เพราะมนต์เเปลงกายของเรนกา จึงอาจทำให้เกิดความสับสนในการอ่านในบทนี้ ดังนั้นในบทนี้จึงมีความพิเศษจากบทอื่นๆ ที่ขอเเบ่งเรื่องออกเป็นสองกรุ้ปย่อยพร้อมเขียนกำกับเพื่อความเข้าใจที่ง่ายขึ้น

1. กรุ้ปบันไดหิน - มอคจาตัวจริง
2. กรุ้ปบันไดเชือก - เสาตัวจริง

----------------------------------------------------------------------
กรุ้ป 1 บันไดหิน - มอคจาตัวจริง

"ช่วยด้วย. ไฟไหม้ ไฟไหม้ ไฟไหม้!!!!!!!!!" เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นทั่วปราสาท เสียงตะโกนอื้ออึงจากทั้งทหารยามเเละสาวใช้ มอคจาที่กำลังอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นบนเตียงนอนในห้องพักของตนเองต้องรีบลุกขึ้นทันที มอคจาคิดในใจ 'อะไรกันนักหนานี่!!'

"ปัง... โครม!!" เสียงประตูเปิดอ้าฟาดกับกำเเพงเสียงดัง เสาเดินตรงปรี่เข้ามาหามอคจา "มอคจา ค่อกเเค่ก ...ควันเต็มไปหมด... ไฟไหม้ที่คลังเสบียงตอนนี้ ลามมาปราสาทตรงทางเข้าด้วยทำไงดี?!?!? เธอว่านี่เป็นอุบายของเรนกาใช่หรือไม่?!?! เราต้องรีบหนีเเล้ว!!!"

"ไป รีบลงไปที่ห้องโถงชั้นล่างกันเลย ผ่านทางบันไดหิน ด้านหลังห้องโถงมีทางออก" มอคจารีบบอกขึ้นด้วยความคุ้นเคย ทั้งนี้เป็นเพราะเค้ามักจะมาเล่นที่ปราสาทเเห่งนี้เป็นประจำในสมัยเด็ก เเม้เค้าจะไม่รู้ทางเข้านอกออกในทั้งหมด เเต่ก็นับว่าเค้ารู้ทางหนีทีไล่พอเอาตัวรอดสัก 50-60% ที่พอใช้ได้ในยามคับขัน

ทั้งสองรีบพุ่งตรงไปยังบันไดหินลงไปทางห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง ระหว่างทางทั้งคู่วิ่งไปชนกับเรนกาเข้าให้

"เจอท่านทั้งสองพอดีเลย เร็ว!! ไฟไหม้ปราสาทลามไปหมดเเล้ว เรารีบออกไปเร็ว!!"

--------------------------------------------------------------------------
กรุ้ป 2 บันไดเขือก - เสาตัวจริง

"ช่วยด้วย ไฟไหม้!!!!!!!"เสาตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย เสาซึ่งกำลังงัวเงียเพราะเป็นคืนเเรกที่เรียกได้ว่าได้นอนในที่ที่มีไว้สำหรับนอนจริงๆเป็นครั้งเเรกตั้งเเต่หลงมาในที่มิติวิญญาณเเห่งนี้

"เสา!! รีบไปเร็ว ตอนนี้ ไฟไหม้จากห้องของเรนกา ตอนนี้ลามทั่วทั้งชั้นบนเเละบริเวณบันไดทางเดินหินหมดเเล้ว คิดว่าตอนนี้เจ้าตัองลงไปกับข้าจากทางหน้าต่าง เร็ว!!" ว่าเเล้วมอคจาก็โยนเชือกที่เตรียมมาลงไปทางหน้าต่างของเรือนรับรอง จนไปถึงพื้นดิน

"ท่านมีเวลาหาเชือกตอนไหนนี่?!!" เสาถามด้วยความสงสัย พลางคิดว่ามอคจามีบางอย่างเเปลกๆไป

