'เเม้เราจะไม่ได้ทำการสอดเเนมมานาน เเต่มันก็เปรียบเสมือนการว่ายน้ำ เเม้ไม่ได้ทำมานาน เเต่หากเป็นข้าเก็มมุทเเล้ว เพียงคิดจะทำก็ทำได้ทันที

บัดนี้อันเนื่องจากอายุขัยของเก็มมุทก็เป็นอันล่วงเลยมากว่า 200 ปี ทำให้กระต่ายเก็มมุทสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้น นอกจากจะสามารถฟังเสียงจากระยะไกลไม่จำกัดระยะทางอันเป็นความสามารถเฉพาะตนเเล้วนั้น บัดนี้กระต่ายเก็มมุทยังสามารถมองเห็นได้ทุกสรรพสิ่งเพียงใจนึกอยากรู้

เก็มมุทเริ่มตั้งจิตสอดเเนมไป โดยตั้งมั่นดวงจิตไปยังมิติริษยา

' ก่อนอื่นก็ต้องรู้ความเป็นไป ของต้นตอความสั่นสะเทือนที่มาจากที่นี่ เรนกากับคานส์ เราไม่เจอกับทั้งสองมานาน ก่อนจะทำการบุ่มบ่ามเข้าพวกกับทั้งสอง หรือเเม้เเต่จะไปพบ จะเป็นการดีกว่าที่จะรู้ที่มาที่ไปให้เป็นอย่างดีเสียก่อน' กระต่ายเก็มมุทเมื่อคิดได้ดังนั้นก็ตั้งจิตหลับตา หูกระต่ายทั้งสองตั้งชันขึ้น ตาของเก็มมุทเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดง ภาพภายในปราสาทของเร็นกาเริ่มเป็นที่ชัดเจนขึ้น

ภายในปราสาท สิ่งที่เก็มมุทมองเห็น คือภาพของเรนกา เเละ ชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนนึงที่เค้าไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อน เเปลกที่ไม่เห็นท่านคานส์เกมมุทคิด ทั้งเรนกาเเละชายหนุ่มต่างนั่งหลับตา ตาของเกมมุทยังเห็นพลังวิญญาณที่หลั่งไหลมาจากโลกมนุษย์ วิ่งเข้าสู่ร่างของทั้บสองอย่างท่วมท้น เเละไม่หยุดยั้ง

' เห็นทีเราน่าจะต้องเข้าไปเเสดงตัวเเสดงความยินดีกับท่านเรนกาซักหน่อย' เกมมุทคิด

"ใครน่ะ!!!" เรนกาลืมตาขึ้น พร้อมตะโกนเสียงดังเหมือนรู้สึกได้ว่ามีใครจับจ้องอยู่ "ใครบังอาจมารบกวนการฝึกของเรา!?!?"

"ข้าา..." เกมมุทปากสั่น ตกใจลืมตัวไปว่าตัวไม่ได้เจอเรนกาตัวเป็นๆ

เสียงรองเท้าดังก้อก เเก้ก ก้อก เเก้ก จากหลังกำเเพง

" ข้าเอง จิน!!"

"นึกว่าใครที่เเท้ก็ผู้คุมมิติวิญญาณที่ 5 นังโสเภณีจิน'" เรนกาพูดจบก็เเค่นหัวเราะเเละทำสายตาดูถูกเเละเย้ยหยัน " ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงที่นี่รึ นังมังกรเเพศยา?!?"

" ปากดีนักนะ ยัยงูกระจอก ตัวตายไปครึ่งซึกตั้งเเต่หลายร้อยปีก่อนยังจะทำปากเก่ง ข้าสังเกตุมาสักพัก บัดนี้คานส์พี่เจ้าไม่อยู่ ข้าจะฉีกเนื้อเจ้าให้หายเเค้นโทษฐานที่เจ้าเข้ามาขัดขวางข้ากับมอคจา"

