เอาละ เรามาเข้าเรื่องย่อที่ย่อจริงๆ เพราะไม่สามารถจะให้คำจำกัดความอะไรได้มากไปกว่า เรื่องราวชีวิตประจำวันของเหล่าคุณหมอที่เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยในปี 1999 จับพลัดจับผลูได้มาทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกันและมาตั้งวงดนตรีด้วยกันอีกครั้ง เอ๊ะๆ หรือจริงๆ แล้วคุณผู้กำกับอาจจะยังไม่มูฟออนจากซีรีส์ Reply รึเปล่านะ 5555 เราว่าต้องใช่แน่ๆ ทุกคนที่ดูก็คงคิดเหมือนกัน ฉากย้อนอดีตไปในปี 1999 นั้นเป็นวิธีการเล่าที่คล้ายคลึงกับซีรีส์ Reply ที่คุณผู้กำกับเคยทำมาก่อน รวมถึง Prison Playbook เองก็เล่าด้วยวิธีเดียวกันนี้ ซึ่งเป็นลายเซ็นเฉพาะของผกก.ชินวอนโฮเลยก็ว่าได้ ตอนแรกเราคิดว่าจะได้ดูซีรีส์ที่เล่าเรื่องทางการแพทย์เน้นๆ เนื้อๆ ก็เลยตั้งตารอคอยผลงานที่แตกต่างออกไปจากเดิม แต่ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าฉากหน้าซีรีส์จะเป็นเรื่องการแพทย์ แต่หัวใจหลักก็ยังคงเป็นการเล่าเรื่องความสัมพันธ์อยู่ดี เป็นการผสมผสานสิ่งใหม่กับสิ่งเก่าเข้าด้วยกัน ซึ่งรสชาติออกมาดีเสียด้วย

มีข้อสังเกตอยู่ข้อหนึ่งคือ ผู้คนมากมายชอบเรื่องราวในอดีต ยังไง Nostalgia ก็ยังคงขายดี แต่ไม่ใช่เพราะว่า Hospital Playlist เป็นสูตรสำเร็จเช่นนั้นหรอกนะ ถึงทำให้ซีรีส์เรื่องนี้มีผู้ชมมากมายให้ความสนใจ แต่เพราะเรื่องราวอันธรรมดาอย่างการรวมตัวกันของกลุ่มเพื่อน การใช้ชีิวิตร่วมกับผู้คนรอบข้าง ความผิดหวัง ความเสียใจ การได้รับความรักความเอาใจใส่ ที่เกิดขึ้นได้ตลอดทุกที่ทุกเวลาต่างหาก ที่เข้าไปถึงหัวใจเรา 

จากนี้ไปมีสปอยล์นะคะ ใครยังไม่ได้ดูขอให้ข้ามไปก่อน จริง ๆ เราว่าเรื่องราวเริ่มต้นของการกลับมารวมตัวที่โรงพยาบาลเดียวกันของอาจารย์หมอ 5 คนที่เป็นเพื่อนซี้กันนั้นดูเป็นอะไรที่เกินจริงไปมาก เมื่อซอกฮยองขอให้เพื่อน ๆ ตั้งวงดนตรีอีกครั้งเหมือนสมัยเรียน แลกกับข้อตกลงที่เขาจะทำงานที่รพ.ยุลเจ แน่นอนว่าคุณหมออายุ 40 มีภาระหน้าที่เยอะแยะมากมายทั้งชีวิตทำงานและชีิวิตครอบครัว วัยนี้ควรเป็นวัยที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ แต่ถ้ามาคลี่ดูชีวิตของเพื่อนซี้แก็งค์นี้แล้ว ซงฮวาหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มก็ยังไม่แต่งงานและเพิ่งเลิกรากับแฟนหนุ่ม ซอกฮยองเองก็หย่ากับภรรยาแล้วก็เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จุนวานก็ยังเดตไปเรื่อย ๆ ส่วนจองวอนก็เป็นพวกไม่มีแฟนตั้งแต่เกิด มีความฝันอยากเป็นบาทหลวงเพียงอย่างเดียว และคนสุดท้ายที่ดูเหมือนจะมีภาระมากสุด คืออิกจุนที่แม้จะหย่าร้างกับภรรยาแถมมีลูกน้อยน่ารักอย่างอูจูที่ต้องดูแล ก็ดูเหมือนพอจะมีเวลาว่างมาเล่นกันเพื่อนอยู่บ้าง ทุกคนยอมรับข้อเสนอการตั้งวงดนตรีด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่เราคิดว่าทั้ง 5 คนก็ชอบที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันนะ แต่อาจจะมีเล่นตัวบ้างตอนแรกๆ 

