เขาร่อนเร่มาเกินปี
เป้ใบโตที่แบกหลัง
ถ่วงหนักจนมิอาจยืดตัวตรงได้
สถานที่บางแห่งไม่อาจกลับไปเยือน
บางถ้อยคำไม่อาจพูดได้เป็นครั้งที่สอง...

เกือบสี่ร้อยวัน เขาเดินย่ำไป
ซื้อไหม น้ำตาราคาถูก เขาร่ำร้อง
เขียนเพลงรักที่ไร้คำคล้องจอง
ทำนองที่ท่องจำมาผิดพลาด

ผู้คนมองเขาขายน้ำตา
บางคนแอบหันไปซุบซิบนินทา
ป้าคนหนึ่งถาม "น้ำปลารึน้ำตานะ?"
เด็กน้อยกลุ่มหนึ่งขว้างก้อนหินและถุงขยะใส่เขา
สุภาพบุรุษสูงวัยส่ายหัวด้วยความสมเพชแกมเข้าใจ
หญิงหนึ่งฝืนยิ้มให้ ก่อนเดินข้ามถนนหลีกหนี

อีกหนึ่งวันที่น้ำตาขายไม่ออก
ใครๆ บอกน้ำตานี่ Demand ไม่มี
ป้าคนเดิม "น้ำตาไม่เอา แม้จะแจกฟรี
คนสติดีๆ ที่ไหนกันถึงซื้อน้ำตา"

ความจริงที่เขาคงเก็บไปจนวันตาย
ซึ่งคงอีกไม่นาน
ก็คือเขาก็ไม่ได้อยากขายมันด้วยซ้ำ
แต่เพราะมันท่วมในใจ
ระบายออกก็ล้นมาใหม่
ระหว่างตามหาคำที่หายไป