อย่าแจกจ่ายความหวังแบบนั้น

ชนุธนา แสนเหม

กลอนสุภาพ

พ่อฉันถามว่าเสียงอะไร

ในสายัณห์ควันไฟฟุ้งแผดเผา

ปัจจุบันกาลอันซึมเซา

แต่ก่อนเล่าเศร้าเซื่องเหลือทานทน

มองจากหน้าต่างไปไกลไกล

ยินเสียงใครกู่ร้องซ้องเสียงก่น

มีผู้ใหญ่ดรุณวัยในฝูงชน

ไร้ซึ่งความสับสนในแววตา

นั่นแน่มาชุมนุมแน่แน่

โดยเนื้อแท้รู้แก่ใจใครจะว่า

รู้ทุกประสงค์ที่เสนอมา

และขอท้าทายระบบอันโสมม

กลุ่มใหม่เริ่มใหญ่กระจายกว้าง

หลากอุดมการณ์หวังสร้างสังคมสม-

บูรณ์พร้อมพูนเพื่อเป็นบ้านของทุกคน

แต่ก็จนต่ออำนาจน่าเจ็บใจ

ฉันว่าพ่อพอ พอเถิด

มันก็เกิดเช่นเดิมเดาเอาได้

สุดท้ายคงมีใครต่อต่อใคร

ที่ตรงข้ามกับฝั่งเราเป่าลูกปืน

พ่อบอก ไม่ได้ ไม่ได้

แกอย่ากลัวความตายที่รายดื่น

แกได้ยินเสียงซ่าเสียงสาดครืน

แกจะฝืนทำไม่รู้ไปทำไม

ทุกคน ทุกคนล้วนมี

หน่อกล้าที่กลายไปเป็นความหวังใหม่

แม้จะถูกบั่นทอนเสียเท่าไร

ก็เจริญยิ่งใหญ่ได้ตลอดกาล

พ่อว่าอย่ายอม อย่ายอม

ให้เขาซ้อมเอากระสุนมาประหัตประหาร

อย่าให้เขาฆ่าความหวังแต่เนิ่นนาน

อย่าให้เขากล้าแจกจ่ายความทารุณ

ฉันว่าอย่ายอม อย่ายอม

ให้เขาปลอมความฉิบหายที่คุกรุ่น

อย่าหลับตาเสียอีกทีเลยเถิดคุณ

เพียงแค่ตุนหน่อความหวังไว้ก็พอ