คุณ ถ้าคุณคือเธอ คำตอบของฉันในวันนั้นเป็นคำโกหก และคุณจะไม่มีวันได้ยินคำขอโทษ

ฉันจำได้ว่าเคยได้ยินคำขอโทษจากปากคุณ ตอนนั้นฉันยังเด็ก เอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี ไม่มากหรือน้อยไปกว่าตอนนี้หรอก แต่ตอนนั้น วันนั้น ในห้องโถงที่ใหญ่เหลือเกินในสายตาของเด็กประถมอย่างฉัน คุณเอ่ยปากขอโทษ เพราะสิ่งที่ฉันทำมันไม่ผิดหรือ เพราะครั้งหนึ่งคุณก็เคยเป็นเด็กหรือ คุณคิดอะไรอยู่นะ ฉันจำได้เพียงฉันแสดงออกไปตรง ๆ ว่าฉันอยากให้คุณขอโทษ และคุณก็พูดมันออกมา

คุณไม่เคยรู้ว่าคำขอโทษวันนั้นเป็นสิ่งที่มีค่าที่ฉันยังคงเก็บไว้ การที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งเอ่ยปากขอโทษเด็กตัวเล็ก ๆ ที่วิ่งหนีก่อนถึงเวลาสำคัญ ถึงมันจะออกมาจากปากคุณเพราะอะไรก็ตาม แต่ฉันก็ดีใจที่ได้ฟัง คุณเคารพความรู้สึกของฉัน คุณสอนให้ฉันรู้ว่าชีวิตนี้ฉันจะทำอะไรก็ได้ คุณทำให้ฉันหัดเขียนและหัดพูด และที่สำคัญที่สุด คุณตอบคำถามของฉัน

คุณรู้ว่าเด็กที่ว่านอนสอนง่ายและไม่ตั้งคำถามกับอะไรเลยจะไม่เข้าใจชีวิต คุณไม่ได้อยากให้นักเรียนของคุณเป็นแบบนั้น คุณอยากให้เด็ก ๆ ของคุณมีความสุข ความสุขที่ผู้ใหญ่อย่างคุณไม่มี โรงเรียนของคุณไม่อยากให้เด็กเขียนคำว่า น่าเบื่อ ลงไปในกระดาษสมุดแต่กลับไม่เคยฟังเลยว่าอะไรที่ทำให้ห้องเรียนสนุกสนาน ไม่เคยมีบทสนทนาในห้องเรียน จนกระทั่งฉันได้พบคุณ ฉันก็เลยชอบคุณมาก สิ่งที่คุณเล่า เรื่องที่คุณสอน ฉันชอบมันทั้งหมด แต่ฉันไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์หรอก มันเป็นวิชาโปรดของฉันเพราะคนที่สอนคือคุณ

ผ่านไปเกือบสิบปี คุณเห็นฉันอีกเป็นครั้งแรกนับจากวันนั้น คุณเห็นฉัน แต่ฉันสงสัยว่าคุณเห็นใคร คุณเห็นอะไรในตัวฉัน คุณถึงได้เลือกเอ่ยหลายต่อหลายประโยคที่เกี่ยวกับเขา ราวกับถ้าฉันไม่คว้าเอาพวกมันมา กอดไว้และจมดิ่งสู่ก้นบ่อน้ำ ฉันจะไม่อาจเป็นคนสมบูรณ์แบบได้ คุณไม่สงสัยอะไรเลยหรือ ฉันอาจจะผิดพลาด อาจจะล้มเหลว อาจจะกำลังสิ้นหวังกับอนาคต ในสายตาของคุณไม่มีที่เหลือให้ความอยากรู้อยากเห็น ฉันที่คุณไม่ได้เจอมาสิบปี

คุณเห็นแค่สิ่งที่คุณอยากเห็นและคุณหวังให้ฉันพยักหน้า คุณจำไม่ได้แล้วว่าฉันเคยวิ่งหนี เคยปฏิเสธที่จะทำตามที่คุณต้องการจนกว่าคุณจะขอโทษในสิ่งที่คุณพูด ครั้งนี้ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะขยับ ฉันเผลอพยักหน้าไป ในใจนึกอยากลืมว่าครั้งหนึ่งเคยชื่นชมคุณ คุณทำให้ฉันผิดหวัง คุณสอนฉันตั้งคำถาม และคำถามนั้นพาฉันกลับมาหาคุณเพื่อมาค้นพบว่าคุณไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว คุณเปลี่ยนฉันไม่ได้ ฉันไม่มีแรงพอจะเปลี่ยนคุณ ความพยายามของเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เคยหันหลังให้คุณแทบจะสูญเปล่า

คุณไม่ทันได้รู้สึกเสียใจ คุณไม่รู้ว่าฉันจะตั้งคำถามมากมาย หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราได้พบกัน ถ้าฉันได้รู้จักคุณมากกว่านี้ ความทรงจำเกี่ยวกับคุณทั้งหมดจะกลายเป็นของที่ฉันอยากลืม แต่คุณไม่รู้ว่าฉันเลือกแล้วว่าจะไม่ลืม ทุกอย่างทั้งดีและเลว การที่คุณอ้าแขนรับการตั้งคำถามของฉันมีค่ามากกว่าคำตอบมากมายนัก ถึงวันหนึ่งคุณหรือเขาจะจากโลกไปนี้ไป ใครก็พรากเรื่องเล่าของคุณไปจากฉันไม่ได้ แน่นอนว่า—ทั้งดีและเลว