ผมที่ต้องลมของเธอ พัดมาโดนไหล่ซ้ายของฉัน
และนั่นคือสิ่งที่ฉันเรียกมันว่าความสุข

ดวงตาของเธอทำมาจากอะไร  
ฉันมองเห็นดวงดาวสุขสว่างอยู่ในดวงตาของเธอ 
ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอพูด
ดาวดวงนั้นมันส่องสว่าง ไม่ใช่แค่ในตาของเธอ 
แต่รวมถึงในใจของฉันด้วย 

เธอมาจากไหน 
เธอเหมือนเพลงที่ฉันไม่เคยฟัง 
เหมือนดวงจันทร์ที่ฉันไม่เคยคิดจะทำความรู้จัก 
เหมือนท้องฟ้าที่ฉันไม่คิดจะแหงนหน้าไปมอง 
อยู่ดี ๆ วันหนึ่ง ฉันตัดสินใจฟังเพลงนั้น
ตัดสินใจแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทั้งกลางวันและกลางคืน 
ทำโดยไม่รู้สึกตัว
รู้สึกโดยไม่รู้สึกตัวเช่นเดียวกัน 

ดวงจันทร์ 
สีขาวอมเหลืองนวลที่ส่องประกายออกมา 
มันอบอุ่น สบายตา สบายใจ  
แค่ได้มอง กว่าจะรู้ตัวว่าเอื้อมไม่ถึง 
ก็ตอนที่เราตัดสินใจเอื้อมมือออกไป 

บางครั้งฉันรู้ว่าเธอไม่พอใจ 
บางครั้งฉันรู้ว่าเธอมีอะไรในใจแต่ไม่พูดมันออกมา
ฉันถามเธอทุกครั้งนั่นแหละ 
ทั้งที่รู้ว่า เราต่างรู้ดีพอ ๆ กันว่าเธอจะไม่มีวันยอมพูดมันออกมา
เพราะไม่มีถ้อยคำใดในโลกนี้อธิบายหรือเรียบเรียงความรู้สึกทั้งหมดของเธอได้ 
เช่นเดียวกับที่ ไม่มีคำใดในโลกนี้ได้รับการอนุญาตให้ทำร้ายจิตใจใคร 
เธอจึงไม่เลือกที่จะพูดมันออกมา 

ในหนึ่งวันมีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้น 
เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เศษผงของเรื่องเล่า ความจริง 
รวมทั้งสิ่งที่เราฝัน
ร่างกายของเราเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน
ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
แต่บางทีเราก็รู้สึกว่ามันเล็กน้อยเกินกว่าจะหยิบยกขึ้นมาใส่ใจ 
และเปิดเผยออกไปในบทสนทนา
บ่อยครั้งที่ฉันจำอะไรได้บางอย่างที่เกิดขึ้น ณ เวลานั้นได้ 
น้อยกว่าอากาศของวันนั้น สีของวันนั้น เสียงของวันนั้น
หรือความเงียบของเธอในวันนั้น 

ถ้าเธอจะถามฉันว่าฉันจำอะไรได้บ้าง 
ฉันอยากให้เธอถามว่า “ฉันเคยลืมอะไรบ้าง” จะดีกว่า 

เท่าที่จำได้ ฉันจะมีเธออยู่ข้างกายเสมอในเวลาที่ต้องการ
ซึ่งจะว่าไปแล้ว มันคือแทบจะตลอดเวลา
เธออาจจะไม่ได้มายืนอยู่ข้าง ๆ แบบที่เห็น 
หรือจับต้องได้อย่างชัดเจน 
แต่ฉันก็สามารถคิดถึงเธอในแบบที่เธอเป็นได้ 
แจ่มชัดในทุกรายละเอียด ผิว ผม รอยยิ้ม เสื้อผ้า คำพูด 
หรือน้ำเสียงที่เธอใช้ในช่วงเวลานั้น
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย 

บางครั้ง 
เวลาที่ฉันไม่มั่นใจ ฉันจะมองดูทางซ้ายของตัวเอง
และเห็นเธออยู่ตรงนั้น ส่งยิ้มให้เหมือนการปลอบใจ 
มีบางอย่างเชื่อมโยงด้านซ้ายของฉันไว้กับตัวตนของเธอ
มันอาจจะเป็นสัมผัสจากเส้นผมที่ถูกลมพัดในวันนั้น 
หรืออาจจะเป็นเพราะหัวใจที่อยู่ข้างซ้ายของฉันเอง 

