เวลาของเขาใกล้หมดลงแล้ว เขาจัดแจงเขียนพินัยกรรมทิ้งไว้ แบ่งทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้ลูกทุกคนอย่างยุติธรรม มีเพียงของสามสิ่งที่เขาไม่อาจตัดสินใจแทนลูกได้ ของวิเศษประจำตระกูลทั้งสามชิ้นเขาเรียกลูกชายทั้งสามคนเข้ามาพบ วางของวิเศษทั้งสามชิ้นตรงหน้า 'แว่นตาแห่งอดีต' 'นาฬิกาแห่งปัจจุบัน' และ 'ไฟฉายแห่งอนาคต' ของวิเศษในรูปลักษณ์ที่ดูไม่ต่างจากของธรรมดา ๆ ทั่วไป ลูกชายคนโตตัดสินใจเลือกแว่นตาแห่งอดีต ลูกชายกลางคนกลางเลือกแว่นตาแห่งอนาคต ส่วนลูกชายคนเล็กเลือกนาฬิกาแห่งปัจจุบัน
หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ผู้เป็นพ่อก็จากไปด้วยโรคชรา พินัยกรรมถูกเปิด ทรัพย์สมบัติถูกแบ่งจ่าย เมื่อได้รับสมบัติทั้งหมดแล้ว ลูกชายทั้งสามจึงแยกย้ายไปตามทางของตนเอง
ลูกชายคนโตเลือกแว่นตาแห่งอดีตเพราะเขาต้องการเจอกับหญิงคนรักที่เสียชีวิตไปแล้วอีกครั้ง เขาสวมแว่นตา นึกถึงช่วงเวลาสมัยที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ภาพทุกอย่างสมจริงราวกับสามารถย้อนไปในอดีตได้ เขาน้ำตาไหลด้วยความปิติที่ได้พบกับหญิงคนรักอีกครั้ง
ลูกชายคนกลางเลือกแว่นตาแห่งอนาคตเพราะเขาต้องการล่วงรู้เหตุการณ์ทั้งหมด เขาเปิดไฟฉายส่องอนาคตของตนเองในอีกสิบปีข้างหน้า มองเห็นทุกความสำเร็จและความผิดพลาดที่กำลังจะเกิดขึ้น
ลูกชายคนเล็กเลือกนาฬิกาแห่งปัจจุบันเพราะเป็นของชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ มันทำงานแทบไม่ต่างจากนาฬิกาธรรมดา ๆ ทั่วไป แค่บอกเวลาปัจจุบัน เข็มบนหน้าปัดหมุนวนไปเรื่อย ๆ ด้วยพลังงานจากตัวมันเอง
นานวันเข้า ลูกชายคนโตหลงอยู่ในภาพจำแห่งอดีต ย้อนกลับไปวันที่เจอเธอครั้งแรก จนถึงวันสุดท้ายที่เธอจากไป แล้วย้อนกลับไปวันแรกที่เจอเธออีกครั้ง ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนในที่สุดเขาก็คิดได้ ต่อให้ภาพจะสมจริงแค่ไหน มันก็เป็นเพียงอดีต ไม่มีทางพาเธอกลับมาได้ ไม่มีทางสร้างอนาคตร่วมกับเธอได้อีกแล้ว ลูกชายคนโตทนความเจ็บปวดในใจไม่ไหวจึงฆ่าตัวตายตามหญิงคนรักไป
ลูกชายคนกลางเปิดไฟฉายแห่งอนาคต ส่องชีวิตตนเองไปเรื่อย ๆ จนเห็นวันสุดท้ายของชีวิต เขาจะตายด้วยโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษา ทุกข์ทรมานจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิตปลิดปลิวไป เขาพยายามมองหาข้อผิดพลาด มองหาสาเหตุที่จะทำให้เขาป่วยด้วยโรคประหลาดนี้ แต่ไม่เจอ หาไม่เจอ ลูกชายคนกลางวิตกกังวลกับภาพที่เห็น ภาพตัวเองในอนาคตที่กำลังทุกข์ทรมานเพราะโรคร้ายฉายวนอยู่ในหัวทุกชั่วขณะ เขาเก็บตัวจากโลกภายนอก และใช้ชีวิตทั้งชีวิตไปกับการกังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
ลูกชายคนเล็กใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ เดินไปตามจังหวะของเข็มบนหน้าปัดนาฬิกา ตักตวงทุกความสุขที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้ ปล่อยวางอดีตไว้หลังการเคลื่อนที่ของเข็มวินาที และไม่วิตกกังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
เขาใช้ชีวิตเช่นนี้ จนกระทั่งวันที่ทุกเข็มบนหน้าปัดหยุดเคลื่อนไหว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in