"มอคจาเค้าไม่สนยัยมังกรร้อยผัวพันผัวอย่างเจ้าหรอกนะนังจิน ต่อให้เจ้าจะร่านเเก้ผ้าต่อหน้ามอคจา เค้าก็ไม่มีวันเอาเจ้ามาทำเมียหรอก ไม่สิอย่างเจ้าเนี่ยเเม้เเต่ผีเปรตที่ไหนเค้าก็ไม่เอา ร่านไปทั่วจนเหม็นเน่าไปหมดเเล้ว"

จินได้ยินเรนกาพูดถากถาง ตาเริ่มกลายเป็นสีเเดงก่า เนื้อตัวเริ่มมีควันลอยคลุ้งออกมา ผิวหนังเริ่มเปลี่ยนเป็นเกล็ด ความสวยในร่างมนุษย์ค่อยๆมลายหายสิ้น ตัวของจินเริ่มขยายเป็นขนาดมหึมา เล็บมือ เเละเล็บเท้างอกยาว เขี้ยวขึ้นมาเต็มปาก สุดท้ายเขาสีขาวงอกขึ้นมายาว

บัดนี้ จินกลายร่างเป็นมังกรโดยสมบูรณ์ มังกรยักษ์ปรี่เข้ามาหมายจะฉีกเรนก้าเป็นชิ้นๆ มังกรคำรามเสียงดังกึกก้อง "ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะมีพลังสักเเค่ไหนเชียวกับไอ้พลังวิญญาณมนุษย์ที่เจ้าอุตสาห์วางเเผนเปิดมิติวิญญาณออกเเละเพียรดูดเข้าไปนี่!"

สิทธิ์ทำท่าลุกขึ้น หมายจะปกป้องเรนกา

"ไม่ต้องยุ่ง!!!!" เรนกาตะโกนขัดขึ้น เรนกาที่บัดนี้สูบพลังวิญญาณจากโลกมนุษย์เข้าไปเพียงยกเเขนขึ้น มือเเละเเขนของเรนกายืดออก กลายเป็นงูเป็นร้อยเป็นพันตัว งูทั้งหมดพุ่งเข้าจู่โจมมังกรยักษ์

จินมังกรยักษ์จับงูทั้งหมดไว้ในอุ้งมือ เเล้วขย้ำฉีกขาดเป็นชิ้นๆ มังกรยักษ์ทำท่าพุ่งตรงปรี่เข้ามาหาเรนกาหมายจะกัดเรนกาให้ขาดกระจุย เรนกายืนนิ่งเฉยเเล้วสะบัดหางที่เดิมเคยเป็นฝาเเฝดพี่สาวขึ้นมา บัดนี้ คงเป็นเพราะพลังจากวิญญาณมนุษย์ หางฝาเเฝดพี่ที่เคยตายลงเเละค้างเติ่งเป็นหางให้เรนกามานับร้อยๆปี บัดนี้กลับมีพลังชีวิตเต็มเปี่ยม เรนกาเปลี่ยนร่างตัวเอง เเละหางคืนชีพ เป็นงูยักษ์สองหัว !

งูยักษ์สองหัวพุ่งโจมตีใส่มังกร ทั้งสองหัวต่างพ่นพิษใส่มังกรยักษ์โดยเล็งไปที่จุดเดียวกัน พิษจากหัวทั้งสองผสมเข้ากัน ละลายเกล็ดมังกรจนเป็นควันคล้ายเนื้อที่โดนกรดกัด มังกรส่งเสียงคำรามเสียงดังด้วยความเจ็บปวด งูยักษ์ทั้งสองยังคงระดมยิงกระสุนพิษเข้าใส่มังกรอย่างไม่มีหยุด

เมื่อพิษถูกระดมยิงเข้าใส่มังกรไปสักพัก มังกรเริ่มหยุดนิ่งเเละเริ่มไม่เคลือ่นไหว

พิษดูเหมือนจะส่งผลนอกเหนือจากการกัดกร่อนเเล้ว ยังออกฤิทธ์ให้เป็นอัมพาตอีกด้วย งูยักษ์สองหัวเมื่อเห็นมังกรเเน่นิ่งลง จึงหยุดระดมยิงกระสุนพิษ หัวฝั้งหนึ่งของเรนกาเริ่มกลายร่างคืนจากงูกลายเป็นร่างจริงของเรนกา