สิ่งที่ขาดหายไป ก็ยังคงหายไปอยู่อย่างนั้น
แต่ความเจ็บปวดก็รู้สึกสมจริง 
จนเกินกว่าจะปฏิเสธได้ว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น 
เหมือนเช่นที่ฉันกำลังเจ็บปวดเหลือเกิน
กับด้านซ้ายที่หายไป  

ฉันวนเวียนกลับไปหาเธอในที่เดิม 
เหมือนวิญญาณเร่ร่อน 
ดื้อดึงที่ยังคงสิงสู่ติดอยู่กับที่ 
จนเธอต้องออกปากไล่ 

ชีวิตที่ไม่มีเธอเป็นชีวิตที่ดี 
แต่ถ้าไม่เคยมีเธอมาก่อนเลย
ชีวิตคงไร้ความหมาย 
และวันเช่นนี้คงไม่มาถึง
เธอคือคนที่ฉันรู้สึกขอบคุณตลอดเวลา

สุดท้ายฉันก็ไม่ต่างจากคนอกหักทั่วไป 
เมามาย หลั่งน้ำตา ทิ้งตัวลงนอนอยู่ที่ห้องเพื่อนซักคน 

ฉันยอมรับว่านี่ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง 
โลกมีความอบอุ่นอ่อนโยนมากกว่านี้ที่เราจะหาได้ 
แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ ฉันเหนื่อยกับคำถามว่าทำไม ทำไม ทำไม
โดยไร้คำตอบ ฉันไม่อยากเล่าให้ใครฟังซ้ำ ๆ อีกแล้ว 
เพราะมันค่อนข้างจะน่าผิดหวังเวลามีคนถามว่าเป็นไงบ้าง 
แล้วฉันไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปดี 

ฉันคาดหวังอะไรนักหนากับชีวิต 
ฉันคาดหวังอะไรนักหนากับการพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ 
ทุลักทุเล โดดเดี่ยว มีเพียงเราที่นั่งอยู่ตรงนี้
เบื้องหน้ามีแก้วน้ำเปล่า แค่จะดื่มแอลกอฮอล์ในเวลาแบบนี้ ฉันยังไม่กล้า 

ฉันถูกบังคับให้จับจ้องกับความผิดตัวเองทุกคืน 
ฉันยังคงมองหาข้อผิดพลาดของตัวเองเสมอ
ฉันพลาดอะไรไป ฉันทำผิดตรงไหน
ทำไมวันนี้จึงเป็นแบบนี้ 

ในตอนที่ฉันเริ่มเขียนตอนนี้ขึ้นมา 
ตัวฉันนั่งอยู่ที่ไหนซักที่ในเมืองนาโกยา 
เรียบเรียง พิมพ์ซ้ำ ลบไป ลบมา 

ทำไมต้องเป็นนาโกยาของคนอื่น 
ทำไมไม่ใช่นาโกยาของฉัน 

ตอนนี้เวลาตีสอง
ห้องน้ำนั่นอยู่ไม่ไกลสำหรับคนปกติ 
แต่ทันทีที่มีฤทธิ์ยาต่าง ๆ ในเส้นเลือด 
ระยะทางจะยืดยาวขึ้น
เหมือนไม่รู้จักจบสิ้น 

‘มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้นแหละที่ยังคงอยู่’
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดตอนอ้วกออกมาจนหมดเนื้อหมดตัว 
หนาวสั่น ชื้นเหงื่อ รูดไถลลงไปกับพื้นห้องน้ำ 

วันนี้ฉันมาห้องน้ำทัน 
และอ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุงทั้งที่ยังไม่เมายามาก 
“ไหวมั้ย”
ฉันอยากหัวเราะเพราะสมเพจตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้
‘ไหวมั้ย’
ไม่ไหวหรอก ชีวิตมนุษย์ผู้อยากได้ความรักสักครั้ง 
ไม่สมควรถูกย่ำยีจนตกต่ำเช่นนี้ 
และฉันก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับที่ปลดทุกข์อันแสนสกปรกนั้น 

แด่เธอ คนที่ฉันรู้สึกขอบคุณอยู่เสมอ
เธอไม่รู้หรอกว่าเธอได้ให้อะไรฉันมากมายขนาดไหน
ฉันน่ะเขียนถึงเธอ แต่ไม่รู้จะถึงเธอหรือป่าว