ในซอยตันตรงข้ามมหาวิทยาลัย
มีหอพักและห้องเช่าถูกๆเรียงรายไปจนถึงริมคลองแสนแสบ
วิถีชีวิตดำเนินไปเรื่อยๆ ตามวิถีของนักศึกษา
จนการมาถึงของชายคนหนึ่ง ทำให้สิ่งรอบข้างเปลี่ยนไป

ชายคนนี้เป็นโฮมเลส หรือที่เรียกว่าคนไร้บ้านนั่นแหละ
ไว้ผมยาวสกปรกและรุงรัง ใบหน้ามีฝุ่นและคราบดินเต็มไปหมด
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาแน่ชัดที่เขามาถึง

ทุกเช้าที่ข้าพเจ้าไปมหาวิทยาลัย ต้องเดินผ่านเส้นทางนี้
เขานอนอยู่หน้าบ้านที่ปิดประตูเหล็กไว้
เจ้าของบ้านไม่อยู่นานแล้ว ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านขายลูกชิ้นและหอพักหญิง
ไว้ว่าจะเดินผ่่านเวลาไหน เขามักจะนอนอยู่เสมอ

เขาไม่มีสมบัติอะไรมากนัก
มีหมอนเก่าๆจนปลอกหมอนคล้ำดำ ไม่มีผ้าห่ม
และขวดเหล้าขาวที่เสียบยากันยุงเอาไว้
ตอนกลางวันที่แดดร้อนจัด เขามักจะนั่งพิงประตูเหล็ก
เสื้อสีดำที่ขาดวิ่นเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขานั่งอยู่อย่างนั้นทั้งวัน
ตอนแรกคิดว่าจะอยู่แค่วันสองวัน แล้วไปนอนที่อื่น

หลายคนคงคิดเหมือนกับข้าพเจ้า
แต่กลับอยู่เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว
ตอนแรกๆที่หลายคนเดินผ่่านทางนี้ มักจะมองด้วยสายตาแปลกๆแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
เวลากลางคืนเมื่อเดินผ่าน มักจะก้าวเท้าให้ยาวขึ้น
เพื่อพ้นจากสายตาของคนไร้บ้านที่นอนอยู่ตรงนั้น

แต่พอผ่านไปสามสี่วัน หลายๆคนก็เริ่มชิน
ชายไร้บ้านไม่ได้ก่อความรำคาญใดๆ
ไม่มีใครได้ยินว่าเขาพูดและต้องการอะไร
ได้ยินแม่ค้าขายของชำพูดกันว่า
"เมียเขาซื้อข้าวมาให้ทุกวัน เงินที่ได้ก็มาจากไปขอทานมานั่นแหละ"

เขายังนั่งอยู่อย่างนั้น ในทุกๆวันที่ข้าพเจ้าเดินผ่าน
รถขยะเข้ามาเก็บขยะในซอย คนเก็บขยะเห็นชายไร้บ้านนอนอยู่ ชำเลืองมองในระหว่างที่เทขยะใส่รถ
ก่อนจะเบือนหน้าหนี และจัดการขยะที่เหลือต่อไป
ขยะในมือคงมีค่ากว่าสิ่งที่เขาพบเจออยู่
นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็นอยู่เสมอ

วันนี้หลังจากเรียนเสร็จ ข้าพเจ้าก็เดินกลับเส้นทางเดิม
แวะซื้อเบียร์ที่เซเว่น เมื่อเดินมาถึงจุดที่ชายไร้บ้านนอนอยู่
กลับพบแต่ความว่างเปล่า มีแต่กระเบื้องปูพื้นสีส้ม
ไร้ร่องรอยของสิ่งมีชีวิัต ราวกับว่าไม่เคยมีใครอยู่
หมอนใบเก่า ขวดเหล้า และลมหายใจก็หายไปด้วย
หลายคนที่เดินผ่านหันไปมอง บางคนก็ถอนหายใจ
เหมือนสิ่งที่เป็นภาพชินตาหายไป หลายคนก็รู้สึกแปลกๆอยู่เช่นกัน

ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของชายคนนั้นจะไปจบที่ไหน
บางทีเขาอาจไม่ใช่คนจรจัด เพียงแต่เขา "จนจัด" เท่านั้นเอง.