ฉันพูดคำนี้กับตัวเองมาจะร้อยรอบแล้ว และตั้งคำถามกึ่งด่าตัวเองในแนวนี้มานับครั้งไม่ถ้วน 

  1ปีที่ผ่านมานี้ไม่มีเดือนไหนที่ฉันไม่รู้สึกว่าชีวิตฉันไม่ห่วยแตก ฉันในวัย20ปี ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร จริงๆก็รู้แหละ แต่การจะกลับลำมันก็ไม่ได้ทำง่ายๆ รวมทั้งการที่รู้สึกว่าเกิดเป็นมนุษย์ สิ่งที่ต้องทำหลักๆคือการดิ้นรนต่อสู้ มันก็ทำให้ฉันหมดแรงซะดื้อๆ ฉันเลยเลือกที่จะไม่ทำอะไรล่ะมั้ง

  ในชีวิต20ปีของฉัน เห็นเพื่อนๆ คนรอบตัว หรือว่าคนรุ่นเดียวกัน เริ่มเห็นแนวทางของตัวเอง 

บางคนกำลังจะได้ออกไปท่องโลกกว้าง 

บางคนกำลังได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ 

อยู่ในโมเม้นท์ดีๆของชีวิต 

  แต่ถ้าภาพตัดมาที่ฉัน ไม่เพียงแต่ภาระค่าใช้จ่ายของครอบครัวที่มันรัดตัว แต่สถานภาพทางการเงินมันไม่ซัพพอร์ตความฝันต่างๆของฉันเลยน่ะสิ 

  สิ่งที่ฉันทำได้เลยเป็นการเข้าสู่วงจรมนุษย์เงินเดือนก่อนวัยอันควร โดยการทำงานหาเงินเผื่อใช้ในการดำรงชีวิตที่ฉันไม่ได้รู้สึกว่าภูมิใจเลยแม้เเต่นิดเดียว และเมื่อเงินกลายเป็นตัวบังคับให้ออกไปทำงาน ฉันจะบอกเลยว่ามันคือตัวการชั้นดีที่ค่อยๆบั่นทอนการมองโลกแบบเดิมของฉัน บั่นทอนความฝัน บั่นทอนกำลังใจ บั่นทอนพลังงานที่จะใช้ในชีวิต และต่อให้เราบ่นมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ต้องจำใจทำมัน ทำมัน ทำมันไป จนกว่าจะหลุดพ้นวงจรนี้ได้ ซึ่งพอฉันหลุดพ้นไปได้ ก็คงเป็นช่วงวัยทำงาน และตัวฉันก็เสียช่วงวัยรุ่นของชีวิตไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย.