ภายในห้องพักครู ที่เต็มไปด้วยเสียงอื้ออึงของบรรดาอาจารย์ที่กำลังแสดงความยินดีให้กับว่าที่อาจารย์ใหญ่คนใหม่แห่งโรงเรียนนินจาโคโนฮะ

ครูอิรุกะ

เขายังคงมีสีหน้าที่ใจดีกับรอยยิ้มที่รับให้ผู้คนที่เข้ามาพูดคุยกับตนนั้นเป็นมิตรอย่างเหลือเชื่อ โดยไม่ทันรู้ตัวว่ามีใครบางคนแอบมองสถานการณ์ในห้องพักครูอยู่นอกหน้าต่างอย่างใจจดใจจ่อ

ท่านโฮคาเงะรุ่นที่หกนั่งอยู่บนต้นไม้ข้างห้องอยู่ก่อนหน้าที่พวกครูท่านอื่น รวมถึงอุมิโนะ อิรุกะจะเข้ามาในห้องพักครู ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เข้าไปทักทาย ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาไม่แน่ใจว่าควรจะแสดงความยินดีให้กับอีกฝ่ายที่ได้รับตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ดีหรือไม่

. . . ก็นะ กว่าครูอิรุกะจะมาเป็นครูใหญ่ได้ก็โลเลไปตั้งหลายครั้ง และ 50% ของความลังเลก็เกิดจากการพูดไม่คิดของคาคาชิเองนี่เนอะ แถมคำขอโทษดีๆสักคำก็ยังไม่ปรากฏ (และก็ดูเหมือนจะไม่ปรากฏด้วย) มีแต่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น. . .

ระหว่างที่เฝ้ามองสถานการณ์อยู่นั้น คาคาชิก็ได้ยินเสียงร็อค ลีที่กำลังฝึกเดินกลับหัวผ่านมาพอดี นั่นทำให้เขาเกิดความคิดดีๆขึ้นมา

"ลี" คาคาชิเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มที่อยู่บนพื้นดินก่อนจะลงมาจากต้นไม้อย่างนุ่มนวล

"รบกวนอะไรหน่อยสิ"
.
.
.
.........................

การเดินไปมาภายในหมู่บ้านของคาคาชิไม่ถือเป็นเรื่องสงบและส่วนตัวอีกต่อไป ในเมื่อเดินไปทางไหนผู้คนก็ทักทาย และในฐานะโฮคาเงะจะเมินเฉยต่อคำทักทายเหล่านั้นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เด็ดขาด แม้จะมีเรื่องให้คิดมากกว่าก็ตามที

"จะเป็นยังไงบ้างน้า..." คาคาชิเอ่ยอย่างเลื่อนลอยและเหม่อมองท้องฟ้าราวกับก้อนเมฆจะสามารถให้คำตอบที่เขาต้องการได้