แต่แขนก็ด้วย หวังอี้ป๋อเริ่มคิดหนัก

เขามักจะเข้าไปตีอีกฝ่ายก่อนอยู่บ่อย ๆ เพื่อให้ตัวเองหยุดความคิดแปลกประหลาดที่เป็น โดนตีกลับมาแรง ๆ ซักทีสองทีเผื่อจะได้สติขึ้นมาบ้าง

แต่ไม่ได้ผลเลย

หวังอี้ป๋อกลับมานอนคิดทบทวนตัวเองอยู่คนเดียว คำตอบที่ได้คืออยากจับดูซักครั้ง แบบจริงจังที่ไม่ใช่ตีเล่น อาจจะใกล้เคียงกับคำว่าโรคจิตแต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ไม่น่าจะนอนหลับลง

"คัท! เล่นให้มันดูคลุมเครือกว่านี้หน่อยเสี่ยวป๋อ"

หวังอี้ป๋อตอบรับสั้น ๆ อย่างเข้าใจ พลางคิดว่านี่ยังไม่คลุมเครืออีกหรอ หรือจะต้องเล่นให้เยอะกว่านั้นอีกสักหน่อย

สุดท้ายก็ยังโดนสั่งคัท ยังไม่ถูกใจอยู่ดีจนหวังอี้ป๋อเริ่มเครียด เซียวจ้านที่นอนเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของหวังอี้ป๋อเริ่มบ่นปวดเอวปวดแขนปวดขาตามประสา ทำเอาหวังอี้ป๋อยกยิ้มขำ พอดีกับที่ผู้กำกับเข้ามาคุย

"นายต้องเล่นให้น้อยกว่านี้นะ"

หวังอี้ป๋อทำหน้างง แต่เซียวจ้านพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ยิ่งทำให้เขางงหนักกว่าเก่า

"แล้วที่ให้คลุมเครือล่ะครับ"

"อ่า.. ฉันหมายถึงช่วยลดลงมาหน่อย ให้มันคลุมเครือไม่ใช่ให้มันชัดเจนขนาดนั้น"

"....." 

"สายตานายมันออกเยอะไปเหมือนเวลานายมองเซียวจ้าน ไม่ใช่วั่งจีควรจะมองเว่ยอิงน่ะสิ"

หวังอี้ป๋อจนปัญญาเพราะไม่รู้ว่าตัวเองมองเซียวจ้านยังไง รู้แค่เขาก็แสดงไปตามปกติ

"แล้วมือนั่นน่ะ คัทนานแล้วนายยังไม่หยุดลูบแขนเขาอีกหรอ"

หวังอี้ป๋อชะงัก เดตแอร์โดยสมบูรณ์