เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ONE LIFE STAND เดี่ยวดี เดี่ยวร้ายSALMONBOOKS
คำนำ




  • คำนำสำนักพิมพ์


    ยอมรับกันเถอะว่า เรา (หรือเพื่อนของเราบางคน) เป็นคนประเภทที่เห็นใคร ‘กินเอ็มเคคนเดียว’ แล้วเป็นต้องรีบสะกิดให้เพื่อนหรือแฟนที่มาด้วยมองด้วยสายตาประหลาด

    หรือกิจกรรมด้านความบันเทิงทั้งหลายที่ดูแล้วจะออกแบบมาเพื่อรองรับคนที่มาเป็นกลุ่มเป็นคู่ เช่น ดูหนัง ไปสวนน้ำ ร้องคาราโอเกะ กินบุฟเฟ่ต์ หรือกระทั่งที่สาธารณะซึ่งไม่มีกฎเกณฑ์ระบุเอาไว้ว่าจะต้องมาเป็นกลุ่มอย่างทะเล แต่เวลาเห็นใครมาคนเดียวเป็นต้องเหงาแทนทุกที

    ทั้งที่เขาหรือเธออาจจะไม่ได้กำลังเหงาก็ได้...

    แล้วเมื่อลองคิดดูให้ดี ถึงจะมาคนเดียวก็ไม่เห็นจะผิดอะไรนี่นา... แต่อะไรเราถึงคิดอย่างนั้น เพราะอะไร?

    อาจเพราะอยู่ในสังคมที่ให้ค่าแก่การรวมหมู่เป็นพิเศษตั้งแต่ยังเด็ก หรือเราเป็นผลลัพธ์ของความไม่มั่นใจ ไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง ถึงจะต้องขลุกอยู่กับกลุ่มเพื่อน ครอบครัว หรือใครก็ตามที่พอจะช่วยคิดและเป็นคนที่สามารถรองรับความเจ็บปวดจากความผิดพลาดนั้นไปพร้อมกันได้ด้วย ก็สุดจะคาดเดา

    แต่ลองโยนคำถามในทางกลับกัน ทำไมเราต้องอยู่กันเป็นคู่เสมอล่ะ?

    เออ...

    หนังสือของ คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นมาแล้วหลายอย่าง ทั้งนักวิจารณ์ นักเดินทาง อาจารย์ นักสังเกตที่เก็บเอาเรื่องราวในยุคสมัยของตัวเองในเรื่องต่างๆ มาเล่าต่อได้อย่างออกรส ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ หรือสเตตัสเฟซบุ๊คที่อัพเดตขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองว่าได้ฮาปนจุกสนุกสนาน

    แต่หลายคนไม่รู้ว่า ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม คันฉัตรยังเป็นนักอยู่คนเดียว

    เขาเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เด็กชายผู้ชินชากับการเล่นคนเดียวตั้งแต่ยังเล็ก กินเอ็มเคคนเดียวน่ะเหรอ—เด็กๆ, ดูหนังคนเดียว—ไม่กี่ปีก่อนจัดไปหนึ่งร้อยห้าสิบกว่าเรื่อง, เรียนคนเดียว—จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง, เที่ยวต่างประเทศคนเดียว—เขียนเป็นหนังสือเล่มหนาๆ ออกมาตั้งหลายเล่ม 

    แน่นอน, ประสบการณ์ สามสิบเอ็ดปีชีวิตเดี่ยวๆ ของเขา มีหรือจะนำมาเล่าต่อไม่ได้

    สำหรับคนที่เติบโตมาในกลุ่มเพื่อน—ในสังคมที่คิดว่าคนอยู่คนเดียวเท่ากับคนเหงา การไปไหนมาไหนลำพังเท่ากับไม่มีเพื่อนหรือเป็นคนที่เว้าแหว่ง เราอาจจะต้องลองตั้งคำถามเสียใหม่ว่าพวกเขารู้สึกอย่างนั้นจริงไหม มีเหตุผลอื่นที่เราคิดไม่ถึงหรือเปล่า

    เมื่อเราก็ต่างรู้ว่าไม่มีใครเป็นศูนย์กลางของจักรวาลได้ แทนที่จะอยู่ในความเชื่อเดิมๆ ตามประสาดาวที่มีดวงอื่นโคจรอยู่ใกล้ๆ รวมหมู่กันเป็นกาแล็กซี ลองหันไปดูดาวเคราะห์ที่ลอยเวิ้งว้างดูบ้าง เพราะอาจมีความสวยงามที่ต่างออกไป—แน่นอน ความห่วยแตกก็เช่นกัน

    สุดท้าย สำหรับคนที่อยู่เดี่ยวๆ มาจนจัดเจน—หนังสือเล่มนี้อาจทำให้คุณกินเอ็มเคได้สบายใจขึ้น เพราะอย่างน้อยๆ คุณก็ไม่ได้อยู่คนเดียวตามลำพัง ยังมีคันฉัตรอีกคน!
     

