ขอบอกก่อนที่จะเข้าสู่การเขียนไปเรื่อยของเรา เราชอบชื่อภาษาไทยที่ทางเว็บ animekimi เขาได้ตั้งมากเลย "หลังฝนตก คุณคิดถึงใคร" มันทำให้เราย้อนกลับมานั่งคิดว่า หลังฝนตกเราคิดอะไรกันนะ คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา หรือคิดถึงใครสักคนกันแน่ เพราะบางครั้งในเวลาที่ฝนตก เราก็รู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน แม้จะมีหมอนข้างกายให้ได้แอบอิงก็เถอะ อย่างไรก็ตามความเหงาก็ไม่เศร้าเท่าความทุกข์ที่อยู่ในใจเราได้หรอก
เราเพิ่งได้ดูอนิเมะเรื่อง Koi wa Ameagari no You ni หรือ After the Rain เป็นเรื่องราวของนักเรียนสาวม.ปลาย ทาจิบานะ อากิระ เธอทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง และได้แอบตกหลุมรักกับผู้จัดการพ่อหม้าย คอนโด มาซามิ วัย 45 ปี ความห่างของวัยนั้นทำให้เป็นอุปสรรคต่อความรักของทั้งคู่
"รักแรกพบ" คงเป็นนิยามของคาราแรกเตอร์นางเอกได้ดีเลยทีเดียว ตกหลุมรักผู้จัดการตั้งแต่แรกเห็น เลือกมาทำงานร้านเดียวกับที่เขาทำอยู่ คอยสังเกตและห่วงใยเขาอยู่เรื่อย ๆ ในภาพลักษณ์ที่ดูนิ่งเฉย กลับมีความรู้สึกลึกซึ้งซ่อนอยู่เต็มเปี่ยม
คาราแรกเตอร์พระเอกก็คือตาลุงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่คิดจะมีรักอีก ในช่วงแรกพระเอกของเราไม่ได้สนใจในตัวนางเอกเลยสักนิด แต่พอเวลาผ่านไป ได้ทำความรู้จักกับนางเอกมากขึ้น ความรู้สึกไม่คิดจะมีรักก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากใจ
ความคาดหวังก่อนดูของเรานั้น คือการได้ร่วมเดินทางไปกับความรักต่างวัยของทั้งสอง อิ่มเอมไปกับเรื่องราวโรแมนติกที่หวานซึ้ง เราไม่อ่านสปอยด์ใด ๆ เลยทั้งสิ้น เพราะอยากเก็บความรู้สึกได้เต็มที่ และแน่นอนเราได้มันเต็มที่กว่าที่คิดและคาดหวังไว้จริง ๆ
อากิระเจอกับคอนโดครั้งแรกที่ร้านอาหารที่คอนโดทำงานอยู่ อากิระนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เฝ้าดูฝนที่กำลังตกเรียงราย คอนโดเห็นเธอดูเศร้าหมอง จึงเดินไปนำกาแฟมาเสิร์ฟให้ พร้อมกับพูดว่า "อีกเดี๋ยว ฝนก็คงหยุดแล้วครับ" แน่นอนว่าเขาหมายถึงฝนที่ตกอยู่นอกร้าน แต่กับอากิระเองคงไม่คิดแบบนั้น "ฝน" นั้น คือความเศร้าที่อยู่ภายในใจเธอ
เธอเศร้าเพราะความฝันที่จะเป็นนักวิ่งได้พังทะลายลง เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุทำให้ข้อเท้าของเธอบาดเจ็บจนไม่สามารถวิ่งได้ดั่งเคย เพื่อนสนิทที่วิ่งมาด้วยกันก็ห่างเหิน ไม่ใช่เพราะเพื่อนที่เป็นคนห่าง แต่เป็นเพราะตัวเธอเองที่ห่าง เธอคิดว่าเพื่อนจะไม่รักและคิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะไปเป็นเพื่อนกับเขาอีก
เธอจมอยู่กับความเศร้าเหล่านั้นเรื่อยมา จนมาเจอกับคอนโด ความคิดของเธอนั้นก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเช่นเดียวกับตัวคอนโดเอง
คอนโดก็มีความชอบและความฝัน ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน ฝันมาตั้งแต่วัยเรียนจนมีครอบครัว และแล้วฝันนั้นก็หายไป เพียงเพราะคิดว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควร เขาเลือกที่จะทิ้งฝันนั้น และใช้ชีวิตไปวัน ๆ แต่เมื่อได้พบกับอากิระ ฝันที่เคยฝันกลับดูมีหวังขึ้นมาซะอย่างนั้น
ทั้งคู่ค่อย ๆ ทำความรู้จักและแลกเปลี่ยนความคิดของกันและกันมากขึ้น ความน่ารักอยู่ตรงที่ทั้งคู่ไม่ได้เล่าปัญหาของตัวเองตรง ๆ ซักเท่าไร แต่ต่างรับรู้กันได้โดยการสังเกตและรับฟังคำพูดของอีกฝ่ายแค่ไม่กี่ประโยค คำตอบที่ได้รับมาในแต่ละครั้งมันค่อย ๆ ซึมลึกเข้าไปในจิตใจ จะเรียกว่า "ห่วงใย" ก็คงใช่ จะเรียกว่า "รัก" ก็คงใช่อีกเช่นกัน
"ก็ตอนที่ทำในสิ่งที่ชอบ แล้วมีคนดีใจไปกับสิ่งที่เราทำ เลยรู้สึกดีจังน้าละมั้ง"
"ถึงจะรู้สึกตัวว่า ต่างคนต่างโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็เถอะ แต่ตอนขากลับเจ้านั่นพูดว่า พวกเราน่ะ ไม่ใช่ผู้ใหญ่หรอกนะ แต่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันต่างหาก"
"ถึงจะล้มส้กกี่ครั้ง ก็จะวิ่งไปให้ถึงเส้นชัย จะไม่ยอมตัดใจเด็ดขาด"
ความหวังและความฝัน บางครั้งมันก็ไม่ได้มีแค่ในเด็กเท่านั้น ผู้ใหญ่ก็มีทั้งสองอย่างนี้อยู่ในใจเหมือนกัน ถึงแม้เรื่องราวที่หวังหรือที่ฝันจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาก็ตาม
คุณเคยมีสัญญาที่เคยให้ไว้กับตัวเองไหม แล้วคุณคิดว่าคุณจะทำมันได้ไหม
ไม่ว่าทางที่คุณเลือกจะเป็นยังไง เราก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ :)
"อีกเดี๋ยว ฝนก็คงหยุดแล้วครับ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in