฉันไม่ใช่แสงสว่างแต่เป็นความมืดมนที่ปวดร้าว'

 .....

 "อย่าทิ้งฉันไปนะ"

.....

ฉันกระโดดลงจากระเบียง

ทิ้งตัวลง...

สู่อ้อมกอดนั้น

อีกครั้ง