แต่ผมก็ไปกับเธอ ผมชอบเวลาที่ตาเธอสะท้อนแสงไฟพวกนั้น

เธอชอบแวะไปห้องผม แวะไปดู แพงพวยคนสวย คุณน้าโป๊ยเซียนเเข็งแรง กุหลาบหนูตะเภา และอีกมากมายดอกไม้ริมระเบียงพวกนั้นคือดอกไม้ของเธอที่ฝากผมเลี้ยงไว้

เธอมักจะเป็นดีเจเปิดเพลงให้ผมฟัง บางครั้งลูกกรุง ลูกทุ่ง เพื่อชีวิต เคป๊อบ หรือไม่ก็ร็อค แล้วแต่สภาพอากาศของวันนั้น อารมณ์ของเธอ และพฤติกรรมของผมว่ากวนตีนเธอมากแค่ไหน
เมื่อเธอเลือกเพลงประจำวันเสร็จเธอจะชงกาแฟให้ผมกิน บางทีสิ่งที่ผมถนัดที่สุดน่าจะเป็นการได้เป็นคนจิบกาแฟของเธอ
เธอมักบิขนมปังกรอบกิน พร้อมๆกับฮัมเพลงไปด้วย
ห้องของผมอยู่บนชั้นดาดฟ้า มีพื้นที่ให้เธอจัดสวนเหลือเฟือและสามารถเปิดเพลงดังเท่าไหร่ก็ได้ เธอชอบร้อยลูกปัดหลากสีเป็นโมบาย เธอจะมาติดริมระเบียงเสมอทุกครั้งที่เธอมา

เราจะนั่งฟังเพลงกันทั้งคืน อ่านหนังสือกันบ้าง เล่นเกมส์เอ็กซ์โอ ต่อจิ๊กซอร์ บางครั้งเธอก็ดีดกีต้าร์ร้องเพลง ทายชื่อต้นไม้ จนถึงเสียงไก่ขันฟ้าเริ่มสว่างเธอจึงลา
"กลับละนะ เธอ"
เธอบ้ายบายตอนที่ผมหลับเสมอ เธอจะสะกิดปลุกผมนิดๆให้ผมรู้สึกตัว ยิ้มให้ผม และจากไป

เรามีเรียนด้วยกัน2คาบต่อสัปดาห์ ผมนั่งข้างเธอในวิชาวาดรูป เธอวาดรูปสวย เธอมักไม่ได้วาดตามหัวข้อที่อาจารย์สั่ง เธอจึงโดนดุเสมอ
"ฉันลงทะเบียนวิชานี้เพราะฉันอยากเรียนวาดรูป ไม่ใช่วาดตามสักหน่อย"
เธอจะบ่นอุบอิบอย่างนี้เสมอ
หลังจบชั่วโมงเราจะไปกินน้ำแข็งไสด้วยกัน
เธอเดินเร็ว...

บางครั้งผมก็ตามไม่ทัน
หรือไม่บางทีเธอก็หยุดแล้วแวะโน่นนี่นั้นเสมอ
"เมื่อไหร่จะได้กิน แวะอยู่ได้"
ผมแกล้งบ่นเธอ ผมชอบเวลาที่ผมกวนเธอแล้วโดนเธอด่า
"ทำไมเบื่อหรอ"
เธอมองหน้าผม เอามือเล็กผลักไหล่ผม ก่อนจะยิ้มไม่สนใจอะไร ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินตามเธอไป
"นี่เธอ รู้ไหม"
เธอนั่งถ่ายรูปดอกไม้แล้วหันหน้าขึ้นมามองผม
"ไม่รู้"
"เธอขี้บ่นแต่ใจดีกับเรามากมากเลย"

ผมแทบสำลักควันบุหรี่ก่อนจะหัวเราะดังๆเธอก็หัวเราะด้วย ไม่รู้ว่าตลกอะไรเหมือนกันแต่เสียงหัวเราะน่าจะดังกว่าเสียงหัวใจในตอนนั้น เธออาจจะได้ยินได้ถ้าผมเงียบ