Title : พี่ไซน์ครับพุธนี้ไม่เรียนได้มั้ย

Chapter 1 : พี่ไซน์ครับพุธนี้ฆ่าผมเลยเถอะ

Fandom : Detroit Become Human

Markus x Simon

** Human AU **

** Thai AU **

ปล. มีคำหยาบตามอารมณ์

-------------------------------------------------------------------------

รุจน์ = รูเพิร์ต

เคยมีคนบอกเขาไว้ว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็ว

แต่ไม่เคยมีใครบอกเขามาก่อนว่ามันจะเร็วขนาดนี้!!!

หลังจากวันนั้นที่คุยไลน์กับไซน์เขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยนอกจากครั้งหนึ่งที่พี่เขาทักมาถามอีกครั้งว่าเรียนสตาบัคที่พารากอนใช่มั้ย ใช้ชีวิตไปวันๆจนลืมไปเลยว่าวันนี้วันพุธ มารู้ตัวว่าวันนี้วันพุธก็ตอนที่ได้ยินเหนือกับจอมมันคุยกันว่าคาบว่างวันนี้จะทำอะไรเนี่ยแหละ...

และตอนนี้ตัวเขาก็กำลังตีกันในใจว่าจะไปเรียนหรือไม่ไปดี

ถ้าไปเรียนเขาต้องตายแน่ๆ

"มาสทีมขาดหนึ่งคนมึงจะเล่นป่าว"

แต่ถ้าไม่ไปเรียนก็ตายอยู่ดี พี่ไซน์ต้องบอกพ่อแหง

"มาสมึงจะเล่นป่าว กูรอชวนอยู่เนี่ย"

ถ้าพ่อรู้ว่าโดดต้องโดนตัดเงินค่าขนมแหง

"มาสฟังกูอยู่ป่าวเนี่ย"

แล้วพอพ่อตัดค่าขนมแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาเติมเกมวะ

"อีเหี้ยมาส! จะเล่นมั้ยอิเวร!!!!"

แต่ก่อนที่เขาจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปมากกว่านี้ก็โดนเหนือตวาดใส่หน้าจนตื่นจากภวังค์ซะก่อน มาสด้ามองหน้าเพื่อนสาวคนสนิทหน้าเหรอหราก่อนจะเก็ตเมื่ออีกคนชูหน้าจอที่เปิดเกมมือถือยอดฮิตของตอนนี้อยู่

"เล่นดิวะ กูเก็บจิ๊กซอว์ซื้อฮันใหม่อยู่"  มาสด้ารีบหยิบมือถือตัวเองมาเปิดเกมทันที 

"ผีจีน?"  เป็นจอมที่ถามขึ้นมาก่อนที่จะกดชวนเขาเข้าตี้ที่มีรุจน์และเหนืออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

"ใช่ รีวิวเขาบอกเจ๋งสุด"  ตอบพลางกดจอยปาร์ตี้อย่างมั่นใจมาก

"แต่มันคงกากถ้าเป็นมึงเล่น"  

รุจน์ มึง!!!!

เวลาของคาบว่างผ่านไปด้วยการเล่นเกมของสี่สหายก่อนที่ออดบอกเวลาเลิกเรียนจะดังขึ้น มาสด้ารู้สึกเกลียดเสียงออดเป็นครั้งแรกของชีวิต อยากจะวิ่งย้อนเวลากลับไปแบบเดอะแฟลชแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเป็นแค่มาสด้าเดอะซวย

"กูไปเรียนก่อนนะ"  ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่เก็บของเข้ากระเป๋าที่เบาจนเหมือนไม่ได้พกหนังสือมาแล้วสะพายขึ้นบ่าเตรียมตัวไปเจอเจ้ากรรมนายเวรคนที่สองในชีวิต

มาสด้าเดินออกจากโรงเรียนเหมือนซอมบี้ กดเรียกแกร๊ปไบค์ในราคา48บาทให้มารับตัวเองที่หน้าโรงเรียน ยืนรอท่ามกลางอากาศร้อนจัดและนักเรียนที่หนาแน่นรถมอเตอร์ไซค์ก็มาจอดข้างหน้าเตรียมพาเขาไปขึ้นเขียง

เขามาถึงที่นัดเรียนก่อนเวลาซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีเพราะว่าเขาสามารถมีเวลาทำใจได้หลายนาที

แต่อย่างที่บอกไปข้างต้น

เวลาแห่งความสุขมันผ่านไปเร็วเสมอ

"น้องมาสด้าใช่มั้ยครับ"  เสียงนุ่มๆด้านหน้าทำให้ต้องเงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมามอง ก็เห็นเป็นภาพผู้ชายในชุดนักศึกษา หน้าตาดูใจดียิ้มให้เขาอยู่แต่ที่เขาสนใจน่ะคือความขาวโอโม่ของคนตรงหน้า

พี่แม่งขาวไม่เกรงใจแดดประเทศไทยเลย....

"ใช่ครับ พี่ไซน์ ?"

"ครับ พี่ไซน์เองครับ"  เจ้าของชื่อตอบรับพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหน้ามาสด้า

ในขณะที่คนฝั่งตรงข้ามกำลังหยิบชีทต่างๆมาวางบนโต๊ะ มาสด้าก็กำลังพิจารณาคนตรงหน้า ดูผ่านๆแล้วก็คงจะเป็นคนใจดีแน่ๆเลย....

"งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยมั้ยครับ"

โอเค ขอถอนคำพูด

พี่แม่งโคตรใจร้าย

ถ้าเวลาแห่งความสุขผ่านไปไว เวลาแห่งความทุกข์ก็ต้องย่อมผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสมอ

จนในที่สุดก็ถึงเวลาหกโมงเย็น คำพูดว่าวันนี้พอแค่นี้ทำเอามาสด้าแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายเลือด เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองโง่ขนาดไหนก็วันนี้แหละ

ไอ้คำว่าแคลคูลัสพื้นฐานที่พี่ไซน์เขาพูดเนี่ยมันคือระดับเจไดของเขาชัดๆ ถึงที่พี่ไซน์สอนจะเข้าใจมากกว่าครูที่โรงรียนก็ตามทีเถอะ

"ยังไงน้องก็อย่าลืมกลับไปทำชีทแบบฝึกหัดที่พี่ให้ไว้ด้วยนะครับ ทำบ่อยๆจะได้เข้าใจแล้วจะได้ทำข้อสอบได้"

"พี่ผมถามจริงเถอะนี่มันระดับพื้นฐานจริงหรอ"

"จริงครับ หลังจากนี้น้องต้องเจออีกเยอะแล้วพอจบแคลคูลัสก็มีสถิติอีกคุณพ่อน้องเขาจ้างพี่ยาวไปถึงเรื่องนั้นแล้วล่ะครับ"  

ได้โปรดครับพี่ไซน์ อย่าพูดเรื่องน่ากลัวพวกนั้นด้วยรอยยิ้มใจดีแบบนั้นได้มั้ย

"พี่ไซน์ครับ...."

"ว่าไงครับ?"

"ฆ่าผมเถอะ"

TBC