เราเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟัง แต่เค้าไม่เข้าใจเลย เค้าอคติกับมัน เค้าคิดว่ามันเป็นโรคเรียกร้องความสนใจ เป็นโรคที่คิดไปเอง โรคที่เอาแต่โทษคนบนโลกนี้ว่าทำไมถึงใจร้ายกับเค้านัก เราเลยไม่คุยเรื่องนี้กันอีกเลย

             จนเราไปรักษาจริงจัง แต่ก็ยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ หลังจากผ่านไปหลายเดือน มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อาการเราดีขึ้นมาก มองโลกในมุมที่กว้างขึ้น เราจึงตัดสินใจที่จะพูดกับแม่ก่อน แม่ร้องไห้ และโทษตัวเอง แม่คิดว่าแม่เป็นสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ เราบอกแม่ว่าอย่าเพิ่งบอกพ่อนะ เราจะบอกด้วยตัวเราเอง เราเตรียมใจไว้แล้ว เตรียมคำพูดที่จะทำให้เค้าใจเย็นและเข้าใจกับคนที่เป็นโรคนี้มากขึ้น 

             เราตัดสินใจโทรหาระหว่างที่เดินอยู่ริมถนน และบอกเค้าว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ ไปหาหมอมาหลายเดือนแล้ว พ่อเงียบไป เราลุ้นว่าเค้าจะด่าว่าเรารึเปล่า แต่ไม่เลย พ่อบอกว่าทำไมเพิ่งมาบอก ทำไมเก็บเงียบไว้คนเดียว ทำไมต่อสู้คนเดียวตั้งหลายเดือน เราร้องไห้อยู่ริมถนน พ่อบอกเราว่ามีคนรู้จักในเฟซบุ๊คเป็นโรคซึมเศร้า เค้าคุยกับพ่อ ระบายความเครียดและขอคำปรึกษากับพ่อ พ่อเข้าใจโรคนี้มากขึ้น เปิดใจกับมัน

          

            มันเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม เราคิดว่ามันเป็นปาฎิหาริย์ด้วยซ้ำ จะมีซักกี่คนที่ครอบครัวเข้าใจในเรื่องนี้ เราเหมือนได้ปลดล็อคบางอย่างในใจ เราโล่งมาก รู้สึกดีขึ้นมากๆ