    สำนักพิมพ์แซลมอน


  • คำนำผู้เขียน


    เมื่อเดือนกันยายน 2015 ผมได้รับการติดต่อจากนิตยสาร Elle Men

    Elle Men: “สวัสดีครับคุณคันฉัตร ติดต่อจากนิตยสาร Elle Men นะครับ พอดีฉบับเดือนพฤศจิกายนจะเป็นเล่มพิเศษ ธีม ‘40 หนุ่มแห่งปี’ เราเลยอยากชวนคุณคันฉัตรมาร่วมงานในฉบับนี้ด้วยครับ”

    ผม: “หา! อะไรนะครับ! ผมติด 40 หนุ่มแห่งปีด้วยเหรอเนี่ย” (ตื่นเต้นเสียงสั่น)

    Elle Men: “...เอ่อ ไม่ใช่ครับ คือเราอยากเชิญคุณคันฉัตรมาเขียนคอลัมน์พิเศษครับ”
    ผม: “อ้อ… เอ่อ… แล้วเขียนอะไรเหรอครับ”

    Elle Men: “ง่ายมากเลยครับ”

    ผม: “นั่นคือ…”

    Elle Men: “ก็เรื่องประมาณว่าที่คุณคันฉัตรชอบใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวน่ะครับ”

    ผม: “……………………… ”

    ซึ่งงานชิ้นนั้นก็ง่ายสำหรับผมจริงๆ แหละครับ เขียนแป๊บเดียวเสร็จ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมมีวัตถุดิบอยู่แล้ว แต่ระหว่างเขียนก็แอบสงสัยว่าทางทีมงานต้องแอบติดตามสเตตัสเฟซบุ๊คของผมอยู่แน่ๆ ทำไมเหรอครับ?

    ยกตัวอย่างง่ายๆ ในช่วงที่กำลังเขียนหนังสือเล่มนี้ ผมเพิ่งเดินทางไปสิงคโปร์คนเดียว จองโรงแรมที่มีสองเตียงแต่ผมนอนคนเดียว โดยจุดมุ่งหมายคือไปเทศกาลดนตรี Laneway Festival ซึ่งไปคนเดียวไม่ได้ชวนใคร จากนั้นก็บินกลับมาไทยเพื่อไปดูคอนเสิร์ตวง Girls’ Generation และแน่นอนว่าดูคนเดียวเช่นกัน

    อีกทั้ง ช่างเป็นเรื่องบังเอิญว่าในช่วงที่ผ่านมา ผมได้รับข้อความจากผู้อ่านสองท่าน ดังนี้

    “พี่ต่อคือไอดอลของการไม่อยากมีลูกมีผัว จะได้เอาตังค์ไปเที่ยว ไปคอนเสิร์ตบ้าบอคอแตกได้เต็มที่ #อยู่คนเดียวอะ ดีสุดแล้วเชื่อดิ!”

    และ

    “จริงๆ ที่หนูเขียนเมลฉบับนี้มาหาพี่ต่อก็เพราะอยากบอกพี่ต่อว่า... พี่เป็นแรงบันดาลใจของหนูในเรื่องการออกเดินทางไปต่างประเทศคนเดียว

    “และทุกครั้งที่อ่านซีรีส์แอดเวนเจอร์ ออฟ เมอฤดีของพี่จบ สิ่งที่หนูทำคือจองตั๋วเครื่องบิน ออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียว เหมือนที่พี่ถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ แม้ว่ามันไม่ใช่ประเทศเดียวกับที่พี่ไปก็ตาม จนตอนนี้หนูเริ่มชินกับการไปต่างประเทศคนเดียวแล้วค่ะ”

    ตายแล้ว นี่กูกลายไอดอลหรือศาสดาแห่งลัทธิการอยู่คนเดียวไปแล้วหรือ

    อืม ก็ฟังดูเท่ไม่หยอกนะ

    แต่ เอ๊ะ ชีวิตของมนุษย์คนเดียวนี่มันน่าหลงใหล สวยงามไปหมดทุกอย่างจริงหรือ
    ว่าแล้ว เราไปสำรวจชีวิตของมนุษย์คนเดียวกันดีกว่าครับ 

    ขอให้อ่านอย่างเพลิดเพลิน

    คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง



  •  

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in