"ข้าเพิ่งขอมาจากทหารยามก่อนเข้ามาห้องเจ้าเสา... อ้าวเจ้ามัวรีรออะไร ไปเร็ว ข้าจะไต่ลงไปก่อน เจ้ารีบตามข้ามา

ทั้งสองค่อยๆปีนหนีควันไฟออกจากทางหน้าต่าง.. ควันลอยไปทั่ว ทั้งสองไต่ออกทางหน้าต่าง พลางสำลักควันค่อกเเค่ก ค่อกเเค่ก!!"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ข้าอยู่บนนี้!!" เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากด้านบนของปราสาท ทั้งมอคจาเเละเสาเงยหน้าขึ้น พบว่าที่เเท้คือ เรนการ้องเรียกให้ช่วย!!!!
------------------------------------------------------------------------
กรุ้ป 1 บันไดหิน - มอคจาตัวจริง

ระหว่างที่มอคจาพาเสาลงมาทางบันไดหินเพื่อไปตรงห้องโถงใหญ่ พลางได้สติฉุกคิดคิดกับตนเองได้ว่า ในระหว่างที่สอนให้ยัยมนุษย์เรียนวิชาจิตต่อจิต

"ในระหว่างที่เราทั้งคู่อยู่ที่นี่ วิธีโทรจิตที่ข้าสอนนอกจากจะช่วยให้เราสื่อสารกันได้ในยามคับขันเเล้ว ประโยชน์อีกอย่างคือเจ้าจะต้องใช้พลังจิตของเจ้าสื่อสารกับข้าเสมอ
เพราะนังอสรพิษเรนกามันเจ้าเล่ห์เเถมมีความเก่งกาจเรื่องมนต์เเปลงกายเป็นที่หนึ่งในโลกวิญญาณหากเราไม่ใช้การต่อจิตเพื่อพิสูจน์ตัวเราว่าเป็นตัวจริงหรือปลอม เราอาจโดนมันหลอก!!!!" นี่คือคำพูดที่มอคจาจำได้ว่าย้ำนักย้ำหนากับเสาเป็นสิบเป็นร้อยเที่ยวหลังจากที่เสาเรียนวิธีโทรจิตเเบบเร่งรัดกับเขา

ว่าเเล้วดังนั้น

'ยัยมนุษย์ ยัยมนุษย์ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่!?!?' มอคจาเริ่มใช้พลังจิตเชื่อมต่อกับเสาที่วิ่งอยู่ด้านหน้า เเต่กลับไม่พบจิตของเสาสื่อสารกลับ ขณะที่ทั้งสามกำลังสิ่งลงมาทางบันไดหินจนมาถึงหัองโถงชั้นล่าง

"นี่เจ้าเป็นใครกันเเน่ เจ้าไม่ใช่ยัยมนุษย์นี่!?!?"

เสาตัวปลอมได้ยินเช่นนั้น เริ่มเเสยะยิ้มส่งเเววเจ้าเล่ห์ เสียงที่เปล่งออกมากลับกลายเป็นเสียงหนักทุ้มของผู้ชาย

"เก่งมากมอคจา สมเเล้วเป็นภูติเเห่งโลกวิญญาณที่มีอายุขัยเทียบข้า" ใบหน้าของเสาตัวปลอมเริ่มกระเทาะออก เผยให้เห็นรูปโฉมด้านในที่เเท้คือ คานส์เเห่งเเรงอาฆาต!

"ฟุ่บ" มอคจารีบหายตัวทันที ตั้งจิตมุ่งไปหาเสา ในใจคิด 'ยัยมนุษย์ อย่าเพิ่งเป็นไรนะขอให้ทันด้วยเถอะ!!!'

