เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ทองก้อนเขียนLPOOJ
ช่องว่างระหว่างเราเป็นสีเทาไม่ใช่สีชมพู.
  • หลอกตัวเองซ้ำเดิม ไม่เด็ดขาดอย่างที่พูด
    นั่นคงใช่ ไม่รู้จักความรักเสียเลยด้วยซ้ำ
    ขีดเส้นใต้อย่างไร้น้ำหนัก
    เส้นย่อมหลุดออกจากบรรทัด
    ลองอ่านความรู้สึกตัวเอง
    สะสมทุกคนที่ไม่จำเป็น
    กลายเป็นตนเสียเองที่อึดอัดตัดไม่ขาด
    วางตัวเป็นจุดศูนย์กลาง
    ยอมให้ความสัมพันธ์แปลกหน้าหว่านล้อมโดยไม่รู้ตัว
    พัวพัน พันผูก ไม่ถูกไม่ใช่ผูกพันธ์


    เราว่าความทรงจำกำลังเลือนลาง
    แต่พี่คนหนึ่งคะยั้นคะยออย่างตั้งใจ
    เรื่องคลุมเครือเหมือนถูกย้ำชัดด้วยความบังเอิญอีกครั้ง
    เหมือนเล่าแล้วเล่าอีก จนแล้วจนเล่า
    พยายามกระชับให้สั้นง่ายได้ใจความ
    จบที่พี่คนนั้นย้อนและเหมือนสอน
    บางเรื่องคงลืมไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่ไม่ต้องนึกถึง
    อ้าว ขุดขึ้นมาก็ต้องฝังกลบให้กลับไปจบที่เลือนลางเช่นเดิม
    ...ใจความหนึ่งระหว่างเล่า
    ว่าด้วยการผิดหวังจากใครสักคนจนเป็นเหตุฝังใจ

    เนื้อความมอบให้แก่ความผิดหวัง ความล้มเหลว
    เหลือไว้แต่ซากตะกอนจากการล่มสลายทางความรู้สึก
    ไม่แปลกจะฝังใจ และใช้เป็นบทเรียนที่ดีในการเติบโต
    แต่ก็ไม่ควรเป็นเหตุจูงใจให้เริ่มตัดสินใครต่อใคร
    ฉันแกร่ง และพวกเธอช่างเป็นเด็ก...ไม่ควร
    การประสบล้มคว่ำคว้าน้ำเหลวกับความรัก
    ก็ช่างเหมืิอนจะยังไม่รู้จักเจ้าสิ่งนั้นอย่างดีพอ
    คล้ายเด็ก
    แต่ก็ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนรู้จักความรักดีพอหรอก

    ถ้าความรักเป็นไอเทมสูงส่ง
    พอเอื้อมแตะแต่ยากลึกหยั่งถึง
    ก็วางไว้เถอะประจำแท่นเดิม
    เราโตขึ้นได้โดยไม่ต้องข้องเกี่ยว
    โตขึ้นก็พอตัดสินใจ ตัดสินใครได้
    ถ้าเริ่มมีเหตุผลใช้
    มีสิทธิ์มีเสียงโต้เถียงกับผู้ใหญ่จะดูไม่ดี
    เรา เขา เธอ ทุกคน ก็เหมือนมีคู่ซ้อม
    กระสอบทราย A.I. บอท
    มามะ มาตัดสินเพื่อนคนสนิทและเพื่อนคนไม่สนิท
    จนแล้วจนเล่าเอาอะไรมาตัดสินล่ะ
    หนีไม่พ้นเรื่องฝังใจในอดีต.
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in