ขณะนี้เป็นเวลาตีสามครึ่ง

มันคือเวลาที่ทุกคนกำลังหลับใหล

หากแต่ความเงียบสงัดถูกทำลายด้วยเสียงล้อเข็นหนักๆและผู้คนในชุดสีเขียวมีหมวกคลุมศีรษะเหมือนกันหมดวิ่งขวักไขว่

ชายไม่ได้สติถูกเคลื่อนย้ายร่างมาวางบนโต๊ะแคบๆกลางห้อง ที่ท้องมีรอยช้ำขนาดมหึมาตามแนวเข็มขัดนิรภัย อกสองข้างมีสายยางขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆที่ไหลออกมาไม่หยุด

ทันทีที่ทีมงานปูผ้าสีเขียวคลุมตัวชายคนดังกล่าวครบถ้วน หญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็ส่งเสียงดังพร้อมกรีดมีดด้ามเล็กๆตามแนวกลางลำตัว

พรวด

เลือดสดๆทะลักออกมาจากช่องท้องพุ่งเข้าใบหน้าหญิงสาวผู้ลงมีด หากแต่เธอหลบได้ทันพร้อมกับพุ่งมือขวาเข้าไปควานกลางกองเลือดนั้น ฉับพลันเลือดก็หยุด

หากแต่นี่คือเวลาตีสาม และศัลยแพทย์ผู้นั้นได้ทำการผ่าตัดผู้ป่วยคนอื่นๆมาตั้งแต่ 24 ชั่วโมงที่แล้ว...

สติของเธอดับวูบลง

ตุบ...

...

เด็กสาวในวัย 17 ปีลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และพบว่าตัวเองนอนกลิ้งอยู่บนพื้นข้างๆเตียง

ฝันอีกแล้ว
มันเป็นฝันเตือนอะไรรึเปล่านะ

เด็กสาวผู้นั้นครุ่นคิด
ไม่หรอก ก็แค่คิดเรื่องนี้มากเกินไปจนเก็บไปฝันก็เท่านั้น

เธอหันมองดูนาฬิกาและค้นพบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงเกือบครึ่งจึงลุกพรวดเตรียมตัวไปโรงเรียน และไม่ลืมหยิบการ์ตูน หัตถ์เทวดาเทรุ ทั้งสามเล่มไปคืนร้านด้วย

Godhand Teru หรือชื่อไทยว่า หัตถ์เทวดาเทรุนั้นเป็นเรื่องราวของมาฮิงาชิ เทรุ ศัลยแพทย์มือใหม่ผู้ซึ่งไม่เคยเห็นความตายต่อหน้า แม้ว่าจะซุ่มซ่ามอยู่เป็นนิจ แต่เขากลับมีพลังพิเศษยื้อคนไข้ใกล้ตายจากยมทูตได้ในทุกครั้ง

ฟังดูเป็นไปไม่ได้

เธอมองการ์ตูนในมือด้วยความหวาดระแวง
ตั้งแต่อ่านอีเรื่องนี้ก็เอาฝันประหลาด เลือดสาดบ้าง คนตายคามือบ้าง ปั๊มหัวใจบ้าง ไปจนถึงผีโรงพยาบาล น่ากลัวชะมัด

แต่เขาว่า ถ้าฝันถึงเรื่องอะไร แสดงว่าเราหมกมุ่นกับเรื่องนั้นมากพอที่จะเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ

ก็อาจจะจริง

ช่วงนี้เธอหมกมุ่นกับความคิดที่จะสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์

เธอไม่ได้อยากเป็นหมอมาตั้งแต่เกิดเหมือนเด็กคนอื่น หากแต่ต้องการเป็นนักเขียนนิยายแฟนตาซีเสียด้วยซ้ำ แต่ตั้งแต่อ่านการ์ตูนเรื่องนั้น การสอบเข้าแพทย์กลับเป็นเรื่องท้าทายที่เธออยากผ่านไปให้ได้

หรือว่าความฝันจะเป็นการเตือนถึงอนาคตที่คนเป็นหมอต้องเจอตลอดชีวิต

ตีสามครึ่งยังไม่ได้นอน
ทำงานอยู่บนความเป็นความตาย
พบเจอแต่ภาพที่น่ากลัว

จิตใจต้องเข้มแข็งมากๆเลยสินะ

แต่การเสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อให้ได้ประโยชน์แก่ประชาชนหมู่มากนั้น มันก็คุ้มค่าไม่ใช่หรือ

ยอมไหมที่จะต้องนอนดึก
ยอมไหมที่จะไม่ได้มีเวลาส่วนตัวอีกต่อไป

คำตอบจากก้นบึ้งหัวใจกลับบอกว่า ยอม

เอาวะ เป็นไงเป็นกัน

และนี่คือเรื่องราวของเราก่อนเข้าเรียนแพทย์ ซึ่งหลังจากได้ก้าวมาสู่วิชาชีพนี้เต็มตัวแล้ว ก็บอกได้เพียงว่า ความฝันในตอนนั้นไม่มีคำว่าเกินจริง