"กลับมาแล้ว"
ไร้เสียงตอบรับเหมือนเคย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อากาอิแปลกใจแต่อย่างใด เขาวางของที่ซื้อมาไว้ที่เค้าท์เตอร์แล้วเดินไปยังห้อง ๆ หนึ่ง
...ที่ ๆ เดียวที่เขาจะหาแฟนเขาเจอ...
"อยู่นี่นี่เอง"
"จะเข้ามาในห้องน้ำ ก็เคาะประตูก่อนสิครับ!!!"
"ก็เธอไม่ล็อคเอง"
...ใช่แล้ว ในห้องน้ำเนี่ยแหละ...
ฟุรุยะในสภาพเปลือยเปล่านอนอยู่ในอ่างอาบน้ำเขวี้ยงเป็ดยางใส่หน้าชายร่างสูงที่เข้ามาในห้องน้ำโดยพลการอย่างแรงก่อนจะไล่ให้อากาอิออกไปรอข้างนอก เขาลุกขึ้นจากอ่างเตรียมไปหยิบผ้าเช็ดตัว
"ให้ตายเถอะ ลืมจนได้...."
"ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้หน่อยได้มั้ยครับ ?" ฟุรุยะแง้มประตูออกเล็กน้อยก่อนจะตะโกนออกไป
"จะเดินออกมาแบบนั้นเลยก็ได้ ฉันไม่ว่าหรอก" อากาอิตอบกลับ
"ไป - เอา - มา"
ฟุรุยะเน้นเสียงหนักแฝงไปด้วยความน่ากลัว อากาอิรีบยื่นผ้าเช็ดตัวให้ เขารับมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนจะออกไปแต่งตัวแล้วเดินไปยังห้องครัวก็เห็นถุงปลาตั้งเด่นตระหง่าอยู่ที่เค้าท์เตอร์ เขามองมันสลับกับคนรักไปพลาง ๆ
"ผมบอกแล้วไงครับว่าผมก็กินได้เหมือนมนุษย์ปกติทั่วไป"
"กลัวว่าจะคิดถึงอาหารทะเล ก็เลยซื้อมาให้"
"ก่อนจะคบกันยังพาผมไปกินเนื้อได้ พอรู้ว่าผมเป็น 'พวกนั้น' แล้วซื้อปลามารัว ๆ เลยนะ"
ฟุรุยะมุ่ยหน้าแล้วเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มมาใส่ เชือกที่ผูกด้านหลังเผยให้เห็นส่วนเว้ากำลังพอดีกับร่างเขาทำเอาอีกฝ่ายจ้องไม่ละสายตา ว่ากันว่าเสน่ห์อย่างหนึ่งของเผ่าพันธุ์นี้คือไม่ว่าจะทำอะไรท่วงท่ากริยาดูสง่าตลอดเวลาจนทำให้มนุษย์ธรรมดาต้องหลงสเน่ห์
หรือเพราะเขาหลงรักฟุรุยะจนรู้สึกอะไรก็ดูสวยงามไปหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้
"นายไปนั่งรอเถอะ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง ให้นายมาทำปลาย่างเดี๋ยวก็ไหม้พอดี"
"เธอนั่นแหละไปนั่งรอเลย ครั้งนี้ฉันจะเป็นคนทำเอง"
"ถ้าปลามันไหม้มันจะเสียของนะครับ"
ฟุรุยะมองค้อนไปที เขาล้างมือก่อนจะหยิบเนื้อปลาออกมาจากถุงซุปเปอร์มาเก็ตแล้วนำไปล้างต่อเพื่อขจัดกลิ่นคาว ลับมีดให้คมก่อนจะเฉือนเอาเครื่องในออกแล้วนำมาล้างอีกรอบ นิ้วเรียวยาววางลงบนเนื้อสีชมพูเพื่อยึดติดกับเขียงแล้วบรรจงหั่นปลาซาบะอย่างตั้งใจ
"เรย์คุง ฉันก็อยากเป็นฝ่ายทำอาหารให้เธอบ้างนะ"
ร่างสูงออดอ้อนสอดแขนเข้ามาสวมกอดฟุรุยะจากด้านหลังพลางเอาคางมาเกยไหล่มองคนรักกำลังหั่นปลาอย่างใจเย็นแล้วมอบจูบบริเวณต้นคอของเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งช้า ๆ ฟุรุยะสะดุ้งโหยงชะงักมือออกจากมีดทันที แม้ใจเขาอยากจะดุคนที่อยู่ข้างหลังก็ตามแต่ทำไงได้เพราะเขาก็รู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้าตัวเองเหมือนกัน
"อยู่นิ่ง ๆ เถอะ ไม่อยากให้มายุ่งกับมีดเท่าไหร่เดี๋ยวจะบาดมือเอา"
"ห่วงหรอ"
"อยากโดนสักหมัดใช่ไหมครับ ?"
