เริ่มต้นเช้า(ที่เพื่อนบางคนด่าว่าเที่ยงแล้ว)กับคำว่าหิวและก่อนนอนกับคำว่าอยาก ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการบ่นกับเพื่อนเรื่องปากท้อง และ อาหารที่แคปหน้าจอไว้แทบล้นเครื่อง นี่ละมั้งชีวิตของเราในตอนนี้

     ตอนมอ2 เคยคิดกับเพื่อนว่า 'เฮ้ย...กูจะมีแฟนตอนเข้ามหาลัย' วาดฝันดิบดีสุดท้ายมาจบความจริงที่ว่า มื้อๆนึงจะกินอะไรดี ไปยืนแช่หน้าร้านอาหารตามสั่งยืนอ่านเมนูด้วยอินเนอร์นักวิเคราะห์หุ้น เครียดมาก กลัวว่ากินข้าวผัดแล้วจะไม่อิ่ม ป้าแกจะงกกุ้งให้เราแค่สามตัวอีกไหม(วะ) กินผัดขี้เมาวุ่นเส้นน่าจะดีแต่มันจะอิ่มเหรอ อืม...สุดท้ายก็จบด้วยการลอกเมนูเพื่อนข้างๆ สั่งข้าวเสร็จก็ต้องมาเครียดต่อจะกินน้ำอะไรดี?

น้ำเปล่าเหรอ....จืดไป

โค้ก....เพิ่งหายปวดท้องโรคกระเพาะ

น้ำส้มปั่น...คนหน้าร้านเยอะไป

    คิดไปคิดมาก็มาจบที่โต๊ะพร้อมด้วยเมนูที่ลอกเพื่อนมา กินข้าวไปแบบแห้งๆฝืดคอ ทนกินจนหมด ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะกินน้ำอะไรดีในมื้อนี้ เดินเอาจานไปเก็บ เตลิดไปร้านขายน้ำอย่างมั่นใจ บอกลุงไปว่า 'น้ำเปล่าขวดนึงค่า'

   หายหิวแล้วแต่ไม่กินหวานตามเดี๋ยวข้าวจะเหงา มองไปร้านเครปคนเยอะจังน่าจะร้อนด้วย น้ำแข็งไสน่าจะดี เรื่องนี้ไม่คิดมากเพราะกินได้ไม่กี่อย่าง เฉาก๋วย มันเชื่อม และแห้ว คือสามสหายที่เข้ากันไม่มีที่ติ จวกจนหมดก็เริ่มตึงหน่อยๆ ร้านเครปว่างแล้วแต่คิดถึงเครปใต้ตึกนิติจัง ไปกินร้านนั้นดีกว่า

 

    กินหมดครบทุกกระบวนท่าแล้ว เริ่มว่างนั่งไถลทวิต นั่งอ่านเพื่อนบ่นนู่นนี่ในเฟส เริ่มเบื่อแล้ว หยิบหนังสือติดตัวขึ้นมาอ่านสองย่อหน้า วาดรูปลงสมุด ขีดๆเขียนจนเบื่อเอาอีกแล้ว หิวอีกแล้ว...

    คงจะดีถ้าคนเราไม่ต้องหิวข้าวหรือกินข้าว คงจะมีเงินเก็บมากกว่านี้ ป่านนี้อาจมีเครื่องบินส่วนตัวแล้วก็ได้ คิดไปถึงนู่นคิดอีกครั้งรู้สึกความหิวก็คงไม่แย่ มันทำให้เรารู้ว่าเรายังต้องการอะไร อยากอะไร  ทำให้เรารู้ว่าใช้พลังงานในแต่ละวันไปมากแค่ไหน ความหิวไม่ใช่แค่การเติมเต็มสิ่งที่อยากหรอก มันคือความสุข สุขที่ทุกครั้งเราหิวแล้วคิดย้อนไป ตอนที่ลงมีดบนชิ้นสเต็ก ส้อมจิ้มลงไปบนยำมาม่า ช้อนตักบิงซูเข้าปาก หรือแม้กระทั่งตอนซู้ดเส้นมาม่าคัพเข้าปาก การเต็มเติมส่วนที่ขาดไม่ใช่แค่เรื่องความรู้สึกรักหรอก เรื่องหิวก็เติมได้ล้นไม่แพ้กัน

    ถึงแม่ที่นอนไปตั้งแต่สี่ทุ่ม

คำแรกที่หนูพูดได้ใช่คำว่า 'หิว' รึป่าวคะ?

อยากรู้จัง...