ถึง เอไลจาห์ที่รัก,

            นานเท่าไรแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน?ว่ากันตามตรง ผมต้องทำใจอยู่เสียพักใหญ่เลยล่ะกว่าจะเขียนถึงคุณได้ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงคุณ ไม่เลย สารภาพกันตามตรงเสียงของคุณยังคงดังก้องในความฝันของผมอยู่เลย

            ผมรู้ว่าคุณรู้จักผมดีเพียงใดผมไม่สงสัยในข้อนั้นเลย – คุณอาจรู้อะไรบางอย่างในตัวผมที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนก็ได้หลายครั้งนั่นทำให้ผมสงสัย ว่าในสายตาคุณความคิดของผมนั้นไม่ต่างกับหนังสือนิทานสำหรับเด็กหรือเปล่า บางทีมันอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้

            แต่ผมมั่นใจมากว่ามีคำถามหนึ่งเกี่ยวกับผมที่คุณไม่รู้คำตอบ– คำถามที่ว่าผมคิดอะไรอยู่ ในวันที่ 15 ตุลาคม ปี 2005 ที่อ่าวสวอนเอจ – ที่ที่คุณถามผมว่าผมคิดอะไรอยู่ตอนที่ผมมองออกไปตามเส้นขอบฟ้าสุดลูกหูลูกตา – สารภาพกันตามตรงผมก็ไม่รู้คำตอบเช่นกัน ตอนที่ผมมองออกไป นั่นอาจเป็นเหตุผลที่คุณไม่รู้คำตอบก็ได้ที่คุณไม่รู้คำตอบ เพราะผมไม่มีคำตอบให้คุณไงล่ะ! ยินดีด้วย ปริศนาที่คาใจคุณถูกเฉลยออกมาแล้ว

            ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกันผมก็คิดถึงช่วงเวลาตอนนั้นบ่อย ๆ อาจจะเพราะว่าผมเบื่อ หรือเพราะผมคิดถึงคุณก็ได้ข้อนี้คุณต้องคิดเอาเองแล้วล่ะ เพราะผมเองก็ไม่รู้คำตอบอีกตามเคย –วันนั้นเป็นวันที่อากาศหนาวเป็นบ้า แต่คุณก็ยังยืนยันที่จะกึ่งจูงกึ่งลากผมออกจากกองผ้าห่มนุ่มๆ ในโรงแรมเพื่อจะไปเดินเล่นริมชายหาด ผมโกรธคุณมากเลยล่ะคุณก็รู้ดีว่าผมไม่ชอบอากาศหนาวแต่ก็ยังดึงดัน แต่แหงล่ะคุณก็ร็ด้วยว่าผมไม่สามารถปฏิเสธเสียงอ้อน ๆ ของคุณได้ลงสุดท้ายผมเลยต้องพาตัวเองในเสื้อโค้ทสามชั้นตามคุณไปยังชายหาดในฤดูหนาวของอังกฤษคุณเอาแต่หัวเราะผม ใช่สิ คุณที่เกิดมาในเมืองหนาว ๆ อย่างเบอร์ลินก็ต้องสบาย ๆอยู่แล้ว! แถมคุณยังใส่แค่จัมพ์เปอร์ตัวเดียว ให้ตายผมนึกว่าคุณเป็นบ้าไปแล้วเสียอีก

            และใช่ผมทนโกรธคุณได้ไม่นาน คุณก็ยังรู้ดีว่าผมต้องการอะไร ตอนนั้นเป็นเวลามืดพอควร แต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินแต่มันใกล้แล้ว คุณพูด – ‘คนโรแมนติคอย่างผมก็ต้องพาผมไปดูพระอาทิตย์ตกอยู่แล้ว!’ คุณพูดอีก ผมหมั่นไส้คุณเป็นบ้า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสวยมากจริง ๆสวยจมผมไม่กล้าแม้แต่จะยกกล้องขึ้นถ่าย เพราะผมไม่อยากพลาดความสวยงามของมัน –และไม่อยากพลาดแม้แต่ชั่วเสี้ยววินาที และผมก็รู้อยู่แก่ใจด้วยว่าภาพถ่ายคงไม่สามารถจับความสวยงามของมันได้ทั้งหมด