มีหลายเพลงที่เราชอบ อันที่จริงก็เกือบทุกเพลงเลยที่เปิดฟังอยู่บ่อย ๆ อย่างเพลงที่หญิงสาวหนึ่งเดียวของวงร้องไว้ Introduce me a good person ก็เป็นหนึ่งในเพลงโปรดของเราไปแล้ว แล้วก็เพลงที่ทำให้เราได้เห็นความสามารถของโจจองซอกในการเล่นกีต้าร์โปร่งคือเพลง in front of city hall at the subway station ชื่อเพลงแปลเป็นภาษาไทยก็อย่างเท่ 'ที่สถานีรถไฟหน้าศาลากลาง'  เนื้อเพลงพูดถึงชายคนหนึ่งที่บังเอิญเจอคนรักเก่าท่ามกลางบรรยากาศวุ่นวายผู้คนขวักไขว่ ความทรงจำเก่า ๆ หวนกลับมา เขาเห็นเธอก็เลยเข้าไปทักทายว่าเป็นยังไงบ้าง เธอบอกว่าเป็นคุณแม่ลูกสองแล้ว ส่วนตัวเขายังตามหาอะไรบางอย่างหรือใครบางคนอยู่เลย เราเชื่อว่าในชีวิตหนึ่งของใครหลาย ๆ คนต้องเคยพบเจอเรื่องราวคล้าย ๆ นี้ เป็นความรู้สึกที่ปวดหนึบ ๆ ในใจ ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความสุขหรือความทุกข์กันแน่ มันเป็นอารมณ์ของการหวนรำลึกถึงเสียมากกว่า

ส่วนเรื่องการแพทย์ในซีรีส์เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นแบ็กกราวน์ที่ช่วยชูเรื่องราวความสัมพันธ์ของคนในโรงพยาบาลนี้ให้เห็นเด่นชัด ฉากการแพทย์ก็มีความสมจริงและละเอียดลออไม่ทำให้ผิดหวังเลย แต่สิ่งที่สอดแทรกมาในเรื่องราวการแพทย์คือชีวิตของคนไข้ที่เล่าได้อย่างดีมีมิติ อย่างฉากที่คนไข้ที่สามีนอกใจจึงไม่อยากรับตับของสามี อิกจุนพูดในฐานะหมอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้ แต่พออิกจุนกลับมาอีกครั้งหลังเลิกงานในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกภรรยานอกใจเหมือนกัน เขาบอกให้เธอรักษาตับไว้และใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป คนไข้คนนี้เพิ่งเข้าใจว่า หมอก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่เจอะเจอความยากลำบากได้ไม่ต่างจากคนอื่นๆ เลย ปกติคนภายนอกมองเข้ามาจะคิดว่าหมอทั้งเก่งหน้าที่การงานก็ดี ชีวิตต้องดีพร้อมสมบูรณ์แน่ ๆ แต่ที่จริงหมอก็มีปัญหาได้เฉกเช่นปุถุชนคนธรรมดาคนหนึ่ง

มีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรายิ้มและหัวเราะไปกับตัวละครได้มากที่สุด ก็คงจะเป็นมุกตลกที่เหมือนตลกกันมาตั้งแต่เกิด จนนึกว่าเป็นธรรมชาติของเหล่านักแสดงที่เล่มกันสมจริงจนทำให้ขำน้ำตาไหล อย่างเช่น ฉากคุณแม่จองวอนหารถที่ลานจอดรถกับประธานจงซู แค่ลืมว่าวันนี้นั่งแท็กซี่มา ก็ทำเราขำจนท้องแข็ง และขำเสียงคุณแม่โรซ่าขำอีกที หรือฉากที่เอานักแสดงจาก Reply และ Prison Playbook กลับมารับเชิญก็สุดปัง ขำดังจนกลัวบ้านข้างๆ ด่า 55555 ใจเต้นอย่างเป็นสุขทุกครั้ง ทั้งเต็มอิ่ม ทั้งสุขใจ อบอุ่นใจหลังดูจบ บางซีนก็ยิ้มๆ บางซีนก็น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง เราสัมผัสความมีหัวใจของคนเหล่านี้ได้จริง ๆ การทำเพื่อคนอื่นและทำเพื่อตัวเองไปด้วย มันช่างสวยงามอะไรอย่างนั้น 

