เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาต้องเล่าเรื่องราวของตนเอง

สตรีตรงหน้ายืนนิ่งฟังเขาจนจบ ทำสีหน้าสงสัยเมื่อเอ่ยชื่อนัท ดูมีสีหน้าผ่อนคลายลงชั่วขณะเมื่อรู้ว่าหลานรักมีเพื่อนดีช่วยดูแล หากแต่สายตาที่ส่งมาให้กับเขายังคงความระแวงไว้เช่นเดิม

“สรุปว่า เธอไม่เคยรู้จักฮุยมาก่อนเลยแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน แถมจะไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แบบนี้มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ” เธอลดเสียงลงบ่นกับตัวเอง “อันตรายจริงๆยายฮุยนี่ไม่ระวังตัวเลย นัทอะไรนี่ก็ด้วย”

“ที่ผมไม่รู้จักเธอมาก่อน เป็นเรื่องที่ผมทำอะไรไม่ได้”เขาเถียง “แต่ผมก็ทำตัวให้เธอไว้ใจ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีมาตลอด หลานของคุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตัดสินใจเองได้ อย่าคิดแทนเธอหน่อยเลย”

อีกฝ่ายน้ำตารื้น ริมฝีปากสั่นเทากลั้นก้อนสะอื้น“..อีกแล้วสินะ ฉันผิดอีกแล้วสินะ” ร่างสั่นเทางอตัวเงาร่างเริ่มพร่าเลือน

“เดี๋ยว ผมขอโท..” ช้าไปแล้ว ร่างตรงหน้าหายวับไปเสียแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอมาที่ร้านในสภาพอิดโรย ใต้ตาบวมช้ำ ส่วนเพื่อนของเธอตามมาหลังจากนั้นไม่นานนัก

“เดี๋ยวฉันดูหน้าร้านให้ วันนี้แกอยู่ข้างในเถอะ”นัทว่าก่อนจะเดินออกจากครัวไป

ห้องครัวตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่งก่อนเธอจะหันมาฝืนยิ้มให้เขา “เมื่อวานนี้ขอโทษทีนะ”

เขาตบไหล่เธอเบาๆ “คุณดีขึ้นบ้างหรือยัง”

“บอกยาก” เธอหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง “นัทคงบอกคุณไปบ้างแล้วมั้งว่าฉันสนิทกับป้ามาก... หรือจะพูดว่าเคยสนิทดีนะ”

“ถ้าคุณอยากจะเล่า ผมก็พร้อมจะฟัง”

เธอเล่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและป้าของเธอให้เขาฟัง รวมถึงสาเหตุที่ทำให้เหินห่าง “ถ้าย้อนกลับไปได้ ฉันคงไม่พูดอย่างนั้น” เธอว่า สองมือนวดคลึงที่หัวตา “ถ้าฉันอดทนอีกหน่อย ถ้าฉันยอม..” เสียงของเธอแผ่วปลาย “จะมาพูดตอนนี้ก็แก้อะไรไม่ได้แล้ว”

“ผมคิดว่าการที่คุณเลือกเป็นตัวของตัวเองไม่ใช่เรื่องผิด” เขาพูด “คุณเคยพูดเองนะว่าตอนนี้คุณคิดว่าคุณโชคดี ถ้าตอนนั้นคุณไม่พูด ตอนนี้คุณคง..ทอ-ระ??.. เอ่อ sufferเรื่องงาน”เธอพอจะยิ้มออกมาได้ “ส่วนคุณป้าของคุณ ก็คงไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ที่จริงคุณป้าก็คงอยากขอโทษคุณเหมือนกัน”

เธอนิ่งไป “เรื่องนั้นคนที่รู้ดีที่สุดก็พูดไม่ได้แล้วล่ะ” เธอตอบ ก่อนจะตัดบทด้วยการลุกไปหยิบแป้งลงมาจากชั้น“ลองทำซินนามอนโรลอีกรอบกันมั้ย?”