แต่ง : Cho Nam-Joo

แปล : ตรองสิริ ทองคำใส

สนพ : earnest publishing 

ราคา : 190 บาท

“มีแต่คนเรียกฉันว่าปลิงละ”

งานเขียนตีแผ่สภาพสภาพชีวิตของผู้หญิงในสังคมเกาหลีใต้ 

ชีวิตที่ดำเนินท่ามกลางความกลัว อ่อนล้า สับสน ตื่นตระหนก

 ว้าวุ่น และท้อแท้ ปลกดีนะ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่

แต่อ่านแล้วฉันน้ำตาคลอเบ้า สารพัดสถิติกับข่าว

ที่ไม่อาจถอนสายตาได้นั้น แสดงรายงานอันเถรตรงและเศร้าสลด

เกี่ยวกับตัวฉันเองและตัวตนของอีกหลายจียอง เราต่างเติบโตมา

ภายใต้ความรุนแรง และความไม่เท่าเทียมยิบย่อย 

ที่มองตาเปล่าไม่เห็น อย่างไรเสียแฮปปี้เอ็นดิ้งก็ไม่มาเยือน 

เราเพียงแต่โชคดี หรืออาจเพียงบังเอิญเป็นหนึ่งใน ‘’เด็กหญิง’ 

ผู้รอดที่มีโอกาสพูดถึงมันและฝากบันทึกไว้เช่นนี้

————————————————————

คิมจียองเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นแค่เเม่ของลูกคนหนึ่ง

เราจะไม่พูดถึงตัวหนังสือ เพราะเป็นหนังสือที่ดีมาก เป็นหนังสือที่ทุกเพศควรอ่าน

เปิดหน้าแรกมาจะพบกับประโยคหนึ่ง กล่าวว่า

‘เราทุกคนคือคิมจียอง’

จียองเป็นชื่อภาษาเกาหลี ถ้าจะเปรียบเป็นชื่อภาษาไทยก็คงเป็นชื่อ น้ำ

ใช่แล้ว เพราะเป็นชื่อโหลยังไงล่ะ เป็นชื่อที่มีมากกว่าชื่ออื่นๆ และเป็นการบอกนัยว่าคิมจียองไม่ได้มีคนเดียวและสถานการณ์หรือประสบการณ์เลวร้ายเนื่องจากข้อจำกัดทาง’เพศ’ คิมจียอง คนที่เกิดปี82 ไม่ได้เจอเพียงคนเดียว 

ยังมีผู้หญิงหลายคนที่เจอปัญหานี้อยู่ 

เนื้อเรื่องดำเนินด้วยคำบอกเล่าของจิตเเพทย์เจ้าของไข้ คิมจียอง แต่นักเขียนมีการหักมุมตอนจบ จิตเเพทย์อวดอ้างว่าเขาเข้าใจคิมจียอง แต่คิดถึงการที่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลลาออกเพราะตั้งครรภ์หลังจากแท้งหลายครั้งว่า

“ถึงเธอแสนดีแค่ไหนแต่บุคลากรหญิงที่ยังจัดการปัญหาเรื่องลูกไม่ตกก็ยุ่งยากในหลายๆ แง่อยู่ดี“ และตัดสินใจว่า “เห็นทีคนต่อไปต้องเลือกจ้าเป็นคนโสดแล้วละ”

เป็นมุมทวิตซ์ตอนจบของเรื่อง เป้นเหมือนตลกร้ายที่เจอได้ในชีวิต

และเราจะหวังให้คิมจียองหายเป็นปกติทั้งๆที่สภาพชีวิตเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ 

ประโยคที่ชอบก็เป็นประโยคนี้ค่ะ