ปอกับสาพากันนั่งมอเตอร์ไซค์เดินทางไปทั่วเกาะเพื่อตามหาเพื่อนของปอ ทั้งคู่ไปที่สำนักงานช่วยเหลือนักท่องเที่ยวประกาศตามหาคนหาย ให้คนในพื้นที่ช่วยกันตามหาเพื่อน ๆ ของปอหรือแม้กระทั่งแจ้งตำรวจในพื้นที่ก็ยังไม่พบตัวเพื่อน ๆ ของปอปอหมดความหวังแต่สาก็เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีและเป็นกำลังใจให้ปอเสมอ
“เดี๋ยวก็เจอเพื่อนๆ ของเธอเองแหละ ไม่ต้องห่วงนะ มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน” สาปลอบปอแต่ปอรู้ดีว่าคงไม่มีทางแน่ เพราะปอย้อนเวลามาตั้ง 20 กว่าปี
“งั้นเราแวะไปร้านป้าอ๋อยไหมเผื่อได้ข้อมูลอะไร เพราะร้านป้าเขาดังมากเลยนะ ใครมาเที่ยวก็ต้องแวะกิน” สาพาปอไปกินข้าวที่ร้านป้าอ๋อย
“แต่เราไม่มีเงินนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกใครเป็นเพื่อนฉันป้าอ๋อยเลี้ยงหมด”
ปอกับสากินข้าวอยู่ที่ร้านป้าอ๋อยร้านป้าอ๋อยเป็นร้านอาหารที่มีระเบียงยื่นออกไปที่ทะเล สาเล่าให้ปอฟังว่าเคยมาช่วยงานเล็กๆ น้อย ๆ ที่ร้านป้าอ๋อย ป้าอ๋อยเป็นคนใจดี และเอ็นดูเด็กที่ตั้งใจทำงานเป็นพิเศษจึงเอ็นดูสามากเหมือนเป็นหลานคนหนึ่ง
“อิ่มมั้ยลูกกินเยอะ ๆ เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจป้า”
“ขอบคุณค่ะแค่นี้ก็กินไม่หมดแล้วค่ะ อร่อยมาก ๆ เลย” สาพูด
“อุ้ยขอบใจจ้ะสาแล้วหนูคือคนที่หลงกับเพื่อนใช่มั้ยจ้ะ เห็นคนเค้าพูดกันทั่วเลยว่าคนที่อยู่กับสาหลงทางมาไม่เป็นไรนะลูก หิวเมื่อไหร่ก็มาหาป้าได้ตลอดเลยนะ” ป้าอ๋อยพูดกับปอ
“ขอบคุณค่ะป้าอ๋อย”
“เกาะนี้เล็กจะตายเดี๋ยวก็ได้เจอเพื่อนนะ”
“ค่ะป้า”
“โอ้ยสาธุ”ป้าอ๋อยล้วงบางอย่างออกมาจากคอเสื้อ มันเป็นสร้อยคอที่ป้าอ๋อยสวมไว้ป้าอ๋อยพนมมือและถือสร้อยนั้นไว้แล้วอธิษฐาน “ขอให้หนู ๆ หาเพื่อนเจอนะลูกนะ จะได้กลับบ้านไปหาครอบครัวอย่างปลอดภัยสาธุ” ป้าอ๋อยปล่อยสร้อยคอลงและเก็บสร้อยเข้าไปข้างใน
“ป้าอ๋อยคะอันนั้นมันคืออะไรเหรอคะ” ปอทักขึ้นหลังจากเห็นก้อนหินสีดำบนจี้ของป้าอ๋อย
“นี่คือแร่เหล็กไหลจ้ะมันจะช่วยคุ้มครองให้ปลอดภัย เป็นแร่ศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อจ้ะลูก” พูดจบป้าอ๋อยก็หันไปรับลูกค้าคนใหม่ทันทีทำให้บทสนทนาของปอกับป้าอ๋อยจบลงแบบนั้น
“แม่เอ้ย!