"ฟุ่บ" คานส์เปลี่ยนตนเองเป็นลำเเสงสีม่วงมุ่งตามมอคจาไปในทันที

ทั้งสองทิ้งให้เรนกายืนรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ด้วยอารามตกตะลึง

-----------------------------------------------------------------------
กรุ้ป 2 บันไดเชือก - เสาตัวจริง

ระหว่างที่เสากำลังปีนบันไดเชือกลงมาพร้อมกับมอคจาเรนกา พลางฉุกคิดถึงคำสอนของมอคจาขึ้นมาได้ จริงสิมอคจาสั่งไว้ว่ายายงูเรนกาปลอมตัวเก่งไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นให้พยายามใช้จิตต่อจิตเพื่อทดสอบ

'มอคจา มอคจา ท่านได้ยินข้าหรือไม่!?!?' เสาพยายามใช้โทรจิตสื่อสารกับมอคจาหลายครั้ง เเต่ก็ไม่เป็นผล จวบจนไต่ลงมาจนถึงพื้นดิน

"ไป เสาเราออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเถอะ!!" มอคจาพูดขึ้น

"เธอไม่ใช่มอคจา มอคจาไม่เคยเรียกชื่อชั้นว่าเสา เธอเป็นใครกันเเน่?" มอคจาตัวปลอมได้ยินดังนั้น ใบหน้าเริ่มกระเทาะออก ใบหน้าของเรนกาที่ตอนนี้ยืนข้างๆมอคจาตัวปลอมก็กระเทาะออกเช่นเดียวกัน ทั้งสองเผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่ยากจะลืมเลือน

"คุณสิทธิ์!!! ติ่ง!!!! มาทำอะไรที่นี่?!?! เสาตะโกนขึ้นด้วยความดีใจสุดขีด ในที่สุดก็เจอเพื่อนที่พลดหลงกันเข้ามาที่มิติวิญญาณเเห่งนี้สักที

"มาฆ่าเเกงัย นังหมอโง่ !!" สิทธิ์ตะโกนขึ้น พร้อมใช้พลังจิตเค้นส่งไปที่ตัวของติ่ง "ชั้นพายายเเม่บ้านนี่มา เพื่อฆ่าเเกโดยเฉพาะ!" ลำเเสงสีม่วงส่งประกายออกมาจากท้องของติ่ง สักพักลำเเสงนั้นไล่ขึ้นมาผ่านทางช่องท้อง เรื่อยขึ้นมาจนถึงลำคอ จนถึงปาก จนติงอาเจียนออกมา ภาพที่เห็นทำให้เสาเกือบสิ้นสติ ภาพที่เสาเห็นเป็นวิญญาณผู้หญิงตนหนึ่ง ขาขาด ตรงบริเวณอวัยเพศกลวงโบ๋ มือถือมีดยาว เตรียมพุ่งมาที่ตัวเธอ จังหวะที่วิญญาณตัวนั้นจะกระโดดมาขย้ำตัวเธอ

"ฟุ่บ!!!! ยัยเบื้อก หลบไป!!!" มอคจาปรากฏตัวขึ้นมาจากอากาศ พร้อมต่อยเข้าที่ใบหน้าของวิญญาณตนนั้น วิญญาณกลิ้งล้มไปตามพื้นดินไม่เป็นท่า

จังหวะนั้นเอง ลำเเสงสีม่วงพุ่งตรงลงมาที่มอคจาเเละเสายืนอยู่

"อย่าหวังจะช่วยนังมนุษย์ดวงจิตบริสุทธิ์นี่ได้เลย!!" คานส์ตะโกนพร้อมเปล่งพลังจิตเป็นลำเเสงสีม่วงสะกดมอคจาทำให้กระดุกกระดิกไม่ได้

วิญญาณผู้หญิงเห็นได้จังหวะรีบผลักตัวลุกขึ้น พร้อมตั้งท่าจะบินตรงมากัดที่หน้าของเสา ติ่งที่ตอนนี้เป็นอิสระหลังคายวิญญาณออกมาเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งเข้าไปที่เสาทำท่าจะขัดขวางหวังช่วยเสา

