สามสี่เดือนที่ผ่านมา หมาเราตาย... ใช่ อาจฟังดูแบบ เฮ้ย เปิดหัวเรื่องมาซะเศร้า สรุปหมาตายเองเหรอ ถถถ แต่ไม่ใช่แบบนั้น เราไม่ได้จะพูดแค่เรื่องหมาตาย แต่เราจะพูดถึงเรื่องของความตาย นั่นแหละ ความตายเป็นเพื่อนกับความเกิด ไม่รู้สนิทกันมากน้อยแค่ไหน แต่ทุกชีวิตเราจะต้องเจอความเกิดและความตายกับตัวเองแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เลยไม่รู้ว่าไอ้ความเกิดความตายเนี่ยต้องการอะไรจากเรา และจะพาเราไปไหน... (แม้ว่าเราจะรู้ต่อมาหลังจากเราเกิดว่าเรากำลังจะไปไหนก็ตาม)

    หมาเราอยู่กับเรามาประมาณ 16 ปี นานขนาดว่าถ้ามีลูกตอนนั้น ลูกก็คงโตเป็นวัยรุ่นเตรียมเอนท์ และเราไม่เคยรู้มาก่อนว่าวันที่หมาเราตาย เราจะเศร้ามากได้ถึงขนาดนั้น สิบหกปีมันยาวนานและผูกพัน ทุกวันนี้เรายังเคยชินกับการเดินไปที่ประตูแล้วต้องคิดว่าหมาเราจะต้องเดินมาทักทาย เวลากลับบ้านมาก็ยังแอบรู้สึกว่าหมาต้องมารอ แต่เมื่อหมาตายไปแล้ว ไม่มีอะไร้หลืออีกต่อไปนอกจากความทรงจำ

    หมาตายครั้งนี้เศร้ามากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นความตายครั้งแรกที่ใกล้ตัวสุดๆ และรู้สึกอินมากที่สุด มากกว่าครั้งไหนๆ ไม่นับตอนที่ย่าเสียเมื่อตอนเด็ก หรือญาติคนไหนๆ เพราะตอนนั้นเราเด็กมาก และมาถึงตอนนี้ พอยิ่งโต มันยิ่งเข้าใจและสัมผัสอะไรได้ถึงรายละเอียดมากขึ้น สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดก็คือวันนั้นเรากลับบ้านมา (หลังจากไปทำงานมาทั้งวัน และช่วงนั้นหมาป่วยหนัก) พ่อเดินมาบอกว่า... ไทเกอร์ตายแล้วนะ เท่านั้นแหละ น้ำตาไหลออกมาอัตโนมัติ เราเสียใจมาก เสียใจที่สุดเพราะมันไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกลาเราก่อนไปด้วยซ้ำ สงสารมัน มันรักเรามากที่สุด แต่ตอนมันตายเราไม่ได้อยู่กับมัน ทำไมอ่ะ ทำไมวะ... วันนั้นร้องไห้หนักมากและช่วยกันขุดดินฝังศพมัน และหลังจากนั้นเรายิ่งเสียใจเมื่อคิดตั้งคำถามในใจว่า ‘ไทเกอร์ตายแล้วไปไหน? มันยังยืนอยู่ตรงนี้มั้ย ข้างๆ เรา มันกำลังมองมาที่เรามั้ย มันรู้มั้ยว่าตายคืออะไร แล้วมันจะยังจำเราได้มั้ย’ (ตอนนี้พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป คนเราเนอะ)... ความตายเป็นสิ่งที่น่าพิศวง เราอยากรู้ว่าคนที่ตายไปแล้วเค้าจะยังมีความทรงจำอยู่รึเปล่า เราเข้าใจกันมาแค่ว่าพอตาย วิญญาณเราจะออกจากร่าง เราจะลอยไปไหน เราจะเห็นทุกคนที่ยังอยู่มั้ย เห็นทุกอย่างเหมือนเดิมมั้ย

และถ้าเราตายแล้วและไม่มีความทรงจำเหลืออยู่เลย ที่ผ่านมามันคืออะไร?

    เราแค่อยากรู้... อยากรู้ว่าสักวันเราจะได้เจอกับไทเกอร์อีกมั้ย แล้วถ้าได้เจอ จะเป็นตอนไหน ตอนตายใช่มั้ย? แต่ถ้าเราตายแล้วตอนนั้นมันไปเกิดแล้วล่ะ? แสดงว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก...

    ที่พูดมาทั้งหมดมันก็ใช้ได้กับทุกสิ่ง ไม่ใช่แค่หมาตาย ก่อนหน้านี้มีเพื่อนหลายคนที่สูญเสียพ่อแม่และญาติพี่น้องไป เราเฝ้าอ่านสเตตัสของเพื่อนบางคนที่พ่อแม่ป่วย ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลจนกระทั่งเสียชีวิต ทุกคนเข้มแข็งมาก ทั้งคนที่จากไปและยังอยู่ เราคิดสงสัยว่าเพื่อนๆ ทำใจได้ยังไง พ่อแม่เชียวนะ แล้วตัวเราเอง หมาตายยังเศร้าได้ขนาดนี้ ทุกวันนี้ถ้าดูรูปมันเราก็ยังร้องไห้อยู่ แล้วคนที่พ่อแม่ตายล่ะ เค้าอยู่ยังไง

