เคยคิดว่าชีวิตตัวเองไปสุดได้เท่าไหร่ 

คิดมั้ยว่าสักวันตัวเองจะวิ่งไปกรี๊ดที่ริมทะเลในเดือนมกราคมแล้วตะโกนว่าอีพระเจ้า สาระแน อะไรแบบนี้ 

ถ้ายังไม่คิด 

คิดซะ 

บางทีชีวิตมันก็ไปสุดได้ขนาดนี้แหละ 

“อีพระเจ้า” 

“....”

“สาระแน!!!!!!!”

โอเค และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องบ้า ๆ เรื่องนี้ 

ฉัน -- ในวัย 24 ปี -- อกหักครั้งแรก -- โดนทิ้งครั้งแรก -- โดนนอกใจครั้งแรก -- ประสาทแดกที่ไม่ใช่ครั้งแรก 

แตกสลายชิบหาย 

และกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมหาดป่าตอง ที่ไม่มีใครสักคนเพราะพิษโรคระบาด ทำให้ชาวต่างชาติที่เป็นนักท่องเที่ยวหลักของที่นี่หายไปทั้งหมด นั่นทำให้ตอนนี้นอกจากฉันที่กำลังสะอึกสะอื้นเป็นบ้าเป็นหลัง ก็มีเพียงเรือตกหมึกที่กำลังกะพริบอยู่ไกล ๆ กับดาวไม่กี่ดวงบนท้องฟ้า กับลมหนาวที่พัดมาทั้ง ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอยู่ในชุดสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น

และเธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น 

ที่ไหนสักแห่งในความทรงจำ 

พอเห็นหน้าเธอปุ๊บ 

น้ำตามันก็ไหลปั๊บ 

“ไอ้ควาย” เสียงตะโกนตอนนี้ฟังดูประหลาดพิลึก และเอาจริง  ๆ ฉันก็ไม่ว่าหรอกถ้าเกิดมีใครเดินผ่านไปผ่านมาแล้วจะมองมาที่ฉันแล้วจะคิดว่าเป็นคนบ้า เพราะเอาเข้าจริง มันก็ไม่ต่างอะไรเท่าไหร่ 

เพราะโกรธจนแทบบ้า 

‘รู้ใช่ปะ ว่าหมู่บ้านเขาไม่ให้แตะตัว ไม่งั้นผิดผี’

‘โดนจับแต่งงานแน่’

‘ก็เออดิ’ 

เพราะความรู้สึกที่เหมือนว่าเธอทำให้ทุกอย่างดูไม่ใช่เรื่องจริง มันแล่นเข้ามาให้หัวใจเจ็บปวดจนแทบคลั่ง คนเรามันหมดรักกันง่ายขนาดนี้ได้ยังไงวะ หรือเป็นเพราะว่าพวกเราใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพมหานคร เมืองที่คนยิ่งอยู่ยิ่งเป็นบ้า เมืองที่ความวุ่นวายทำให้หัวใจพวกเราสับสน 

เมืองที่ต้ั้งอยู่ในประเทศที่มีรัฐบาลที่ทำให้พวกเราบ่นว่าอยากตาย แต่ตายไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ประชาธิปไตยในมือ 

เมืองที่อยู่ภายใต้บริบทวัฒนธรรมที่กดทับพวกเราจนเกิดปัญหาสุขภาพจิต เมืองที่อัตราการฆ่าตัวตายและโรคซึมเศร้าสูงขึ้นทุกที 

เมืองที่แม่งปั่นป่วนและฟัคอัพ ที่เราสองคนอยากจะสร้างมันให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายถ้ายังเอาตัวเองไม่รอด อะไรมันจะไปดีขึ้นได้วะ 

เอาจริง ๆ นะ 

ถ้าเธอยืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ ในแบบที่ไม่ใช่ภาพความทรงจำ ฉันเองก็หวังว่าจะได้วิ่งเข้าไปต่อยเธอได้จริง ๆ 

แต่พอไอ้เรื่องดี ๆ ที่เราเคยทำด้วยกันมันโผล่ขึ้นมา 

ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย 

นอกจากร้องไห้เป็นหมา 

‘แต่จริง ๆ ถ้าแต่งงานกับยูเราก็โอเคนะ’

‘...เพ้อเจ้อปะเนี่ย’

‘อีกห้าปี ถ้ายังคบกันอยู่ แต่งงานกันนะ’ 

สุดท้ายเธอแม่งก็เพ้อเจ้อจริง ๆ 

เธอเดินจากไปแล้ว 

ทิ้งฉันไว้ตรงนี้ เสียใจจนแทบบ้า เสียใจจนไม่รู้ว่าที่รู้สึกอยู่มันแค่เพราะฉันเป็นพวกรู้สึกเยอะกว่ามนุษย์ปกติ หรือเสียใจเพราะเสียใจที่เธอไปรักคนอื่นแล้วจริง ๆ 

และเอาเข้าจริง

จนถึงตอนนี้ ฉันแม่งยังอยากให้เธอกลับมาอยู่เลยว่ะ 

เธอเข้ามาในชีวิตของฉันในปี 2020 และจากไปในปีเดียวกัน 

ไอ้เวรเอ๊ย 

คิดถึงชิบหาย 

ทำไมต้องยังรักอยู่ด้วยวะ