คานส์เห็นดังนั้นจึงใช้พลังฉุดขาติ่งให้ล้มลง

"ฆ่ามันเลย ฆ่ามัน กินมันซะ พ่อของชั้นต้องชดใช้!!! มนุษย์ทั้งมวลต้องชดใช้!!!" สิทธิ์ตะโกนขึ้นเมื่อเห็นวิญญาณอาฆาตกำลังจะไปกินเสาเกือบจะสำเร็จ

'มอคจาช่วยด้วย' เสาพลันส่งคลื่นโทรจิตไปหามอคจา

"บรึมมม!!!!' ลำเเสงสีเงินส่งเเสงเเว้บขึ้นไปทั่ว มอคจาใช้พลังเเยกจิตของตนเป็นสองส่วน ส่วนที่เเยกออกมาไปขวางระหว่างเสากับวิญญาณอาฆาต

วิญญาณอาฆาตไม่สนใจจิตเเยกของมอคจา กัดกินจิตเเยกของมอคจาที่เข้ามาขวางทันที

"บรึมมมมม" ลำเเสงครั้งที่สอง ดังขึ้น มอคจาตะโกนขึ้น " หนีเร็วเสา หนีเร็ว ข้าจะใช้พลังพาเจ้าหนี!!!"

"พาติ่งไปด้วย!!!" เสาร้องเสียงดัง ยังงัยก็ต้องพาติ่งไปให้ได้ เพราะความซึ้งใจที่ติ่งตั้งใจจะกระโดดเข้ามาช่วย กอปรกับความสงสารที่ติ่งต้องมาถูกสิทธิ์ข่มเหงในมิติวิญญาณเเห่งนี้

"เเว้บบบบบบบ" ทั้งมอคจา เสา เเละติ่ง......ทั้งสามหายไปพร้อมกัน
---------------------------------------------------------------
สิทธิ์ตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ที่มอคจา เสา เเละ ติ่งหายไปพร้อมกัน เขาหันหน้าไปยังคานส์หวังจะให้คานส์อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น

คานส์ไม่ตอบ กลับเบือนหน้าหนีพร้อมกลายร่างเป็นเเสงสีม่วง อีกทั้งยังหอบสิทธิ์หายตัวกลับมาที่ห้องโถงใหญ่

" นี่ เราพลาดโอกาสที่จะทำลายดวงจิตบริสุทธิ์ ล้างบางมนุษย์เเล้วหรือนี่ท่านคานส์?!?!?? สิทธิ์พูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เเละเสียดายกับโอกาสครั้งใหญ่ที่เพิ่งจะเสียไป พร้อมทำท่าหงุดหงิดเเละกระทืบเท้าเหมือนเด็กเพิ่งเสียรถของเล่น

คานส์เบือนหน้าหันมาทางสิทธิ์ พลางยิ้ม สิทธิ์คิดในใจเป็นครั้งเเรกที่เพิ่งเห็นท่านคานส์ยิ้มออกมาจนเด่นชัดเช่นนี้ ทั้งทั้งที่สิทธิ์คิดว่าเพิ่งจะพลาดโอกาสสำคัญไปเเล้วเเท้ๆ ทำไมท่านคานส์จึงยังใจเย็นอยู่ได้?

"ใครว่า เราเพิ่งจะหลอกพวกมันสำเร็จต่างหาก!!!!" คานส์ตอบ

"ไม่เพียงเราจะสามารถทำลายพลังวิญญาณของมอคจาให้ลดลงได้ครึ่งหนึ่ง บัดนี้เรนกาน้องข้าอยู่กับมอคจาเเละนังดวงจิตบริสุทธิ์นั่นเเล้ว เเผนของเรนกานี่มันช่างเยี่ยมจริงๆ 5555!" คานส์พูดไม่ทันขาดคำ ใบหน้าของเรนกาที่กำลังยืนอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ก็เริ่มกระเทาะออก เผยให้เห็นใบหน้าข้างในเป็นติ่ง!!!!!

----------------------------------------------------------
จบบทที่ 10 ติดตามต่อตอนหน้านะคะ

บรีบรี