.

ปรากฎว่านอกจากความทรงจำในวัยเด็กที่หวนคืน เสียงเพลงเพราะๆ ที่ฟังรู้เรื่องมากกว่าเดิม ยังมีอะไรอีกมากที่ตัวฉันได้ค้นพบใหม่ในหนังเรื่องเก่า

เรื่องราวของกลุ่มเด็ก high school ที่มีตัวตนเล็กๆ เก็บซ่อนไว้ในใจ ไม่กล้าเปิดเผยออกมาเพราะสังคมรอบข้างและ 'ภาพจำ' ที่คนอื่นมีต่อตนเอง ถ่ายทอดผ่านเสียงเพลง เรื่องราวในฉบับแบบ disney ที่จบด้วยคำว่า happy ending

ตอนเด็กๆ ดูไปก็คิดว่า 'เพลงเพราะจัง', 'กาเบรียลลาน่ารัก', 'ทรอยก็หล่อ'

กับอีกหนึ่งความคิด

แค่ร้องเพลงเอง... ใช่หรือ?

โตมาก็เข้าใจ มันไม่ใช่แค่ร้องเพลง มันคือตัวตนของเราอีกด้านที่ทุกคนไม่เห็น ซึ่งความกล้าที่จะผลักดันตัวตนนั้นออกมาสู่ทุกคนก็มีน้อยมากเหลือเกิน

เอาจริงนับถือใจกาเบรียลลามากที่กล้าออกไป casting ละครเวทีในวินาทีสุดท้าย เป็นเราคงปล่อยให้ความกลัวนั้นชนะไปแล้ว

กับสายตาของเพื่อน ของพ่อ ความคาดหวังทีม ไม่แปลกที่ทรอยจะปฎิเสธตัวเองขนาดนั้น คนรอบข้างมองภาพเราไว้สูง แต่จริงๆ เราแค่อยากเป็นแค่คนๆ นึงที่ได้ทำอะไรแบบที่ตัวเองชอบ

ฉากที่พ่อของทรอยรู้ว่าลูกตัวเองไป casting ละครเวทีแล้วหลุดปากพูดออกมาว่า 'ทรอยเนี่ยนะ? เค้ายังร้องเพลงไม่เป็นด้วยซ้ำ' ทำเราจุกในอก

แม้แต่คนใกล้ตัวยังมองภาพเราไม่ชัดเลย

แต่ก็นะ คนเรามีหลายด้าน ไม่ผิดที่พ่อของทรอยจะไม่รู้ คนที่รู้จักเราดีที่สุดมีแค่ตัวเรานั่นแหละ

อีกฉากนึงที่ให้ฉุกคิดคือตอนร้องเพลง 'Stick to the Status Quo' ในโรงอาหาร บอกความลับที่ซ่อนไว้ของตัวละคร

การตีกรอบความเป็นตัวตนของคนๆ นึงไว้ภายใต้ความต้องการของสังคม

เด็กไทยต้องเจอกับอะไรแบบนี้อยู่ตลอดเวลารึเปล่า?

เราเชื่อว่าทุกคนมีคำตอบนั้นอยู่ในใจ

.

ฉากที่ไม่ประทับใจที่สุดของเรื่องนี้คือตอนทรอยพูดจาใจร้ายถึงกาเบรียลลาต่อหน้าเพื่อน

โทษเพื่อนทั้งหมดไม่ได้นะ ไม่มีใครบังคับให้พูดออกมาซะหน่อย แกพูดออกมาเองทั้งนั้นทรอย

ถ้าจะให้คนอื่นยอมรับ ต้องยอมรับในตัวเองให้ได้ก่อนนะ

ตามมาด้วยฉากที่ประทับใจที่สุดในเรื่อง

ตอนพระนางร้องเพลง 'Start of something new'  ในตอนแรก

สุดแสนจะโรแมนติก

นอกเหนือจากนั้น นี่มองว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้เหมือนชื่อเพลงเลย

เพราะได้เจอกันและกัน ได้เปิดเผยมุมที่ไม่เคยเปิดเผยกับใครมาก่อน เริ่มทำอะไรใหม่ๆ ด้วยกัน มีความกล้าไปด้วยกัน

บางทีความสัมพันธ์ของคนสองคนก็ต้องการแค่นี้รึเปล่านะ

.

คงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกที่เราจะดูเรื่องนี้ บางทีเขียนบล็อกนี้จบก็คงจะไปเปิดดูอีกรอบ หนังเรื่องเดิมกับมุมมองที่ต่างไป มันสนุกจริงๆ ที่ได้ดูแล้วพบว่าเราคิดไม่เหมือนกับครั้งที่ผ่านมา

บางทีตัวเราในวัย 50 กว่าอาจจะมองว่าที่เราเขียนในตอนนี้มันไร้สาระทั้งหมดก็ได้

แต่นั่นก็เป็นสเน่ห์ของความรู้สึกนึกคิดคนมิใช่หรือ