หน้าต่างไม้เปิดแง้มพอให้แสงตะวันยามเย็นสาดส่องเข้ามาในห้อง วันนี้แสงสีส้มเข้มจัดกว่าทุกวัน พัดลมเครื่องเก่าที่ทำงานจนมอร์เตอร์ร้อนจี๋ยังคงหมุนติ้วตามหน้าที่ เวียนหัวจริง เขาคิด แสงตะวันสีเข้มส่องผ่านพัดลมที่กำลังหมุนเกิดเป็นแสงสีส้มกระพริบถี่ ๆ ที่ผนังห้อง น่ารำคาญ เขาบ่นพึมพำขณะที่สายตายังจับจ้องผนังว่างเปล่าที่ตอนนี้กลายเป็นจอยักษ์ฉายการเต้นระบำของแสงตะวันก่อนจะลับขอบฟ้า         แม้จะเวียนหัวหรือบ่นรำคาญแต่เขาก็ยังจ้องมันอยู่อย่างนั้น ทำไมไม่ปิดหน้าต่าง ทำไมไม่ปิดพัดลมทำไมไม่หลับตาเสียเล่า เขาแอบสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน อืม จริง ๆ แล้วมันก็สวยดี. . .