นั่งดูโน่นนี่นั่นในยูทู้ปแล้วก็นึกว่า คนสมัยนี้โชคดีนะ ที่สามารถดูรายการอะไรก็ได้ เมื่อไหร่ก็ได้ เพียงปลายนิ้วเท่านั้น
ส่วนสมัยเด็กๆน่ะเหรอ....
ถ้าอยากดูรายการอะไรสักอย่าง...
ต้องคอยเช็คจากผังรายการทีวีว่า รายการที่เราอยากดู จะมาวันไหน เมื่อไหร่ กี่โมง
แล้วพอถึงเวลาจึงพาตัวเองไปนั่งหน้าจอ ชนิดที่อย่างไรก็ไม่ขยับ แม้จะต้องเบี้ยวนัดแม่ แย่งทีวีกับพ่อ หรือแม้แต่พลาดของอร่อยฝีมือยายก็ตาม
....เพื่อรายการรายการเดียว
หรือหากรู้ล่วงหน้าว่ามาดูตอนนั้นไม่ได้จริงๆ ก็ต้องไหว้วานให้ใครสักคนช่วยอัดวีดีโอให้
ก่อนเวลานั้นมาถึงไม่นาน ใครที่ว่าก็ต้องมานั่งหน้าจอ เปิดทีวี เปิดเครื่องเล่นวีดีโอ เอาม้วนเทปวีดีโอใส่ และรอเวลา เพื่อเริ่มกดอัดเทป...
แล้วเราก็จะมานั่งดูรายการนั้นผ่านวีดีโอภายหลัง..
หรือเคราะห์หามยามร้าย กลับมาดูไม่ทัน ฝากใครอัดไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้
...คือกลับมายืนร้องไห้หน้าทีวี...
ต้นเหตุแห่งการร้องไห้อีกอย่างหนึ่ง คือการที่จู่ๆรายการที่ดูถูกถอดออกไป
ช่วงประถมปลาย จำได้ว่าติดการ์ตูนอยู่เรื่องนึง รู้สึกจะชื่อ ชาช่า สาวน้อยเวทมนตร์ ดูทุกตอน
วันดีคืนดี เปิดทีวีมาแล้วพบว่า มันหายไป ไม่มีการตัดจบ ไม่มีการบอกกล่าว หายไปเฉยๆ
เศร้าอยู่เป็นอาทิตย์เลย T_T
ก็รายการหนึ่งมันออกอากาศแค่หนเดียวนี่นา ทำอย่างไรได้
สมัยนี้อ่ะเหรอ
หลายช่องมีการฉายออนไลน์ แค่มีเนตจะดูที่ไหนก็ได้
แล้วพลาดอะไรไปก็ไม่ต้องเศร้า ไปหาในยูทู้ปหรือกูเกิ้ลเอาได้ ง่ายจะตายไป
ดีกว่าด้วย ไม่มีโฆษณา แถมมีคอมเม้นท์ให้อ่านเพลินๆ
และอยากดูอะไรก็หาเอาได้เลยจากเว็บไซด์ ทีวีช่องไหนอยากเลิกฉายอะไรเชิญ ในเนตมีทุกอย่าง เผลอๆเยอะกว่าในทีวีอีก
คนสมัยนี้อาจไม่เข้าใจ ว่าอาการผิดหวังตอนอดดูรายการทีวีอะไรสักอย่างน่ะ
มันเป็นอย่างไร
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in