อากาอิยิ้มแป้นกวนประสาท เขากอดแน่นกว่าเดิมไม่ให้อีกฝ่ายพลิกตัวกลับมาต่อยกับเขาได้ ริมฝีปากหนายังคงคลอเคลียอยู่ที่คอระหง ซึมซับกลิ่นแชมพูจาง ๆ บนเส้นผมสีบลอนด์หลังจากพึ่งสระผมออกมาใหม่ ๆ
"อากาอิ... ผมทำไม่ถนัดนะ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งรอที่เค้าท์เตอร์ก็ได้ แต่หันหน้ามาหน่อยได้ไหม"
"ครับ ?"
ทันทีที่ฟุรุยะหันไป ริมฝีปากของเขาถูกอีกฝ่ายบดเบียดเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาสีมรกตมองไปยังคนที่กำลังถูกจูบหลับตาปี๋แต่ไม่นานนักก็จ้องตาเขากลับอย่างพอใจ ทั้งสองคนแลกจูบกันอยู่นานปล่อยให้ความหอมหวาน
"อยู่อเมริกานานล่ะสิ ถึงได้จูบเก่งขนาดนี้"
"อย่างอื่นก็เก่งนะ"
ผั๊วะะ !!!
หมัดกระแทกใบหน้าคมคายนั่นจนร่างเขาเซถอยหลังไปนิดหน่อย
"ฉันหมายถึงเรื่องงานไรงี้ก็เก่งต่างหาก คิดอะไรอยู่น่ะเรย์คุง..."
อากาอิแทบร้องหงิงมือจับแก้มที่โดนต่อยไปเต็ม ๆ ฟุรุยะหน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันที
โดยเฉพาะเรื่องแบบนั้นน่ะ หมอนี่ก็เก่งเหมือนกัน ... เขาไม่ปฏิเสธ
"โอ้ยยยยยยยยยยย"
ทั้งที่อากาอิสามารถหลบได้ แต่หมอนี่ก็ยังยอมรับหมัดเขาแบบดื้อ ๆ
คนตัวใหญ่ดูอวดครวญผิดปกติทั้งที่ดูก็รู้ว่าสำออยอยู่ เป็นถึง FBI แท้ ๆ ไม่น่าจะอวดครวญอะไรขนาดนั้น แถมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต่อย อากาอิเดินถอยไปนั่งที่เค้าท์เตอร์พลางจับแก้มเหมือนคนปวดฟัน แต่จริง ๆ เขาก็ไม่ได้ต่อยแรงขนาดนั้นซะหน่อย
"เลิกเล่นละครได้แล้ว ไม่เนียนเลยนะครับ"
ช่วยไม่ได้ละนะ...
ฟุรุยะเดินเข้าไปโอบคอร่างสูงก่อนจะแนบริมฝีปากไปที่ข้างแก้มที่ต่อยอากาอิไป
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ อากาอิ ชูอิจิ"
อาา...
.
.
.
รู้สึกอยากได้อีกสักหมัดเหมือนกันนะ ... อากาอิคิดในใจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in