ผมตื่นขึ้นมาตอนที่ดวงอาทิตย์ขึ้นเกือบเหนือหัวแล้ว ดูเหมือนผมจะตื่นสายไปมากๆ ผมต้องรีบทำเวลาเสียแล้ว ผมรีบเก็บของจำเป็นเข้ากระเป๋า ดับไฟและคืนสภาพทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมก่อนที่ผมจะสร้างมัน และออกเดินทางเข้าไปในป่า

         ในป่ามืดกว่าที่ผมคิด ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินไปทางไปเพราะไม่สามารถบอกทิศทางจากดวงอาทิตย์ได้ แต่อย่าพูดถึงดวงอาทิตย์เลย ขอแค่แสงอาทิตย์ยังส่องลงมาไม้ค่อยถึงเลย ต้นไม้ที่นี่ทั้งสูงและหนาทึบแล้วยังหน้าตาเหมือนๆ กันไปหมดอีก แย่จริงๆ แล้วยังมีหมอกจางๆ ที่อยู่ดีๆ ก็โผล่มาอีก

ผมเดินมาเป็นเวลานานแต่ก็ดูเหมือนว่าจะวนกลับมาที่เดิม หมอกก็เริ่มลงหนาขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามจำทางและเดินไปทิศทางอื่นเพื่อให้พ้นไปจากบริเวณแต่ไม่ว่าจะเดินอย่างไร ก็วนกลับมาที่เดิมตลอด 

เฮ้อ ผมยอมแพ้  ไม่รู้ว่าตัวเองเดินมานานขนาดไหนแล้ว ไหนยังจะหลงทางอีก ผมทรุดตัวช้าๆ เอาตัวนั่งพิงกับต้นไม้ ในขณะที่ผมกำลังรู้สึกสิ้นหวัง จู่ๆ ก็มีแสงสีฟ้าดวงเล็กลอยมาอยู่ตรงหน้าผม

“เฮ้ย! แสงอะไรเนี่ย” ผมร้องอย่างตกใจ และแสงนั่นก็บินผ่านหน้าผมไปทางอื่น 

ผมลุกขึ้นยืนและเดินตามทางที่แสงนั่นบินไป ผมเดินตามแสงไปเรื่องก่อนที่มันจะบินหายไปอย่างรวดเร็ว ผมกวาดตามองรอบๆ เพื่อมองหาแสงสีฟ้านั่น และเจอเข้ากับอะไรบางอย่างจึงไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ และหันกลับมามองดูชัดๆ อีกที 

อะไรที่ว่านั้นคือเด็กผู้หญิงผมเปียคนหนึ่ง ที่นี่มีคนอยู่ด้วยสินะ ผมคิดในใจ ผมมองดูเธออีกทีและพบว่าเธอบาดเจ็บที่เท้าอยู่ ผมลังเลเล็กน้อยว่าควรเข้าไปช่วยเธอไหม แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไปช่วยเธอ ผมเดินออกจากหลังต้นไม้และตรงไปหาเธอที่นั่งอยู่หน้าหน้าผา

“อะ เอ่อ... สวัสดี” ผมพูดกับเธอแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา มีเพียงสายตาไม่เป็นมิตรของเธอเท่านั้นที่จ้องมาที่ผมอย่างดุร้าย 

“เฮ้ ใจเย็นน่า ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ” ผมยกสองมือขึ้นมาทำท่าเหมือนกำลังยอมแพ้ให้เธอเห็นว่าผมไม่ได้มาร้าย

“ฉันมาช่วยน่ะ ดูเหมือนเธอจะบาดเจ็บอยู่ ขอฉันดูแผลเธอหน่อย”ผมพูดช้าๆ และค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับแสดงท่าทีที่เป็นมิตร 

“เลือดออกเยอะไปหน่อย แต่ยังดีที่ขาไม่หัก” ผมใช้ผ้าพันคอของตนเองห้ามและทำแผลให้เธอจนเสร็จ เธอมองดูแผลที่ได้รับการปฐมพยายามเรียบร้อย

“ขอบคุณนะ” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด

“เล็กน้อยน่า” ผมตอบกลับก่อนจะตกใจที่เธอพูดภาษาของผมได้ “เธอพูดภาษาฉันได้ด้วยเหรอ!”   

“ใช่ ฉันพูดภาษาของนายได้” เธอตอบผม

“งั้น เธอก็เป็นคนของแผ่นดินใหญ่เหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย

“แผ่นดินใหญ่อะไรของนาย ฉันเกิดและโตที่นี่ แล้วที่นี่ก็เป็นแผ่นดินใหญ่ของฉันเหมือนกัน!” เธอโวยวาย ดูเหมือนผมจะล้ำเส้นไปเสียแล้ว

“เอ่อ ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ” ผมรีบขอทโทษเธอก่อนจะถามคำถามที่สงสัยที่สุดต่อ“แล้วทำไมเธอถึงพูดภาษาของฉันได้ล่ะ”

“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันเถอะ นี่ใกล้จะมืดแล้ว เรากลับไปที่หมู่บ้านของฉันกันก่อน” เมื่อพูดจบเธอก็ออกเดินทันที ปล่อยให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว

“มาเร็วสิ! จะยืนอยู่ตรงนั้นจนตะวันตกดินเลยรึไง!” เธอหันกลับมามองและเห้นว่าผมยังไม่ตามเธอไปจึงตะโกนเรียกอีกครั้ง ผมจึงต้องรีบวิ่งตามเธอไป อย่างน้อยคืนนี้ผมก็ไม่ต้องนอนอยู่กลางป่าแล้ว

“ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย ฉันชื่อเจคนะ” ผมแนะนำตัว

“คายา” เธอบอกชื่อกลับห้วนๆ

“ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมยังคงพยายามเป็นมิตรกับเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ประสบความสำเร็จมากนัก

“รีบเดินเถอะน่า มัวแต่คุยเดี๋ยวมืดกันพอดี” คายาพูดขึ้นและรีบเดินกลับหมู่บ้าน