"555 นังเเพศยา เจ้ามีฤิทธิ์เเค่นี้เหรอ?!?! บัดนี้ข้าไม่ได้เพียงเเต่จะให้เจ้าได้ตายเต่ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสสวาทก่อนตายอย่างหฤหรรษ์"

พูดจบเรนกาเงื้อมมือยกขึ้น มีลมหมุนเกิดขึ้นที่บริเวญฝ่ามือของเรนกา จากนั้นลมที่หมุนเริ่มมีไอสีดำจากความมืดล้อมรอบ สมมติฐานได้ว่าเรนกาเรียกธาตุลมเเละธาตุมืดออกมาใช้ในคราวเดียวเเละเรียกออกมาใช้โดยง่าย เเสดงให้เห็นถึงพลังที่บัดนี้ข้ามขีดพลังของคานส์เเห่งเเรงอาฆาตไปหลายขุมเเล้ว

เรนกาเริ่มเลื้อยไปมา ไปที่บริเวณขาหน้าของมังกร เรนกาใช้ลมเเห่งความมืดที่มือ กรีดเข้าไปที่บริเวณข้อเท้าด้านหน้าของมังกร

"ข้าจะเลาะเอ็นออกจากกระดูกจากขาของเจ้าทั้ง 4" พูดจบเรนกาก็ใช้ลมเเห่งความมืดบรรจงตัดเนื้อมังกร เเล้วใช้มือล้วงเข้าไปดึงเส้นเอ็นข้อต่อของเท้ามังกรออกมาด้านนอก เเล้วตัดจนขาด มังกรส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด หลังจากเรนกาตัดเอ็นข้อเท้าทั้ง 4 ของมังกร มังกรถึงกลับล้มหมดสติด้วยความเจ็บปวด ร่างมังกรที่หมดพลังค่อยๆหดเล็กลงจนกลายร่างเป็นจินตามเดิม

"ก่อนจะพบกับความสุขหฤหรรษ์ ข้าจะทำให้ปากสวยๆของเจ้าเงียบไปตลอดกาล"

ว่าเเล้ว เรนกาก็ชูมือขึ้น บัดนี้ลมเเห่งความมืดกลายรูปร่างกลายเป็นเข็มเส้นด้าย จินเห็นดังนั้นจึงพยายามงัดตัวลุกขึ้นหนี เรนกาใช้มืออีกข้างดันร่างจริงลงไปติดพื้น มือที่ชูเข็มเเละด้ายดำเเห่งความมืดตรงเข้าจู่โจมที่ปากของจินทันที เรนกาเสียบเข็มลงไปที่ปากของจินเเล้วร้อยเย็บปากสดๆของจิน จินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เรนกาไม่สนกับเสียงทรมานกรีดร้อง ค่อยๆบรรจงเย็บปากของจินลงไปจนปากถูกเย็บชิดติดกันสนิท ตลอดเวลาของการเย็บปากของจิน หากมีใครเห็นสีหน้าเเละเเววตาของเรนกาคงต้องเป็นอันหวาดผวาไปตลอดกาลเพราะเเววตาเเละใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุขเเละสะใจกับการกระทำดังกล่าวเหมือนกับหญิงสาวที่ได้เห็นเครื่องเพชรที่ถูกใจยังงัยยังงั้น

" เหล่าทหารเเห่งข้าจงมารวมตัวกันที่นี่" เรนหาตะโกนขึ้นหลังจากเย็บปากของจินเสร็จ เสียงของเรนกาดังเเละสะท้อนไปทั่วทั้งมิติริษยา ทหารนับพันนายเริ่มทยอยเดินเข้ามาที่ห้องโถงของมิตินึ้" เรนการอเวลาจนนายทหารนับพันเข้ามายืนเรียงเต็มห้องโถง