            ผมมองออกไปนอกขอบฟ้านานเสียนานแม้พระอาทิตย์จะตกไปแล้วกระแสลมเริมเปลี่ยนผัน มันพัดผ่านแผ่นหลังของผมตอนนั้นเองที่คุณถามว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมส่ายหน้า ในตอนนั้นไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการตอบ เพียงแต่ผมไม่มีคำตอบให้คุณต่างหาก เพราะในช่วงเวลานั้นผมก็แค่ – จ้องมองออกไปยังเส้นตรงด้านหน้าเส้นที่แบ่งท้องฟ้ายามนิทราและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ผมไม่มีความคิดใด ๆ ในหัวเลย –อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิด

            เมื่อผมมองย้อนกลับไปความคิดนั่นก็คงไม่จริงเสียทีเดียว ในความทรงจำนั้น มันมีอะไรมากกว่านั้นมาก สายลมเสียงกระแสน้ำ แสงสลัวของดวงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้า และคุณ ใช่คุณนั่นล่ะ เอไลจาห์ที่รัก

            อากาศมันเริ่มหนาวลงผมเริ่มรู้สึกตัว และมืออุ่น ๆ ของคุณก็กุมมือผมไว้ มือของคุณอุ่นเหลือเกิน ทั้ง ๆที่เรายืนกลางชายหาดอันว่างเปล่า ท่ามกลางกระแสลมเย็น ๆ ที่พัดอย่างไม่ปราณีมือของคุณกลับอุ่นเหลือเกิน ในวินาทีนั้นคุณเหมือนเป็นดวงอาทิตย์หนึ่งเดียวของผมเลยล่ะ

            จะว่าในวินาที่นั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว– เพราะสำหรับผม คุณคือหนึ่งเดียวเสมอมา

            ผมรู้ผมรู้ มันโคตรจะคลิเช่เลย และผมก็รู้ด้วยว่าคุณไม่ชอบความคลิเช่ขนาดไหนแต่ให้อภัยผมเถอะที่รัก เพราะมันคือความจริงนี่ นาน ๆ ผมจะได้เขียนจดหมายยาว ๆถึงคุณอีกด้วย

            ก็อย่างที่ว่าในตอนนั้นประสาทสัมผัสทุกอย่างของผมโฟกัสอยู่ที่เพียงคุณมือของคุณที่กอบกุมมือของผม เมื่อผมมองย้อนกลับไปหลายต่อครั้งผมก็มั่นใจแน่แล้วว่า สิ่งที่ผมคิดอยู่ในตอนนั้นคือคุณ และคุณเพียงเท่านั้น

            มันไม่ใช่ภาพพระอาทิตย์ที่เคลื่อนตัวลงใต้ท้องสมุทรไม่ใช่อากาศหนาวในฤดูเหมันตร์ที่โหดร้ายกับคนขี้หนาวเช่นผมไม่ใช่แรงปะทะของมวลอากาศที่ด้านหลัง แต่เป็นคุณคนเดียว

            จิตใต้สำนึกของผมนึกถึงคุณทุกวันนี้ผมยังคงฝันถึงวันนั้นบ่อย ๆ รอยยิ้มของคุณ เสียงหัวเราะของคุณความอบอุ่นของมือคุณ ของริมฝีปากของคุณผมเฝ้าคิดย้ำไปมาว่าผมนั้นเป็นชายที่โชคดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยผมไม่ทราบว่าผมได้ทำดีอะไรให้พระผู้เป็นเจ้าท่านพอใจท่านถึงได้ส่งคุณเข้ามาในชีวิตผม และผมก็ขอบคุณท่านทุกวันขอบคุณท่านที่มอบโอกาสให้ผมได้รักคุณในทุก ๆ วัน ครั้งหนึ่งในชีวิต

            ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยโกรธท่าน- หรือโกรธคุณเลย - ที่คุณต้องมาจากผมไปผมไม่เคยเสียดายเวลาแม้สักวินาทีเดียวที่ได้ใช้ร่วมกับคุณ ที่ได้ใช้เพื่อคิดถึงคุณทุกวินาทีที่ได้ใช่รำลึกถึงคุณ เพราะทุกนาทีทุกวินาทีที่มีคุณอยู่นันมันช่างล้ำค่าเสียเหลือเกินล้ำค่าเกินกว่าจะให้ความทรงจำอันประมาณค่าไม่ได้เหล่านั้นต้องเปรอะเปื้อนพราะโทสะทุกวินาทีที่มีคุณมีค่ามากกว่านั้นมาก ที่รัก แม้กระทั่งเวลาที่คุณสารภาพกับผมว่าคุณไม่ชอบสตาร์เทรค– ใช่ แม้แต่ตอนนั้น แม้ผมจะรักสตาร์เทรคมากเท่าใดก็ตาม(อีกอย่างคือเพราะคุณเองก็มารักมันทีหลัง เพราะฉะนั้น ผมให้อภัยคุณแล้ว เอล)

            ผมไม่โกรธใครทั้งนั้นผมไม่เสียใจที่ไม่ได้ใช้เวลากับคุณมากกว่านี้ด้วยเพราะทุกวินาทีและทุกลมหายใจที่ได้อยู่กับคุณมันก็มากพอเกินกว่าผมจะขอจากใครแล้ว –ผมไม่ปฏิเสธว่าถ้าผมได้ใช้เวลามากกว่าคุณแม้สักน้อย ผมก็จะยินดีมากเท่าใดแต่ต่อให้ไม่ได้โอกาสนั้น ผมก็พอใจแล้ว

            โอเอลจาห์ ผมจะต้องคิดถึงคุณมากแน่ ๆผมต้องคิดถึงทุกเช้าที่คุณพาเจ้าวิลเฟรดเข้ามาปลุกผมบนเตียงทุกครั้งที่คุณลากผมออกไปเดินเล่นในวันที่อุณหภูมิติดลบทุกโอกาสที่คุณพาผมไปยังพิพิธภัณฑ์ทั่วประเทศ ทุกวินาทีที่คุณได้จับมือกับผม

            ผมเริ่มเขียนไม่รู้เรื่องแล้วโปรดให้อภัยผมด้วย พอคิดถึงอดีตที่อยู่กัคุณ เหตุการณ์ต่าง ๆก็ถาโถมเข้ามาเสียจนผมเขียนไม่ทัน น่าตลกดี ผมเป็นอาจารย์สอนวิชาวรรณกรรมเชียวนะ คำต่างๆเริ่มผสมปนเปกันไปหมดเสียแล้วสิ

            ถึงอย่างนั้นผมก็เสียดายที่ผมจะไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ต่อหน้าคุณถึงแม้ผมจะหวังจะทำเช่นนั้นยิ่งกว่าสิ่งใดคุณคงไม่ได้ฟังคำนั้นออกจากปากของผมเสียแล้ว ขอโทษด้วย

            แต่ว่ากันตามตรงผมว่าคุณก็คงไม่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้เช่นกัน

            โอเอไลจาห์ ในวันที่คุณจากผมไป ความรู้สึกของผมไม่ต่างกับโลกแหลกสลาย

            บางทีจดหมายฉบับนี้อาจถูกเขียนมาเพื่อตัวผมเองมากกว่าคุณก็ได้ผมเขียนไปด้านบนว่าผมไม่เคยโกรธคุณที่จากผมไปเลยและผมก็ไม่เสียดายที่ผมไม่ได้ใช้เวลากับคุณมากกว่านี้ก็จริง แต่ความจริงแล้วผมยังปรารถนาที่จะได้อยู่เคียงข้างคุณอยู่ทุกวัน ผมหวังว่าผมจะได้พบกับคุณอีกครั้งที่จะได้อ่านจดหมายที่ผมเขียนขึ้นให้คุณได้รับฟัง

            โอที่รัก สิ่งที่ผมยอมจะยกให้พระผู้เป็นเจ้าเพื่อเวลาที่จะได้คุยกับคุณนั้น...

            ผมอยากให้คุณกลับมาตอบคำถามผมเสียจริงว่าจดหมายนี้ถูกเขียนเพื่อคุณ หรือเพื่อตัวผมเองกันแน่

            และผมมั่นใจเลยว่าคุณจะรู้คำตอบของมัน.

ด้วยรักและคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

Yours Faithfully,

Eric J Müller