หลังจากไม่ส่งงานในครั้งนั้น เพื่อนๆก็เริ่มรู้ว่าเราหายไป ไม่เจอในห้องเรียน เราเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยในแต่ละวัน แต่ใครถามว่าเราเป็นอะไร เราก็บอกนะว่าเป็นซึมเศร้า เราไม่รู้สึกอายที่จะพูดมันออกไป เพราะมันเป็นสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ ยอมรับเลยว่าช่วงแรกเกลียดมันมากๆ เกลียดตัวเอง
เราโชคดีอยู่อย่างนึง ที่คนรอบข้างดีมากๆ มีเพื่อนดี อาจารย์ดี พ่อแม่ดี ทุกคนเข้าใจ และให้กำลังใจเราเสมอ คอยช่วยเหลือเราตลอดเวลามีปัญหา นี่เป็นสิ่งเดียวที่เราไม่อยากเสียมันไปเลย แต่ยิ่งคนรู้มากเท่าไหร่ มันกลับทำร้ายตัวเราเอง เราเริ่มไม่เล่าอาการ หรือความคิดแย่ เริ่มไม่ระบายในสิ่งที่ค้างคาใจ เราเก็บไว้คนเดียวมาตลอด ร้องไห้คนเดียวทุกครั้ง เริ่มโทรหาเพื่อนน้อยลง เริ่มบอกแม่ว่าไม่เป็นไร สบายดี ชีวิตก็เรื่อยๆ
จนมาทำงานกลุ่ม เราสาบานเลยว่าเราคิดอะไรไม่ออกเลย เหมือนสมองมันตายไปแล้ว ถึงคิดออกก็ไม่กล้าพูดออกไปกลัวมันจะไม่ดีพอที่เพื่อนต้องการ ทำให้เราเหมือนไม่ได้ช่วยงานอะไรเลย เราเครียดมาก บอกใครก็ไม่ได้ ได้แต่บอกหมอว่าเรารู้สึกผิดมากๆ เราไม่ไหวแล้ว รู้สึกตัวเองไม่มีค่า เป็นภาระ หลายครั้งที่ออกจากโต๊ะทำงานออกไปร้องไห้ข้างนอก มันโคตรแย่ เราไม่กล้าคุยกับเพื่อนเรื่องงาน ไม่กล้ามองหน้า แต่เราก็ผ่านมาได้
พอไม่มีงานกลุ่ม ทุกอย่างมันก็ระเบิดออกมา เราปิดเครื่องไม่ติดต่อกับใคร อยากทำร้ายตัวเองอีกครั้ง แต่มีสติพอ เราได้แต่นอนร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน แต่มันมีงานคู่ที่เราต้องทำเราไม่อยากเป็นภาระกับใครอีกแล้ว แต่เพื่อนกลับส่งงานไปแล้ว ใส่ชื่อเราให้ด้วย ตอนนั้นพูดไม่ออกเลยจุกอกไปหมด เพื่อนถามเราว่าช่วงนี้ไม่โอเคหรอ ไม่เป็นไรนะ งานไม่มีอะไรมากเลย เราไม่รู้จะดีใจที่เพื่อนเห็นใจหรือสมเพชตัวเองดีในตอนนั้น
แต่ก็ขอบคุณนะ ขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้าง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in