ฉันไม่ค่อยชอบการจากลาซักเท่าไหร่ มันทำให้ฉันและคุณต้องขาดการติดต่อกันไปชั่วคราวหรือไม่ก็อาจจะนานกว่านั้น

ฉันยังจำวินาทีที่คุณเลือกที่จะเดินออกมาจากฉันท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักได้ดี ในวันนั้นคุณก็ยังอุตส่าห์ใจดีเดินมาส่งฉันถึงหน้าสถานนีรถไฟฟ้ารอบสุดท้าย ตอนนั้นฉันมีลางสังหรณ์ว่าคุณจะไม่ได้มารับส่งหรือมาเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันในยามค่ำคืนเหมือนแต่ก่อน ถึงใจอยากจะพูดออกไปว่า 'รู้สึกไม่ค่อยดีเลย' แต่ริมฝีปากของฉันกลับปิดสนิท ไม่มีคำใดเล็ดลอดออกมาจากปากฉันแม้แต่คำเดียว คงมีแต่คุณที่พยายามชวนฉันคุยด้วย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักไปมาอยู่อย่างงั้น จนใกล้จะมาถึงสถานีฉันก็รู้สึกได้ว่าหัวใจนั้นเต้นเร็วเหลือเกิน เหมือนกับว่าฉันกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

กลัวว่าเธอจะจากฉันไปเหมือนกับผีเสื้อที่โบยบินหนีไปยามที่ฉันสัมผัสกับปีกน้อยๆของมัน

ในขณะที่คุณกำลังหันหลังเตรียมตัวกลับ ฉันจึงได้ทำสิ่งที่โง่ที่สุดออกไปด้วยการกระตุกชายเสื้อของคุณ ทั้งๆที่เรียกชื่อคุณออกไปก็ได้แท้ๆ ตอนที่คุณนั้นหันกลับมาจ้องมองดวงตาของฉันคล้ายกับเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อว่าฉันกำลังจะพูดอะไร แต่กลับกลายเป็นฉันเองที่ไม่กล้าสบตาคุณทั้งๆที่เป็นฝ่ายจ้องเขาเองแท้ๆ ฉันก้มมองต่ำแล้วพูดเสียงอ่อย มันเบาหวิวจนสามารถละลายหายไปกับอากาศได้เลย

"ไม่ไปได้ไหม..."

คุณยิ้มออกมาบางๆเหมือนจะรู้ว่าฉันพูดอะไรออกไป เขากุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังอีกกี่รอบก็ยังอบอุ่นเช่นเดิม

"เราสัญญาว่าจะกลับมาแน่นอน"

เหมือนเขาจะอ่านความคิดของฉันได้ ถึงแม้ในใจฉันจะเต้นโครมครามยิ่งกว่ากลองแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้น้ำตาหยุดไหลได้เลยหลังจากที่กลั้นไว้มานานตั้งแต่หน้าสถานี เพราะความกลัวที่เกิดขึ้นจึงทำให้ฉันเป็นคนอ่อนไหวง่ายมาก

เหมือนคุณจะสังเกตเห็นว่าฉันร้องไห้คุณก็พยายามเอานิ้วเรียวยาวของตัวเองมาเช็ดน้ำตาของฉันที่กำลังไหลออกมาไม่หยุด

"ไม่ต้อง ไม่เป็นไร"

ฉันปัดมือคุณออกแล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องผลักไสคุณด้วย แล้วยิ้มให้กับคุณเป็นการบอกลา

"ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

ก่อนจากกันฉันก็จัดการพับคอเสื้อของคุณให้เป็นระเบียบแล้วโบกมือลา

คุณเดินออกไปไกลแล้วแต่ฉันยังอยู่ที่เดิม ยังยืนร้องไห้อยู่ที่เดิม ตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไมวันนั้นคุณถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉันแต่ถึงจะบอกฉันก็ทำใจให้สบายเวลาอยู่กับคุณตอนวันสุดท้ายที่จากลากันไม่ได้อยู่ดี
วันนั้นจำได้แค่ว่าคุณเดินออกไปท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ส่วนฉันก็ยืนร้องไห้สะอึกสะอึ้นเหมือนเด็กจนรถไฟฟ้าขบวนสุดท้ายมาถึง...

วันนั้นที่สถานีรถไฟฟ้า, 4 มีนาคม 20xx