"บัดนี้ข้าอยากให้พวกเจ้าทั้งพันคนเสพรสสวาทกับนังเเพศยานี่ ไม่ต้องหยุด ต่อคิวเรียงกันเข้ามาเลย" เรนกาพูดพลางชี้นิ้วให้เหล่าทหารเข้าไปรุมโทรมจินที่ถูกตัดเอ็นมือเอ็นเท้าเเละถูกเย็บปากนอนเป็นง่อยอยู่กลางห้องโถงปราสาท

ทหารหื่นกามทยอยเข้าไปรุมโทรมจินที่นอนอยู่ ประมาณได้ว่าเมื่อจินถูกทหารรุมโทรมไปจนประมาณคนที่ 500 อาจเป็นเพราะ ทั้งบาดเเผลจากการถูกตัดเส้นเอ็น ทั้งพิษของงูที่ถูกระดมยิงเข้าใส่ก่อนหน้า จินก็ขาดใจตาย

"นังเเพศยาตายซะเเละ นึกว่าจะอยู่รอดได้ถึงพันคน เพราะถึงกับเป็นผู้ควบคุมเเห่งมิติราคะ" พูดจบเรนกาก็ส่งหัวเราะเสียงดังกึกก้องด้วยความสะใจ


ระหว่างที่เรนกาหัวเราะอยู่นั่นเอง สักพักก็ชะงักเเละเงียบลงเหมือนฉุกคิดอะไรได้

"เจ้ากระต่ายปีศาจเกมมุท เจ้าตั้งจิตสอดเเนมพวกเราอยู่ใช่หรือไม่!?!" เรนกาตะโกนถามขึ้น " บัดนี้เจ้าที่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดคงทราบดีเเล้วว่าพลังของข้าได้รุดหน้าเกินพลังของผู้ควบคุมมิติทั้งหกไปหลายขุมเเล้ว เเต่ข้ายังต้องการพลังมากกว่านี้ ข้ายังออกไปจากปราสาทนี้ไม่ได้ ใจจริงเเล้วข้าก็อยากตามเจ้ามาใช้งานพอดี ในเมื่อเจ้าเข้ามาสอดเเนมในปราสาทข้าก็ดีเเล้ว เจ้าจงไปสอดเเนมมอคจาเเละไตฮิมไปดูสิว่าพวกมันทำการอะไรอยู่เสร็จเเล้วให้กลับมารายงานข้า!"

เกมมุทได้ยินดังนั้นด้วยความหวาดกลัวกับพลังเเละความโหดเหี้ยมของเรนกาจึงรีบเเสดงตัวทันที ภาพของกระต่ายเกมมุทปรากฏขึ้นเป็นเงาลางๆกลางปราสาทของมิติริษยาพร้อมคุกเข่าคำนับเรนกา จากนั้นก็อันตรธานหายวับไป

เกมมุทถอดจิตสอดเเนมกลับคืนร่าง เกมมุทรู้สึกตกใจระคนหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อสักครู่มากถึงกับรู้สึกเหงื่อตกเป็นเม็ดบริเวณใบหน้า

' บัดนี้คงเป็นที่เเน่นอนเเล้วว่าท่านเรนกาจะต้องกลายเป็นผู้นำโลกวิญญาณอย่างเเท้จริง ด้วยพลังเเละความอำมหิตระดับนี้ เห็นทีทางรอดเดียวของเราคือต้องคล้อยตามท่านเรนกา เเละเข้าเป็นพวกกับนาง เเปลกใจที่ว่า ท่านคานส์หายไปไหน?!?"

คิดได้ดังนั้นเกมมุทเริ่มหลับตาลงอีกครั้งเเล้วตั้งจิตสอดเเนม พุ่งสมาธิไปยังมอคจาเเละไตฮิมทันทีในใจพลางคิด

'อยากรู้เหลือเกินว่าท่านไตฮิมเเละท่านมอคจามาหาท่านกาสด้วยเรื่องอันใด!?'


-------------------------------------------------------------------------

จบบทที่ 17 ติดตามต่อตอนหน้านะคะ รับรองสนุกไม่เเพ้ตอนที่เเล้วๆมาค่ะ

บรีบรี