ไม่พูดถึงเลิฟไลน์คงไม่ได้ เพราะผกก.ไม่ปล่อยให้เราคาดเดาได้ง่ายๆ เหมือนเคย เรื่องราวความรักครั้งแรกที่ไม่สมหวัง ความรักที่ต้องเอาชนะพระเจ้า ความรักระยะไกล จะจบลงอย่างไร จะดำเนินต่อไปในทิศทางไหน อดเอาใจช่วยไม่ได้จริงๆ แต่คู่ที่เราเอาใจช่วยมากที่สุดคือหมอจองวอนและหมอจางคยออุล ที่ตอนแรกดูไม่ค่อยลงรอยกัน หมอจางคยออุลเป็นอีกตัวละครที่มีสเน่ห์มากและเราก็ชอบมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรมากนักนอกจากงาน และมีนิสัยตรงไปตรงมา คิดยังไงก็พูดอย่างงั้น จนบางครั้งก็เป็นคำพูดที่ดูเหมือนไม่นึกถึงใจคนอื่น แต่ก็เป็นหมอที่ขยันและทุ่มเทมากคนหนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้วิธีสื่อสาร มาตกหลุมรักหมอจองวอนผู้อ่อนโยนเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเสมอ เป็นอะไรที่น่าลุ้นมากค่ะ คู่อิกจุนกับซงฮวาก็เป็นเรื่องรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเรียน ในตอนนั้นไม่สมหวังแต่ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานขนาดนี้จะยังประสานรอยต่อได้รึเปล่า คู่จุนวานและอิกซุนเป็นคู่ที่ความต้องการไม่ตรงกันความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายไม่ได้วาดภาพการแต่งงานเอาไว้ก็ดูจะมืดมนกว่าที่คิด อีกคนคือคุณหมอหมีซอกยองก็ยังดูคลุมเครือกับรักครั้งเก่าและหมอชูมินฮา

ส่วนเรื่องที่เราต้องให้เครดิตผกก.และนักเขียนที่สุดก็คือ ความเป็นมนุษย์ของทุกตัวละคร ที่มีความเป็นคนสีเทาๆ ไม่ขาวหรือดำอย่างชัดเจน เราไม่เคยเห็นซีรีส์ที่ทำให้ตัวละครมีความเป็นมนุษย์จริงๆ ได้เท่ากับซีรีส์เรื่องนี้ อย่าหาว่าอวยเกินไปเลย เรื่องที่ชินวอนโฮถนัดมากที่สุดคงเป็น การเล่าและแฟลชแบ็กกลับไปเฉลยว่า ไอสิ่งที่พวกคุณๆ คิดน่ะมันไม่ใช่เลยนะ อย่าได้ตัดสินคนอื่น คุณไม่ได้รู้จักพวกเขาดีขนาดนั้น จุนวานผู้ที่ดูเผินๆเป็นคนเจ้าระเบียบ เนี้ยบๆ โหดๆ กับลูกศิษย์ก็ไร้ความปรานีแต่จริง ๆ มีด้านที่คอยใส่ใจห่วงใยคนอื่นเหมือนกัน อิกจุนคนที่อัธยาศัยดี เก่งทุกอย่าง ทั้งดนตรี กีฬา ผ่าตัด แต่กลับอ่อนแอเรื่องความสัมพันธ์และครอบครัว ซอกฮยองคุณหมอหมีอินโทรเวิร์ตผู้รังเกียจสังคม  จริงๆ แล้วมีด้านที่อ่อนโยนใส่ใจคนไข้อย่างคาดไม่ถึง นี่แหละชีวิตของคนคนหนึ่ง บางครั้งอยู่ที่มุมที่คนอื่นมองเข้ามา การจะบอกว่าเรานิสัยดีหรือไม่ดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าตัวเรามีนิสัยเป็นยังไงเพียงอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับมุมมองของคนอื่นที่มองเข้ามาด้วย หลายครั้งมันกลายเป็นความเข้าใจผิดเพราะการมองคนเพียงแค่ด้านเดียวไม่ได้มองอย่างรอบด้านมากพอ ทำให้ตัดสินคนคนหนึ่งไปในแบบที่ตัวเองเห็น บางทีตัวเราเองก็ถูกตัดสินแบบนั้น เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่ทำให้เราอินมากที่สุด เวลาที่ผกก.ชินวอนโฮเล่า มันสะเทือนไปถึงหัวใจจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้เราได้ดูซีรีส์ดี ๆ แบบนี้ ในวันที่อ่อนล้าก็ช่วยเยียวยาหัวใจ ให้กลับมาเต้นเป็นจังหวะที่เป็นสุขอีกครั้ง