ขจรนอนผูกเปลอยู่บนนอกชานอ่านหนังสืออะไรสักอย่างเราเดินเข้าไปไม่มีซุ่มเสียง ไม่มีการทักทายอะไรกัน ผมวางกระเป๋าเธอวางกระเป๋า
"ข้างหลังมีลำธาร ในครัวมีแกงเทโพ กับผัดสะตอหมู"
ขจรพูดกับเราสองคน โดยไม่ได้ละสายตาจากหนังสือ
"เธอ เราจะไปเก็บก้อนหินที่ลำธารนะ"
"อย่าซนนะมาลี"
ผมมองเธอวิ่งไปหลังบ้าน ขจรมองผม
"มองอะไร"
ขจรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อ่านหนังสือต่อผมเลยคิดว่าไปเดินข้างเธอน่าจะดีกว่า 

ผมเดินไปลำธารหลังบ้าน เป็นลำธารเล็กๆ เธอจุ่มเท้าลงแช่น้ำ แสงตอนเย็นสีส้มลอดมาจากต้นโสกน้ำ เธอกำลังทำตัวกลมกลืนกับเจ้าหินเล็กๆในมือ
"มาลี ผีเสื้อเกาะหัว"
เธอสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะยิ้มตาหยีหันมา

"เธอรู้ไหม ผีเสื้อชอบดอกไม้อารมณ์ดี" เธอยื่นก้อนหินสีโทนเอิร์ธที่เธอชอบมาให้ผม
เรานั่งคุยกันเนิ่นนานมีเพียงบทสนทนาทั่วไปพูดถึงก้อนหินบ้าง เสียงน้ำบ้าง บางทีก็พูดถึงต้นไม้ดอกไม้ที่เธอชอบ นกที่ผมชอบ ผักที่ผมไม่กินแต่เธอขาดไม่ได้ บางครั้งก็พูดถึงการเมืองอุดมคติที่เธอฝัน 

ตกดึกเรามานั่งนอกชาน บ้านขจรมีหนังสือมากมายที่บนโลกใบนี้ผลิตออกมา เรานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ขจรนอนหนุนหมอน ผมนอนหนุนขาขจร เธอนอนหนุนแขนผม เราสนิทกันจนคิดว่าสนิทที่สุด เราแทบไม่ได้คุยกันแต่สบายใจเมื่ออยู่ด้วยกันสามคน ขจรเปิดเพลงคิดถึงบ้านของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
ที่นี่อากาศเย็น ชื้น และเงียบเหงา
"ฉันรักที่นี่ฉันคงอยู่ที่นี่สักพัก"
"ไม่เหมือนไข่ย้อยเลย ไข่ย้อยเคยบอกดากานดาว่าวันใดไข่ย้อยรัก ตอนนั้นไข่ย้อยจะหนีออกมา"

ขจรมองหน้ามาลีนิ่ง ก่อนจะอ่านหนังสืออีกครั้ง

"แล้วเธอละมาลี เธอจะหนีรึเปล่า" ผมถามเธอ ใจผมเต้นแรงผมไม่ได้มองหน้าเธอมองเห็นเพียงหิ่งห้อย เสียงเพลงเงียบไป 
"ฉันไม่หนีหรอก ในวันที่ฉันควบคุมได้แต่ในระยะนึงเท่านั้นแหละ สักพักฉันจะควบคุมอะไรไม่ได้ ฉันก็คงหายไป"
ผมเงียบขจรเงียบ 

เธอลุกขึ้นไปเปลี่ยนเพลงเป็นเพลง if you ของ Bigbang เธอยืนนิ่งหน้าตู้หนังสือของขจร 
หิ่งห้อยบินรอบตัวผม