โรคกลัวการไม่ได้รับการยอมรับ- สาเหตุอาจจะเริ่มต้นจากการไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นก่อนก็ได้
เมื่อเทอมก่อนเหมือนเป็นบ้า เรียนเหมือนไม่ได้เรียน รู้สึกไม่มีใครยอมรับกับสิ่งที่เราทำ รู้สึกพะวงขนาดที่จะซื้อหนังสือ CG หรือฮาวทู หรืออะไรที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนในสาขานี้ซักเล่มก็รู้สึกผิด รู้สึกพะวงขนาดที่จะวาดรูปเล่นก็รู้สึกผิด จนคิดกับตัวเองว่า โอเควาดแค่งานจ้างแล้วกัน....จะได้ไม่รู้สึกผิด
"ก็ต้องใช้เงินนี่นา?"
" หาเงินไม่ผิด"
คือ ตรรกะล้มขนาดนั้น แล้วก็ทุลักทุเลจบปีสามมาแบบไม่มีความสุข
ปิดเทอมมาก็ไม่ได้ไปค้นหาตัวตนอะไรทั้งนั้น หนีไปทำสิ่งที่สบายใจก่อน ก็คืองาน อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องวาดรูปหรือถ้าวาดก็ไม่เกี่ยวกับวิชาเอกเลย ไม่เลย เราจะไม่ยุ่งกับเธอ
แล้วพอใกล้ๆวันส่งงานความจริงก็มาจ่อที่คอแล้วพูดว่า
"ไม่ได้"
"เธอต้องคิดงานเพราะเธอจะส่งงาน"
แล้วจุดๆนึงคนเราก็จะทนตัวเองไม่ไหว
เดิมทีรู้สึกโชคดีไม่ใช่เหรอที่ได้เลือกเรียนอะไรก็ได้ที่อยากเรียน
เดิมทีก็รู้สึกพิเศษมากๆไม่ใช่เหรอที่ทำงานไม่เหมือนคนอื่น
เดิมทีก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ
แล้วเดิมทีก็คิดได้นี่ว่าต้องมีทั้งคนที่เข้าใจและไม่เข้าใจเรา
เออ บางทีมันก็แค่ต้องกลับไปถามตัวเอง คุยกับตัวเองบ้าง
"เราไม่ได้มาเรียนเพราะอยากจะส่งงานให้มันจบๆไปหนิ?"
จุดประสงค์ของการมาเรียนของเราคือมาเอาทักษะที่เราน่าจะหาไม่ได้จากสาขาอื่น แล้วมันก็หาไม่ได้จริงๆ ฮ่าฮ่า..
พอเราค่อยๆใจเย็นๆคุยกับตัวเอง เราก็เริ่มพบว่าจุดที่ทำให้เรากลายเป็นคนกลัวคนอื่นไม่ยอมรับในตัวเราทั้งหมดทั้งมวลมันเริ่มจากการที่เราไม่ยอมรับตัวเอง เรากลัวคนอื่นมองว่าเราแตกต่าง เรากลัวคนอื่นมองว่าเราแปลกแยก เรากลัวว่าเราจะทำอะไรผิดไปจากเดิม เรากลัวเวลาที่โดนคนอื่นทักว่าให้ไปเรียนสาขาอื่นมั้ย มาเรียนทำไมเนี่ยวิจิตรศิลป์ เราเลยพยายามจะมองหาอะไรก็ตามที่ทำให้เรากลืนๆเหมือนๆกับคนที่นี่ให้ได้มากที่สุด
สุดท้ายสิ่งที่เราทำมาก่อนหน้านั้นมันก็ทำให้เราดูกลมกลืนนะ กลมกลืนแบบปลอมๆ กลวงๆ ไม่มีอะไรเหมือนพวกเขาเลย แล้วเราก็ไม่ได้มีความสุขมากขึ้นด้วย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in