ช่วงเวลา 2 ปี 2 เดือน ที่รักกันผ่านไปไวมาก 

แต่เวลาเดินเร็วไปจนตอนนั้นเรากลับลืมนึกถึงสิ่งดีๆที่เคยทำให้กัน ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน

....สิ่งที่เหลืออยู่ในตอนนั้นก่อนตัดสินใจมีแต่ความไม่สบายใจ ความไม่แน่ใจ และความคาดหวังที่มากเกินไป

รักเขามากอะเรื่องจริง แต่ในจุดๆนั้นสิ่งที่เราอยากได้รับจากเขาบ้างคือความไว้วางใจ ความเชื่อใจ อยากเป็นคนแรกที่เขานึกถึงไม่ว่าจะมีความสุขหรือผ่านวันแย่ๆมา อยากให้เขาสนใจ อยากได้รับความรู้สึกของการถูกรักเหมือนช่วงเวลาแรกๆที่เราคบกัน

กลายเป็นว่าทุกสิ่งมันไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวังไว้ และในจุดนั้นเรากลับยอมรับมันไม่ได้ด้วย

แม้ว่าเราจะพูดคุย พยายามแก้ปัญหากันทีละนิด แต่เหมือนว่าไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ต่างคนต่างก็เหนื่อย 

แต่ถ้าแค่เหนื่อยอย่างเดียวเราก็ยอมทนอยู่แล้ว เพื่อความรักนี่เนอะ แต่กลายเป็นว่าเขากลับเปิดโอกาสให้ใครอีกคนเข้ามาเติมเต็มส่วนที่เราขาดให้เขาด้วย..งั้นเราจะทนอยู่ไปทำไมล่ะ :)