“หวัดดี”

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ทุกคนมีดอกไม้ในมือ เขาก็มี ฉันสาบานได้ว่านั่นคือที่เขาได้มา ไม่ใช่ที่จะให้ใคร  แต่ข้างหลังฉันคือที่จะให้เขาและไม่ได้มีใครให้มา

“อ้าวว่าไง แกชอบกุหลาบนี่  ใช่ป้ะ เอาไปใส่แจกันมั้ย”

เขายกกุหลาบในมือขึ้นมามองเหมือนคาดคะเน

“กำขนาดนี้แพงนะเนี่ย”

ฉันหัวเราะ ทำไมเขาถึงชอบตีค่าทุกอย่างเป็นเงินก็ไม่รู้ แต่ฉันชินแล้วที่จริงชินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้ว เขาพูดว่า

อย่างเธอนี่ ไม่นับลีลา คืนละห้าพันกำลังโอเลย

ตอนนั้นโมโห แต่ชีวิตมักเล่นกลสับเปลี่ยนความคิดคนให้เหมือนนิยายน้ำเน่าใครที่ไม่ชอบหน้ากันในแวบแรก สุดท้ายก็รักกันทุกทีแต่นิยายของเราดำเนินมาเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น เพราะเขายังคงเหมือนเดิมส่วนฉันนั้นคิดไปไกลแล้ว

“นี่แค่เข้ามหา’ลัยมาก็ได้ขนาดนี้แล้วเหรอ เปิดร้านขายมั้ย?”

ฉันยิ้ม พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรปิดบัง เขาหัวเราะก่อนจะส่ายหัว

“ไม่ได้สิ เดี๋ยวคนที่ให้มาเขาเสียน้ำใจหมด เงินจ่ายไปตั้งเท่าไรเพื่อดอกกุหลาบสื่อความในใจถึงไม่ชอบเขา แต่เก็บไว้ก็ยังดี ...แกอะ ในมือเนี่ยถ้าจะให้ใครขอให้เขาอย่าทิ้งละกันนะ หรือถ้าได้มา อย่าเอาไปทิ้งล่ะ”

ฉันสะดุ้ง เขาเห็นมันทั้งที่พยายามซ่อน แต่ก็แค่ดอกไม้ไม่ใช่ความรู้สึก

“คนที่เราชอบเขาไม่เอาทิ้งหรอก เป็นคนใจดี”

“แล้วเขารู้มั้ยว่าแกชอบเขา”

“ไม่นะ น่าจะไม่ นี่ยังลังเลอยู่เลยว่าจะให้ดีมั้ย”

เขามองนิ่งๆ พักหนึ่ง สงเสียงอืมในลำคอก่อนจะกระเด้งตัวทีหนึ่งเหมือนสลัดความคิดออกจากหัว

“ไปเรียนกันเหอะ ช่างแม่ง กูจะสนใจทำไมวะว่าแกชอบใคร”

เขายังไม่รู้ เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังในสมอง ฉันยังซ่อนมันไว้ได้ 

คงจะได้อีกสักพัก