“มือเจ้านี่ใหญ่พอกับมือข้าเลยนะ” เอเทฟว่า ขณะที่เรานั่งอยู่บนเรือ ห่อตัวด้วยผ้าคลุมหลายต่อหลายชั้นเพื่อต่อสู้กับอากาศเย็นเยือกแสนโหดร้ายของทะเลทรายยามราตรี

อิคราชะงัก ลดมือที่กำลังชี้ดาวบนฟ้าให้เขาดูลง “ข้าให้เจ้าดูดาว”

เขาพ่นลมหายใจ “ข้าไม่เห็นมันจะต่างกันอย่างไร เป็นจุด ๆ เหมือนกันไปหมด”

“คิดแบบนั้นไง เจ้าจึงไม่ได้เป็นนักทำแผนที่ให้ฟาโรห์”

เอเทฟเงียบไป นานจนทำให้เธออึดอัด แต่เมื่อจะอ้าปากพูดต่อ เขาก็พูดสวนขึ้น “ตกลงว่าเจ้าจะไปจริง ๆ สินะ ไปทำงานให้พวกนั้น” เขาไม่มองเธอแล้ว เอนศรีษะกลับไปพิงถังไม้ ทอดสายตาออกไปที่ปลายขอบฟ้า “ไปจากพวกเรา..”

จากทั้งหมดในครอบครัว พี่ชายของตอบสนองต่อเรื่องนี้ได้แย่ที่สุด เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะได้เป็นนักทำแผนที่จริง ๆ หัวเราะเยาะเมื่อเธอเล่า เข้ามากวนเวลาที่เธอนั่งศึกษา เขาล้อเลียนเวลาที่เธอพยายามอธิบายถึงวิธีการดูทิศทางจากลม ตะวัน และกลุ่มดาวให้ฟัง ถ้ามองแค่เรื่องนี้ เอเทฟไม่ใช่พี่ชายที่ดีเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ขออะไรไปมากกว่าเขาแล้ว ไม่ใช่เอเทฟหรือที่กระโดดเข้าขวางระหว่างเธอกับเจ้าอสุรกายจนตัวเองเสียมือไปข้าง จะไม่ให้เธอรักเขาได้อย่างไรเล่า?

อิคราจึงตัดสินใจละเว้นเขาจากการค่อนแคะของเธอซักคืน “ตราบใดที่เจ้ากลับมาบ้าน เจ้าก็หนีหน้าข้าไม่พ้นหรอกเอเทฟ ข้ายังเป็นน้องสาวของเจ้า เสมอมาและตลอดไป” หล่อนพูด ลดมือลงไปแตะข้อมือของเขาไว้ เอเทฟสะดุ้ง ยังไม่เคยชินกับการถูกสัมผัสส่วนที่พิกลพิการ– และความเจ็บปวดก็อาจจะยังไม่หายไปหมด “แล้วต่อให้ข้าไม่อยู่ ทั้งเจ้า ท่านพ่อ ท่านลุงก็ดูแลตัวเองได้ยิ่งกว่าดีแล้วไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ไม่ผิด” คำเย้าของเธอจุดประกายในตาเขา ความมั่นใจที่คุกกรุ่น แต่มันก็มอดลงอย่างรวดเร็วเหมือนถูกเททรายใส่ เร็วจนเธอแปลกใจ “แต่.. มันก็ดีกว่าถ้ามีเจ้าอยู่ ข้าไม่คิดว่าจะได้เจอใครที่มีสายตาดีเท่าเจ้าอีก”

“หรือยิงธนูแม่นเท่า” อิคราเสริมพร้อมยิ้มที่มุมปาก

“หรือยิงธนูแม่นเท่า” เอเทฟยอมรับ เขาทวนประโยคพร้อมส่ายหัว รอยยิ้มที่คุ้นเคยกลับมาบนใบหน้า “และปากดีเท่าเจ้าอีกแล้ว”

ครั้งนี้หล่อนหัวเราะบ้าง แล้วพวกเราต่างก็นั่งอิงหลังอีกฝ่ายเงียบ ๆ กันอีกครู่หนึ่ง ราวกับจะส่งท้ายให้เธอ คืนนี้ทะเลทรายปราณี ไม่มีสัตว์ประหลาดหรือโจรสลัดผ่านมาในสายตา ไม่มีคลื่นทรายลูกโตหรือพายุ

“เอเทฟ” เธอเรียกเขาเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง “แต่เจ้าก็ไม่เคยเอ่ยห้ามข้าเลยไม่ใช่หรือ?”

เอเทฟตอบด้วยเสียงราบเรียบ “แล้วข้าห้ามเจ้าได้หรือไงล่ะ”

อิครายิ้มยิงฟัน “ไม่เคยได้ซักครั้ง”

แว่วเสียงถอนหายใจจากเอเทฟ ผสมด้วยความระอาใจครึ่ง ความเหนื่อยใจครึ่ง  “เสมอมาและตลอดไป อิครา”