เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า เราต้องฝึกงานช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ในชีวิตนิสิตปีสามกับระยะเวลาที่แสนน่ารัก นั่นคือ 67 วัน มิชชัน(ต้อง)พอสสิเบิล! เส้นทางของการฝึกงานไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่เป็นหนามทุเรียน ฮ่าฮ่า ประสบการณ์แสนมีค่าเราก็แลกมันมาด้วยความเครียด ความสนุก ความตื่นเต้น แน่นอนว่าเราไม่เคยทำอะไรที่เป็นจริงเป็นจังขนาดนี้มาก่อน! 

          หลังจากที่รู้ว่าจะต้องฝึกงานก็ทำเรซูเม่และส่งสมัครตามสำนักพิมพ์ต่าง ๆ ซึ่งช่วงเวลาที่เรารอการตอบกลับจากสำนักพิมพ์นั้นก็เต็มไปด้วยความเครียด(อีกแล้ว) กลัวจะไม่ได้ที่ฝึกงานในระยะเวลาที่กำหนด แต่สุดท้ายเราก็ทำได้! ในที่สุดก็มีสำนักพิมพ์หนึ่งรับเราเข้าฝึกงาน ในตำแหน่งผู้ช่วยบรรณาธิการ อืม ฟังดูดี ซึ่งเราก็สมัครไปในตำแหน่งกราฟิก บรรณาธิการ ขอบอกตามตรงเรากลัวไปหมดเพราะไม่รู้ว่าจะมีศักยภาพพอสำหรับตำแหน่งที่เราได้รับไหม แต่เราดีใจจริง ๆ ที่ได้ฝึกงานที่สำนักพิมพ์นี้ แล้วไอ้ความดีใจก็อยู่กับเราได้ไม่นาน ความทุกข์ใจเริ่มแทรกซึมอีกครั้ง เพราะเราก็เครียดต่อว่าจะทำได้จริง ๆ ใช่ไหม จะพูดคุยกับพี่ๆ ยังไงให้ดูว่าเรานอบน้อมและพร้อมรับประสบการณ์จริง ๆ เพราะเราได้ฝึกงานแบบออนไลน์ 100% การติดต่อสื่อสารคงมีความคลาดเคลื่อนได้ง่าย ดูเหมือนว่าชีวิตก่อนฝึกงานเราจะมีแต่เรื่องกังวลมากมาย ยังไม่ทันฝึกก็กังวลขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าฝึกจริงจะเป็นยังไงละเนี่ย 

         เกริ่นกันมาขนาดนี้แล้วเราว่ามันถึงเวลาอันสมควรที่จะเริ่มเล่าประสบการณ์การฝึกงานฉบับคนที่จมปลักกับความเครียดให้เพื่อน ๆ ฟัง เรื่องราวของชีวิตที่พลิกผัน(ขนาดนั้น) จากนักศึกษาธรรมดา ๆ จับพลัดจับผลูมาเป็นนักศึกษาฝึกงาน! (ยิ่งใหญ่อลังการ!) /ซาวด์ประกอบแบบเร่งเร้า บีบหัวใจ