มันเป็นช่วงเวลาฝนตกที่เรื่องราวต่างๆ ไหลย้อนเข้ามาในความนึกคิด เรามักจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อฝนตก ได้แหงนหน้าดูดาว และอยู่ในอควาเรียม ตอนนี้ความคิดของมันสโลวพอๆ กับการเคลื่อนตัวของรถราที่ทอดตัวเรียงรายอยู่บนท้องถนนในวันฝนตก มันหมุนไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปและหยุดอยู่ที่ช่วงเวลา....

เมื่อ 5 ปีที่แล้ว

วันเวลาที่เรากับเขาเคยมีร่วมกัน นึกแปลกใจทุกครั้งว่าทำไม 'แฟนเก่า' คนนี้ถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกมากนัก ทั้งที่หลังจากเลิกกัน เราก็คุยกับคนอื่นๆ

นึกถึงช่วงเวลาวันนั้น ช่วงเวลาที่ฝนตกเหมือนเช่นวันนี้ วันที่เดินไปเรียนพิเศษด้วยกันภายใต้ร่มสีชมพูลายจุด ที่เขาซื้อให้และเราก็ยังคงใช้อยู่

เพราะร่มไม่ได้ใหญ่เสียเท่าไหร่ เลยเดินเบียดกันแนบชิด จำไม่ได้ว่าเขาเขินไหม แต่เราโคตรเขิน ต่างใ่ายต่างเดินเงียบๆ เคียงกันไป แต่มันไม่อึดอัดเลย

เขาดูแลเราดีมากนะ และเราก็มั่นใจว่าดูแลเขาได้ดีเหมือนกัน คอยเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายซึ่งกันและกัน เข้าใจกัน มีง้องอนทะเลาะบ้างตามปกติ มีบางเรื่องที่ย้อนนึกไปแล้วดูบ้าบิ่น เรียกได้ว่าผ่านอะไรด้วยกันมาพอสมควร

.

จนวันหนึ่งเดินมาสุดทาง เพียงเพราะเราถามเขาว่า 'รักกันเหมือนเดิมไหม' เขาตอบแค่ 'ไม่รู้' แค่คำตอบนี้ก็ทำให้เราตัดสินใจบอกเลิกไป แต่มันกลายเป็นเราซะเองที่เสียใจ ร้องไห้อยู่หลายเดือน ง้อขอกลับไปคืนดีเสียด้วยซ้ำ

มันเป็นเรื่องไร้สาระมากที่ตอนนั้นเอาแต่ตั้งคำถามว่า 'ทำไม?' ทำไมถึงทำกันแบบนี้ เราทำอะไรผิดวะ เราไม่ดีตรงไหน โคตรฟุ้งซ่าน โทษความรัก โทษเขา ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ตีโพยตีพาย ขุดเรื่องต่างๆ มาคิดเล็กคิดน้อย

.

วันเวลาผ่านไป เราเพิ่งตระหนักรู้ว่า จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เราไม่ได้ทำอะไรผิด ความรักไม่ได้ทำอะไรผิด แต่มันแค่...

 'หมดรัก'

เขาแค่หมดรักเราแล้ว ฉันแค่ยังรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว ความรักของเรามันแค่ไม่เท่ากัน ไม่มีใครเป็นคนผิด มันแค่เรายังรัก ยังยอมรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นแค่เท่านั้น

น่าเสียดายที่เพิ่งเข้าใจในวันที่เราและเขาอยู่ในสถานะที่ยากจะติดต่อกัน มันไม่ได้เป็นเพราะระยะทางหรือคนใหม่ของแต่ละฝ่ายหวงห้าม แต่มันเป็นเพราะเราปล่อยให้เวลาเกือบหนึ่งปี สร้างช่องว่างระหว่างเรา มันเป็นช่องว่างที่กว้างมาก และยังยากที่จะเติมเต็มให้แคบลง

.

ผ่านมาห้าปีแล้ว ช่องว่างมันยังคงอยู่ แต่พื้นที่มันลดลงตามกาลเวลา 

อันที่จริง ลึกๆ แล้วมันเหมือนยังคุ้นเคยกันนะ แต่มันเป็นความคุ้นเคยในสถานะของ 'ความทรงจำ' เท่านั้นเอง 

.

เปื่อย