เธอกำลังออกมาเปิดประตูหน้าร้าน เมื่อเห็นคนมากมายรวมตัวกันอยู่ที่ตึกร้างสุดหัวมุมถนน

ตึกที่ว่าตั้งอยู่นานมากแล้ว เธอเคยเห็นตั้งแต่สมัยที่ยังทำงานอยู่ ผ่านมาแถวนี้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว จนกระทั่งตัดสินใจมาเปิดร้านอยู่ที่นี่ ตึกสูงไม่กี่ชั้นแต่มืดสลัวตลอดเวลา แผ่รังสีข่มขู่คุกคามแม้ในเวลากลางวันแสกๆ ยิ่งเวลากลางคืนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ช่วงแรกๆ ที่ย้ายมาเธอก็นึกหวั่นใจ แต่ป้าขายอาหารตามสั่งร้านข้างๆ ผู้อยู่แถวนี้มาหลายสิบปียืนยันว่าก็แค่ตึกที่เคยเป็นห้างเล็กๆ ถูกสั่งให้ปิดไปเพราะการก่อสร้างไม่ได้มาตรฐาน ทำให้โครงสร้างอาคารไม่ปลอดภัย แนวรั้วที่กั้นไว้มีป้ายผ้าใบขาดแหว่งวิ่นมอซอจนไม่รู้สีเดิมติดอยู่ ตัวหนังสือเลือนรางแต่ยังพออ่านได้ความว่าห้ามบุกรุก แม้จะไม่ค่อยได้ผลนัก แต่ก็ไม่เคยมีข่าวร้ายแรงอะไร แม้เธอไม่ค่อยวางใจนักในช่วงแรก แต่ก็ค่อยๆ คุ้นชินกับตึกนี้ไปในที่สุด

“เขามุงอะไรกันน่ะป้า”เธอถามแหล่งข่าวเจ้าประจำที่พึ่งพามาตลอดตั้งแต่เพิ่งมาเปิดร้าน

“มีข่าวลือว่าพบศพอยู่ในตึกน่ะ ทีนี้คงได้รื้อตึกจริงๆ ซะทีแล้วล่ะมั้ง” คุณป้าตอบก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่ใส่ใจนัก “เที่ยงนี้จะกินอะไรล่ะ”

เธอบอกรายการอาหารประจำไป แล้วเดินเข้าร้าน เพื่อนของเธอยังมาไม่ถึง ส่วนผีเฝ้าร้านกำลังลำเลียงขนมออกจากตู้เย็น เขาหันมาถามเธอตอนที่เธอเดินเข้ามา “มีอะไรหรือเปล่า”

นัทโผล่พรวดเข้ามาทางประตูด้านหลังร้าน “แก เขาลือกันว่าเจอศพที่ตึกร้างแหละ”

ผีประจำร้านดูสนใจขึ้นมาทันที “ตึกร้าง?” เธอพยักหน้ารับ “ตึกที่หัวมุมถนน อย่าบอกนะว่าไม่เคยเห็นเลย”

เขาจะไปจำได้ยังไง วันแรกที่มาถึงร้านสติกว่าครึ่งของเขาหายไปกับแอลกอฮอล์แล้วนะ “ผมจำไม่ได้หรอก วันนั้นดื่มไปกี่ขวดยังจำไม่ได้เลย”

“แล้วตอนนั้นนายโผล่มาแถวนี้ได้ยังไงล่ะ” นัทถาม “ทางเชื่อมต่อมาจากไหน”

เขานิ่งนึกพักใหญ่ จำได้ลางๆแค่ว่าออกมากับบรรดาวิญญาณทั้งหลาย รู้ตัวอีกทีก็กำลังกระดกดื่มขวดแล้วขวดเล่าย้ายร้านไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นก็เป็นสีสันพร่าเลือนหมุนติ้วก่อนจะเป็นอาการปวดหัวแทบระเบิดในเช้าวันต่อมา

เขาเปิดประตูตู้เย็น ไอเย็นฉ่ำลอยออกมาปะทะหน้าคล้ายกับไอเย็นที่โชยออกมาให้เข้าก้าวเข้ามาที่นี่ในวันนั้น หยิบเอาขนมเค้กก้อนสุดท้ายออกมาให้เธอเอาออกไปวางไว้ที่ตู้โชว์

ถึงเวลาเปิดร้านแล้ว นัทออกไปเฝ้าหน้าร้าน ส่วนเธอยังอยู่ในครัวต่อ บรรยากาศห้องครัวตกอยู่ในความเงียบงัน เขาเอ่ยปากออกมา “วันนี้ไม่เตรียมขนมหรือ”

“คืนนี้ลองไปที่นั่นดูสิ” เธอตอบไม่ตรงคำถาม ลุกไปเปิดตู้ส่วนผสมหยิบแป้งออกมา ไม่ได้เรียกให้เขาช่วยเหมือนเคย