5
ฉันแค่ยังไม่เข้าใจเท่านั้น
ปอกลับมาที่เวลาเดิมแล้วตอนนี้พักอยู่ที่บ้านน้าพิมอย่างปลอดภัย
“ฉันคิดว่าแกจะขิตแล้วปอ”เพื่อน ๆ ของปอรุมกอดปอ
“ฮือ แก๊งของเราต้องมีกันให้ครบนะไม่งั้นมันไม่สนุกสิ” เตยพูด
“ฮือ ฮือ ฮวกฮืงฮาฮายฮะ”นุ่นพูดพลางร้องไห้ฟูมฟามไปด้วย
“ไม่รู้เรื่องพูดไรวะ” แววเคาะหัวนุ่นเบา ๆ
“ฉันไม่เป็นไรแล้วพวกแก”ปอพูดให้เพื่อน ๆ หายเป็นห่วง
น้าพิมเดินเข้ามาและทำท่าบอกเป็นนัยว่าให้พวกเพื่อนๆ ของปอออกไปจากห้องก่อน
“พวกเราไปรอข้างนอกนะปอพักผ่อนเสร็จแล้วก็ค่อยออกมานะ” มิ้งพูด
พอสาว ๆ ออกไปน้าพิมก็พูดเข้าเรื่องทันที
“น้าโทรไปหาแม่ของหนูแล้วแม่ของหนูเป็นห่วงมาก แต่น้าบอกไปแล้วว่าหนูปลอดภัยแล้ว ลองโทรไปหาแม่ดูหน่อยมั้ย”น้าพิมยื่นโทรศัพท์ของปอให้ปอพร้อมกับก้อนหินสีดำก้อนหนึ่ง
“อันนี้อะไรคะ”
“อ๋อ ตอนที่ไกด์ดำน้ำลงไปช่วยหนูเขาเห็นหนูกำอันนี้ไว้ มันเหมือนแร่แมงกานีสเลยที่เกาะล้านมีความเชื่อว่านี่คือแร่ศักดิ์สิทธิ์ เป็นแร่เหล็กไหลที่ช่วยให้แคล้วคลาดปลอดภัยหนูเก็บไว้กับตัวนะ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ”
ปอรับของมาและโทรหาแม่ทันทีน้าพิมเดินออกจากห้องไปเพื่อให้ปอได้คุยกับแม่อย่างส่วนตัว
“ปอเป็นยังไงบ้างลูก
“ปอไม่เป็นไรแล้วค่ะแม่หนูปลอดภัยดี ขอโทษนะคะที่โกหกว่าไปนอนบ้านมิ้ง” ปอพูดพลางน้ำตาคลอ
“ไม่เป็นไรจ้ะถ้าไปกับมิ้งแม่ก็ไม่เป็นห่วงหรอก เพราะมิ้งก็แอบโทรมาบอกแม่ตลอดนั่นแหละ”
“หนูขอโทษจริง ๆนะคะแม่”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ก็ขอโทษปอด้วยนะ ที่ทำให้บ้านเรามันน่าอยู่ไม่ได้ แม่เสียใจมาก ๆ ที่เป็นแบบนี้แม่เข้าใจปอนะที่อยากหนีไปให้ไกล แม่ขอโทษจริง ๆ” แม่พูดกับปออย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ แม่ก็คงเสียใจและอยากหนีไปไกลๆ เหมือนกัน”
ต่างคนต่างร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกเห็นใจกันและกันนี่เป็นครั้งแรกที่ปอกับแม่เปิดอกคุยกันอย่างหมดเปลือก และเป็นการปรับตัวเข้าหากันครั้งแรกของแม่กับปอตอนนี้ปอเข้าใจแล้วว่าความรักมันเป็นเรื่องที่ยากขนาดไหน พ่อแม่ของปอก็พยายามแล้วแต่ใครจะรู้ว่าการเดินทางของความสัมพันธ์ของคนเรามันไม่ง่ายเลย บางครั้งมันไม่ถูกต้องเสมอไปตอนนี้ปอได้เข้าใจมันขึ้นมาบ้างแล้ว
ทริปดำน้ำที่เกาะล้านจบลงทุกคนก็กลับบ้านโดยพ่อของมิ้งมารับที่ท่าเรือเหมือนเดิม สาว ๆลากันที่สถานีรถไฟฟ้าและแยกย้ายไปตามบ้านของตัวเอง
“แกโอเคแล้วนะปอ” นุ่นถาม
“โอเคแล้วแกขอบใจนะ”
“ฉันว่าฉันไปหาแร่ศักดิ์สิทธิ์มาติดตัวบ้างดีกว่า”เตยพูด
“ใช่ แกอะตัวดีเลยติดตัวไว้ซัก 10” แววแซวเตย
เพื่อน ๆ ของปอทยอยลงสถานีที่ผ่านมากันหมดแล้วปอลงสถานีสุดท้ายในบรรดาเพื่อน ๆ และนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ที่หน้าบ้านแม่กับพ่อรอรับปออยู่ปอวิ่งเข้าไปกอดพ่อและแม่แน่น ในบ้านมีอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ มีผัดบวบใส่ไข่ที่ปอชอบอยู่ด้วยทั้งสามคนพ่อแม่ลูกรับประทานอาหารด้วยกันพร้อมหน้าในรอบหลายเดือน ปอได้เล่าเรื่องที่ไปดำน้ำที่เกาะล้านให้พ่อแม่ฟังถึงความสวยงามของปะการังและหาดทรายรวมถึงกิจกรรมที่ไม่เคยทำมาก่อนหลายอย่างและปอก็มีเรื่องหนึ่งที่ค้างคาใจอยู่จึงหันไปถามแม่
“แม่จำได้มั้ย ตอนปี1995 มีคนโทรไปหาแม่ที่ชื่อเหมือนปอ”
“แม่...จำไม่ได้นะ”
“ที่นอนค้างบ้านแม่ด้วยไงผู้หญิงที่อายุเท่าปอ และหลงกับเพื่อน”
“ไม่มีนะลูกแถมแปลกจัง ไปฟังมาจากไหนเหรอ”
ทันใดนั้นแร่ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ปอก็ร่วงลงมาราวกับเป็นสัญญาณเตือนอะไรบางอย่าง ปอขนลุกและเข้าใจได้ในทันทีว่าไม่ควรพูดออกไปแต่ก็ขอบคุณที่เหตุการณ์เหนือธรรมชาตินี้ทำให้ปอเข้าใจพ่อแม่และได้เติบโตขึ้นอีกก้าวหนึ่ง
-จบ-
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in