ไอ้เหี้ย
วันนี้มันต้องคำนี้จริง ที่สุดของความพัง มันไม่ได้อลังการเหมือนความรู้สึกทำนองว่าโลกทั้งใบพัง แต่มันเป็นอะไรที่รู้สึกว่าเหวในใจมันลึก และห่างออกไปเรื่อย ๆ เหมือนจากที่แค่กระโดดข้ามก็ไปหาได้ เป็นโดดไปหนนี้เอ็งตายแน่
ไม่ได้เตรียมใจมารับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ก็พอจินตนาการไว้บ้าง ทุกครั้งในจินตนาการก็ไม่เคยหาทางรับมือได้ แล้วพอมาเจอเข้าแบบเต็มเปาแบบนี้ก็ไปไม่ถูก รู้สึกเคว้ง ๆ เข้าใจคำว่า ตัดหางปล่อยวัดอย่างสุดซึ้ง
มุมมองโลกเรามันก็ยังหมุนรอบตัวเองอยู่ อยากให้คนอื่นเข้าใจแต่ก็ไม่เคยพยายามจะเข้าใจคนอื่น แล้วนี่จะปั่นหัวตัวเองทำไมก็ไม่รู้ แต่ก็นั่นแหละทั้งมวลถวิลหาการถูกยอมรับ
มันก็แปลก ๆ ที่ตอนนี้ต้องเริ่มแบกความคิดตัวเองทั้งหมดไว้แล้ว ทั้งความคิดขยะ ความคิดแบบแคช หรือความคิดแบบกินหน่วยความจำเป็นปกติ จากที่คิดอะไรได้ก็พ่นคำพูดไปทั่ว ใครผ่านไปผ่านมาก็พ่น ไม่รู้จะเรียกว่าเข้าใจได้ไหมแต่มันก็แค่รู้สึกว่า อ๋อ เพราะแบบนี้สินะคนอื่นถึงไม่มีเวลาคิดเรื่องไร้สาระแบบนี่ เพราะต้องแบกความคิดทุกรูปแบบไว้นี่เอง
เขาว่ากันว่าทุกจุดเริ่มต้นคือจุดจบ แบบนี้มั้ง พังแล้วสร้างใหม่ สร้างในแบบของตัวเอง รอเวลาหลุดพ้นอีกแค่อึดใจเดียว
ต้องกลับมามองโลกตามความเป็นจริงอีกเยอะ แต่ก็สารภาพบาปไว้ตรงนี้ว่าจินตนาการสวยหรูมันกินพื้นที่สมองน้อยกว่า เลยชอบยึดติดกับอะไรแบบนั้น
สงสัยว่าจะรู้สึกเสียใจบ้างไหมที่มีคนใกล้ชิดประกาศโต้ง ๆ ว่าจะไม่อยู่อีกไปแล้วในเร็ว ๆ นี้ จะเสียดายที่ไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ หรือเสียใจเพราะการหายไป หรือท้ายที่สุดเราจะลืมกันแม้ยังสัมผัสกันได้ผ่านโสตประสาททั้ง 5 อย่างสุดท้ายดูเจ็บที่สุดแหะ
ขยะก็เป็นขยะอยู่วันยังค่ำ
เห้อ จะพยายามทำตัวเป็นขยะที่หยิบไปรีไซเคิลได้ง่าย ๆ ก็แล้วกัน
จะทำก็ทำ ไม่ทำก็ไม่ทำ แล้วจะไปตายไหนก็ไป
(เค๊ ไปตายที่อื่นแน่น๊อน)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in