น่าตลกดีที่ฉันเรียนคณะที่ต้องเขียนนั่นเขียนนี่เยอะเป็นพิเศษใส่ไข่ แต่พอให้มาเขียนบันทึกเกี่ยวกับตัวเองจริง ๆ ดันเขียนไม่ค่อยได้เสียอย่างนั้น เอาเป็นว่า ฉันไม่ถูกกับการเขียนเชิงสร้างสรรค์แล้วกัน แถมภาษายัง "นมเนย" (อาจารย์พูดอย่างนั้นตอนฉันเรียนวิชาแปล) อีกต่างหาก แต่โพสต์นี้เป็นบันทึก(ไม่ค่อย)ส่วนตัว เพราะอย่างนั้นฉันจะเขียนอะไรก็ได้ เขียนไปเลย เขียนไปเรื่อย ๆ แค่นี้ก็ออกจากคอมฟอร์ตโซนมากแล้ว

กลับมาที่คำถาม "แล้วไงต่อ" ถึงทางบ้านจะช่วยเหลือด้านการเงินได้ ฉันสามารถอยู่แบบไม่ต้องทำอะไรไปอีกพักใหญ่ แต่ฉันก็เป็นคนอยู่นิ่งไม่เป็น เวลาว่างต้องหาอะไรทำ บางครั้งถึงขั้นบ้างานเลยทีเดียว เพราะอย่างนี้แหละ เวลาว่างมาก ๆ เลยรู้สึกเคว้ง ตอนนี้ก็ไม่เหมือนกับสมัยเรียนที่ยังมีเป้าหมายหรือเดดไลน์ให้ "ทำอะไร" เสียหน่อย ถึงฉันจะอ่านหนังสือจบกี่เล่ม จะเล่นเพลงใหม่ ๆ ได้กี่เพลง แต่คนเราจะอ่านหนังสือกับเล่นดนตรีเป็นงานอดิเรกตลอดไปไม่ได้หรอก ฉันตั้งใจว่าจะเทคแกปเยียร์ก็จริง แต่ยังมีความคิดส่วนหนึ่งผุดขึ้นมาว่า "แกไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน ไร้ค่าที่สุด" ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นนิสัยส่วนตัว อีกส่วนหนึ่งอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าและวิตกกังวลที่ฉันรักษามาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไร ฉันเข้าใจว่าที่บ้านอยากให้พักผ่อนเพราะโรคจิตเวชที่ว่าจะได้ดีขึ้น แต่ฉันก็ยังตีกับตัวเองทุกวัน ทำอะไรก็เครียด ไม่ทำอะไรก็เครียด ทำไมกัน

บางครั้ง--ไม่สิ หลายครั้ง ฉันก็เหนื่อยที่จะต่อสู้กับความคิดลบ ๆ ของตัวเอง ฉันควรจะดีใจที่เรียนจบ เป็นอิสระจากการศึกษา แต่ไม่เลย ฉันเครียด กังวล ซังกะตายจนมานั่งเขียนระบายอารมณ์ตัวเองในนี้ ฉันไม่ค่อยอยากระบายอารมณ์ในโซเชียลมีเดีย มันดูไปขัดความสุขของเพื่อน ๆ ทั้งในชีวิตจริงและออนไลน์ ฉันเกรงใจน่ะ

ตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีคำตอบให้กับ "แล้วไงต่อ" แต่ฉันหวังว่าฉันจะได้ทำอะไรบางอย่างที่มีคุณค่ากับตัวเองในอนาคตอันใกล้

...ไม่สิ ไม่ต้องหวัง แต่ต้องลงมือทำ 

ตอนนี้พักผ่อนก่อนก็ดี ไม่ควรเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นขนาดนั้น อยู่เฉย ๆ ก็คือ "ทำอะไร" แล้วล่ะ

(เขียนไปเขียนมาก็ได้คำตอบให้กับตัวเองซะงั้น การเขียนนี่มหัศจรรย์เนอะ)