ยังไม่ทันเป็นผู้ใหญ่เลยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะรีบทำตัวเหมือนคนแก่ไปไหน ปวดหลังบ่อยสุดๆเลย ที่จริงก็รู้สึกว่าไม่ได้หนักหนาอะไรขนาดนั้น เทียบกับคนอื่นๆแล้วชีวิตออกจะสบายแท้ๆแต่โคตรไม่เข้าใจเลยว่าความรู้สึกเหนื่อย เบื่อโลกพวกนี้มันมาจากจุดไหนของชีวิต ทุกวันก็ผ่านไปโดยไม่ได้มีอุปสรรคอะไร ตื่น เรียน เล่นเกม นอน วนลูบไปทุกวันโดยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือแตกต่าง มันเป็นแบบนั้นมาตลอดจนวันหนึ่งคำถามบางอย่างก็ผ่านเข้ามาในสมอง “ในเมื่อทุกวันมันเป็นแบบนี้พอแล้วก็ได้รึเปล่านะ” ไม่ใช่ในอารมณ์ที่ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรอกนะ แต่เป็นแบบถ้าได้ทำอะไรที่ไม่เหมือนเดิมบ้างชีวิตจะมีสีสันขึ้นรึเปล่า ความรู้สึกหม่นๆในหัวใจจะหายไปบ้างไหม ตัวตนที่เคยสดใสมากกว่าวันนี้จะย้อนกลับมารึเปล่า 

   ยังไม่ได้ลองหรอกเพราะงั้นเลยยังสรุปไม่ได้ว่าจะได้ผลไหม 

  

  ไม่รู้ว่าจะได้ลองรึเปล่าด้วย ก็ตารางเรียนออนไลน์ยังคงแปะอยู่บนผนังห้อง งานที่ครูสั่งยังไม่ได้แตะเลย แถมเกมก็เพิ่งรีซีซั่นคงต้องรีบปั่นหน่อย ไหนจะปีหน้าต้องขึ้นมหาวิทยาลัย ถ้าหายไปที่เคยทำมาทั้งหมดก็จบไม่ใช่รึไง

  ยิ่งเขียนก็เหมือนยิ่งได้คำตอบ “หลายครั้งที่เราสนใจแต่อนาคตจนลืมมองหาความสุขในแต่ละวัน”

ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะเคยฟังเพลงนี้ไหม” Encore-YOASOBI ” ประโยคแรกของเพลงบอกว่าวันพรุ่งนี้โลกจะแตกแหละ

      

                        明日世界は終わるんだって