เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
GRAVITYsenseofthebitch
00 สาระแน อีพระเจ้า
  • เคยคิดว่าชีวิตตัวเองไปสุดได้เท่าไหร่ 

    คิดมั้ยว่าสักวันตัวเองจะวิ่งไปกรี๊ดที่ริมทะเลในเดือนมกราคมแล้วตะโกนว่าอีพระเจ้า สาระแน อะไรแบบนี้ 

    ถ้ายังไม่คิด 

    คิดซะ 

    บางทีชีวิตมันก็ไปสุดได้ขนาดนี้แหละ 


    “อีพระเจ้า” 

    “....”

    “สาระแน!!!!!!!”


    โอเค และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องบ้า ๆ เรื่องนี้ 

    ฉัน -- ในวัย 24 ปี -- อกหักครั้งแรก -- โดนทิ้งครั้งแรก -- โดนนอกใจครั้งแรก -- ประสาทแดกที่ไม่ใช่ครั้งแรก 

    แตกสลายชิบหาย 

    และกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมหาดป่าตอง ที่ไม่มีใครสักคนเพราะพิษโรคระบาด ทำให้ชาวต่างชาติที่เป็นนักท่องเที่ยวหลักของที่นี่หายไปทั้งหมด นั่นทำให้ตอนนี้นอกจากฉันที่กำลังสะอึกสะอื้นเป็นบ้าเป็นหลัง ก็มีเพียงเรือตกหมึกที่กำลังกะพริบอยู่ไกล ๆ กับดาวไม่กี่ดวงบนท้องฟ้า กับลมหนาวที่พัดมาทั้ง ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอยู่ในชุดสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น

    และเธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น 

    ที่ไหนสักแห่งในความทรงจำ 

    พอเห็นหน้าเธอปุ๊บ 

    น้ำตามันก็ไหลปั๊บ 


    “ไอ้ควาย” เสียงตะโกนตอนนี้ฟังดูประหลาดพิลึก และเอาจริง  ๆ ฉันก็ไม่ว่าหรอกถ้าเกิดมีใครเดินผ่านไปผ่านมาแล้วจะมองมาที่ฉันแล้วจะคิดว่าเป็นคนบ้า เพราะเอาเข้าจริง มันก็ไม่ต่างอะไรเท่าไหร่ 

    เพราะโกรธจนแทบบ้า 


    ‘รู้ใช่ปะ ว่าหมู่บ้านเขาไม่ให้แตะตัว ไม่งั้นผิดผี’

    ‘โดนจับแต่งงานแน่’

    ‘ก็เออดิ’ 


    เพราะความรู้สึกที่เหมือนว่าเธอทำให้ทุกอย่างดูไม่ใช่เรื่องจริง มันแล่นเข้ามาให้หัวใจเจ็บปวดจนแทบคลั่ง คนเรามันหมดรักกันง่ายขนาดนี้ได้ยังไงวะ หรือเป็นเพราะว่าพวกเราใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพมหานคร เมืองที่คนยิ่งอยู่ยิ่งเป็นบ้า เมืองที่ความวุ่นวายทำให้หัวใจพวกเราสับสน 

    เมืองที่ต้ั้งอยู่ในประเทศที่มีรัฐบาลที่ทำให้พวกเราบ่นว่าอยากตาย แต่ตายไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ประชาธิปไตยในมือ 

    เมืองที่อยู่ภายใต้บริบทวัฒนธรรมที่กดทับพวกเราจนเกิดปัญหาสุขภาพจิต เมืองที่อัตราการฆ่าตัวตายและโรคซึมเศร้าสูงขึ้นทุกที 


    เมืองที่แม่งปั่นป่วนและฟัคอัพ ที่เราสองคนอยากจะสร้างมันให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายถ้ายังเอาตัวเองไม่รอด อะไรมันจะไปดีขึ้นได้วะ 


    เอาจริง ๆ นะ 

    ถ้าเธอยืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ ในแบบที่ไม่ใช่ภาพความทรงจำ ฉันเองก็หวังว่าจะได้วิ่งเข้าไปต่อยเธอได้จริง ๆ 

    แต่พอไอ้เรื่องดี ๆ ที่เราเคยทำด้วยกันมันโผล่ขึ้นมา 

    ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย 

    นอกจากร้องไห้เป็นหมา 


    ‘แต่จริง ๆ ถ้าแต่งงานกับยูเราก็โอเคนะ’

    ‘...เพ้อเจ้อปะเนี่ย’

    ‘อีกห้าปี ถ้ายังคบกันอยู่ แต่งงานกันนะ’ 


    สุดท้ายเธอแม่งก็เพ้อเจ้อจริง ๆ 

    เธอเดินจากไปแล้ว 

    ทิ้งฉันไว้ตรงนี้ เสียใจจนแทบบ้า เสียใจจนไม่รู้ว่าที่รู้สึกอยู่มันแค่เพราะฉันเป็นพวกรู้สึกเยอะกว่ามนุษย์ปกติ หรือเสียใจเพราะเสียใจที่เธอไปรักคนอื่นแล้วจริง ๆ 

    และเอาเข้าจริง

    จนถึงตอนนี้ ฉันแม่งยังอยากให้เธอกลับมาอยู่เลยว่ะ 


    เธอเข้ามาในชีวิตของฉันในปี 2020 และจากไปในปีเดียวกัน 

    ไอ้เวรเอ๊ย 


    คิดถึงชิบหาย 

    ทำไมต้องยังรักอยู่ด้วยวะ 


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in