    ความตายเป็นสิ่งประหลาด เป็นปีศาจที่นั่งจิบกาแฟรอเวลามารับตัวเราไป จะไปตอนไหนไม่มีใครบอกก่อน มันไม่บอกเราด้วยแน่นอน คนบางคนไม่กลัวตาย แต่คนส่วนมากกลัว ก่อนหน้านี้เราได้ดูสารคดีชีวิตของนักร้องสวีเดนคนนึงที่ชื่นชมมาก เธอเป็นหญิงแกร่งและมหัศจรรย์ประเภทที่คนทั้งประเทศรักและเอ็นดู ชีวิตเธอก็น่าทึ่งเช่นกัน พ่อของเธอเสียชีวิตเมื่อเธออายุเพียง 11 ปี จากการช่วยเหลือคนจมน้ำ แต่แลกกับชีวิตพ่อที่ต้องจมน้ำแทนคนนั้น หลังจากนั้นเธอจึงเป็นเด็กหญิงที่ต้องเรียนรู้ความตายตั้งแต่ตอนนั้น โตขึ้นมาเป็นผู้หญิงที่มีใจเข้มแข็ง และเขียนเพลงออกมาให้คนทั่วประเทศได้ฟัง เพลงส่วนมากของเธอมีความร่าเริงและสดใส แต่ภายใต้สีรุ้งนั้นมีสีเทาหม่นๆ ที่เธอแฝงไว้มากมาย เธอเองเป็นอีกคนที่มองความตายเป็นเหมือนเพื่อนที่เคยเห็นหน้าและคุ้นเคย แต่ไม่อยากเจอ ถึงแม้ว่าสักวันจะต้องเจอกันอีกก็ตาม หนังสารคดีของเธอชื่อว่า ‘Jag är inte beredd att dö än’ หรือที่แปลว่า ฉันยังไม่พร้อมที่จะตายตอนนี้...

คนเรามักอยากขึ้นสวรรค์ แต่ไม่มีใครอยากตาย เธอเคยพูดไว้ในหนังของเธอว่า.. 


    หลังจากเหตุโศกนาฏกรรม Utoya ที่นอร์เวย์ที่คร่าคนนับร้อยไป เพลงหนึ่งของเธอก็ถูกนำไปเป็นเพลงแห่งการระลึกถึงครั้งนั้น และไม่ว่าจะปีไหนๆ และกับใคร เพลงนี้จะมีความหมายและเชื่อมโยงกับทุกคนได้เสมอ

‘I will tell your story if you die, 

I will tell your story and keep you alive 

the best I can’

Some Die Young

    Some Die Young เป็นชื่อเพลงที่พูดถึงคนบางคนที่ต้องจากไปก่อนเวลาอันควร ไม่ได้หมายถึงแค่ว่าคนอายุน้อยตายนะ แต่หมายถึงทุกคนที่ตายไปโดยที่ยังมีความหวัง ความฝัน และความรัก เพราะงั้นมันคือเพลงที่มีความหมายต่อทุกคน ความตายคือสิ่งที่จริงที่สุดที่ทุกคนจะต้องเรียนรู้และเข้าใจมันเมื่อมันเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัว

    ชื่อของเธอคือลาเลห์ ที่แปลว่าดอกทิวลิป เธอเกิดที่ประเทศอิหร่านในช่วงที่มีการปฏิวัติอิสลาม หลายชีวิตจบลงเพราะสงคราม หลังจากนั้นทุกคนปลูกดอกทิวลิปขึ้นมาเพื่อไว้อาลัยแก่ชีวิตที่สูญเสียไป ดอกไม้แต่ละดอก มีความหมายถึงความหวัง

    จากใน Music Video เพลง Some Die Young สิ่งที่น่าทึ่งนั้นมีหลายอย่าง จากเพลงที่มีดนตรีและจังหวะให้ความรู้สึกถึง ‘การมีชีวิตอยู่’ และเสียงร้องที่อบอุ่นเหมือนใครสักคนเดินมาจูงมือเราและชี้ขึ้นไปบนดาวในวันที่มืดที่สุด วันที่เศร้าที่สุด บนดาวดวงนั้นอาจมีพวกเค้าอยู่ คนที่เรารักและจากเราไป เพลงนี้พูดถึงความตายด้วยแสงสว่าง แทนที่จะเป็นความมืด ลาเลห์พูดไว้เสมอว่าทุกสิ่งมีสองด้านเสมอ ไม่มีอะไรที่สวยไปทั้งหมด และไม่มีอะไรที่น่าเกลียดที่สุด ทุกอย่างจะมีเงาสะท้อนอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นเมื่อพูดถึงความตายจึงไม่จำเป็นจะต้องเป็นความเศร้าเสมอไป ไม่ใช่ว่าทุกความตายคือสิ่งสวยงาม แต่อย่างที่บอกไปว่าทุกอย่างมีสองด้าน เราไม่ควรเศร้าเกินไป เพราะทุกอย่างยังคงมีความหวังอยู่เสมอ ชีวิตต้องเดินต่อไปเสมอ แม้เราจะสูญเสียคนที่รักไปแล้วก็ตาม

    บางครั้งเวลานึกถึงคนที่จากไปแล้ว เรามักสงสัยอยู่เสมอว่าเค้าจะไปทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่บนโลกนี้หรืออยู่ที่ไหนในจักรวาล บางครั้งคนที่ตายไปแล้วอาจแค่ย้ายไปอยู่บนดาวดวงอื่น มันก็น่าคิดเหมือนกันนะ ใครจะไปรู้ว่าคนที่ตายแล้วเค้าไปไหนและทำอะไร จริงๆ สักวันเราก็คงรู้เองแหละ แต่ที่อยากรู้ที่สุดก็คือพวกเค้าจะจำเราได้มั้ย จะยังมีความรักเหลืออยู่รึเปล่า แล้วถ้าไม่มี แล้วตอนนี้ล่ะ ที่เรายังรักเค้าอยู่ เรารักแค่ความทรงจำเหรอ (อย่าเพิ่งหาว่าเพ้อเจ้อนะ) มันน่าคิดใช่มั้ยล่ะ...