“กลับไปไหน”
“หมายถึงเราจะหาเพื่อนๆ ของเราเจอได้ยังไง เราต้องหาแร่นั้น”
“ได้สิแต่ปอมีเงินไหมล่ะ แร่นั้นน่ะ ตามตลาดหายากแล้วก็แพงด้วยนะ”
“แต่มันมีวิธีเดียวแล้วเพราะตอนที่เราหลงกับเพื่อน เราเจอแร่นั้นในน้ำทะเล”
“งั้นเราลองไปหากันก็ได้”
ปอกับสาออกตามหาแร่ศักดิ์สิทธิ์ที่ว่านั่นทั่วชายหาดรอบเกาะสาเคยได้ยินมาบ้างว่ามันเป็นเหล็กไหลที่มีสีดำ มีลักษณะการงอกไปมาเหมือนเม็ดไข่ปลาสีดำมันปนเขียวตามท้อองตลาดที่ขายกันบางอันก็เป็นของปลอม ต้องดูให้ดีถึงจะเจอของจริงสาคิดว่ามันเป็นแค่ความเชื่อ แต่ส่วนตัวก็ไม่ได้เชื่อมากขนาดนั้นแต่ในเมื่อเป็นความหวังเดียวของปอก็ไม่เสียหายที่จะลองค้นหาดู
ดวงตะวันจวนจะลับขอบฟ้าแล้วปอกับสาก็ยังไม่เจอสิ่งที่จะเรียกว่าแร่ศักดิ์สิทธิ์ได้ เจอเพียงก้อนหินสีดำธรรมดาๆ เท่านั้น ปอกับสามานั่งลงบนชายหาดเพื่อพักเหนื่อย ทั้งคู่นั่งดูดวงอาทิตย์ตกกันที่จุดเริ่มต้นที่หาดทองหลาง
“ปอ”สาทักขึ้น “ถ้าปอเจอเพื่อน ๆ และกลับไปแล้วปอจะทำอะไรต่อเหรอ”
“ก็คง...กลับบ้านมั้ง”
“แล้วปอจะมาเที่ยวที่เกาะล้านอีกมั้ย”
“มาอีกสิที่นี่สวยจะตาย สนุกด้วย เราไม่ค่อยได้สัมผัสธรรมชาติมากเท่าไหร่กว่าจะได้มาทะเลก็ต้องนั่งรถออกจากเมืองตั้งนาน” ปอพูดเสริม “แถมที่นี่ยังเป็นบ้านเกิดของแม่เราด้วยนะ”
“เอ้า
“ไม่ๆ หมายถึงบ้านเกิดแม่ แต่ตอนนี้แม่ของเราอยู่ที่กรุงเทพฯ ตอนมาเที่ยวที่นี่กับเพื่อนเราโกหกแม่ว่าไปบ้านเพื่อนน่ะ”
“...ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงแล้วมั้ง”
“นั่นสิกลับไปคงต้องไปคุยกับแม่ดี ๆ แล้วมั้ง ไม่อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกันเลย”
“...เอาอย่างนี้มั้ยถ้าปอกลับไปคุยกับพ่อแม่ ฉันก็จะไปคุยกับพ่อแม่เหมือนกันให้เลิกทะเลาะกันทันทีคงไม่ได้ ฉันแค่อยากให้พ่อแม่รู้ไว้ว่าฉันเป็นห่วงและเสียใจมาก”
“ดีเลย” ปอตอบพลางคิดในใจว่าแม่ก็อยู่ตรงนี้แท้ ๆ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ ถ้ารู้ว่าปอมาจากอนาคตคงตกใจน่าดู “คิดถึงแม่จัง”ปอพึมพำ
เช้าวันนี้ที่สาพับผ้าห่มให้ปอเหมือนกับในอนาคตที่สาก็ยังคงพับผ้าห่มให้ปอเวลาเข้าไปทำความสะอาดห้องของปอหรือแม้กระทั่งอาหารเช้าที่สาทำ ก็เหมือนกันกับที่แม่ทำให้เหมือนเดิม แม่คงรู้สึกผิดที่ซ้ำรอยกับตายายแม่คงเสียใจไม่แพ้ปอ
ลมทะเลพัดเข้าชายหาดเบาๆ ชวนผ่อนคลาย ปอเอนหลังลงนอนบนพื้นทราย
“โอ้ย
“แร่หมา
“ฮะ
“ไม่ ๆ นี่ไงแร่ศักดิ์สิทธิ์ แบบนี้เลย”
“โชคดีจังเลยปอ
ปอลองอธิษฐานผ่านแร่ศักดิ์สิทธิ์นั้นแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งคู่จึงพากันกลับบ้านของสา รีบกลับไปพักผ่อนเอาเรี่ยวแรงก่อนพรุ่งนี้จึงค่อยว่ากันใหม่
เย็นวันนี้ปอเจอตากับยายที่ห้องครัวแม้พูดคุยกันนิดหน่อยก็รู้สึกได้ว่าตาเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวด ส่วนยายก็เป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดีปอและสานอนกันห้องเดียวกันเหมือนเดิม ปอมองสาอีกครั้งพลางคิดถึงแม่ก่อนผล็อยหลับไป
“ปอ
แค่ก! แค่ก! แค่ก!
ปอตื่นขึ้นมาด้วยตัวที่เปียกโชกและสำลักน้ำทะเลนิดหน่อยก่อนอาการค่อย ๆ ดีขึ้น ปอมองไปรอบๆ เห็นเพื่อน ๆ ของตัวเองร้องไห้และทำอะไรไม่ถูก น้าพิมคอยดูแลปออยู่ไม่ห่าง ไม่นานก็ถึงฝั่งและปอก็ถูกส่งตัวเข้าไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในเกาะทันที
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in